Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1941, Page 31

Notfærðí sér gestina.
Einu sinni var uppfinningamaÖurinn mikli Thomas A.
Edison a'S sýna hóp af kunningjum sínum mörg hagan-
lega gerð tæki til vinnuspamaðar, á hinum fallegu. súm-
arbústað sínum, úndantekning var þó krossúhó i\okkuð,
sem \ar svo stirt að það kostaði talsver'Sa erfiðismuni
að liveyfa þaS.
Einn eftir annan þrengdu gestirriir sér í gegn. Að
lokum gat einn þeirra ekki stillt sig um að segja: „Eg
ei' alveg hissa, að þér skulu'S hafa þetta hlið svona stirt.
oins og allt annað er fullkomiS hér hjá yður“? „Ó-já“,
svaraði húsbóndinn. „En hver, sem fer í gegnum þetta
hlið, dælir um leið nokkrum fötum af vatni í geymirinn
á húsþakinu hjá mér“.
★
Hinn heimskunni rithöfundur, Mark Twain, leriti í
stælum við dr. Driscol, skömmu eftir að samþykkt hafði
verið í Bandaríkjaþingi fjárframlög til aukinnar flota-
hyggingar. Andstæðingur skáldsins hélt því fram, að öll
alþjóðleg misklíSarefni mætti ná sættum um, með gerð-
ardómi. En Mark Twain sló bótn í þrætu þeirra meS smá
dæmisögu (eins og lians er vani). „Sunnudagsmorgun“
hóf hann máls, „runnu tveir hrikalegir hundar livor að
öðrum með miklum bægslagangi, og spertu sig livor
framan í annan, viðbúnir, að fljúgast á. En hvorugur
þorði að byrja bardagann, þar til annar liundurinn opn-
aði skottinn og í ljós kom, að hann var tannlaus. I sama
augnabliki réSist hinn liundurinn á hann“.
Mark Twain þagnaði, til þess aS kveikja í pípunni
sinni, og hélt svo áfram ; „YiS trúum hvorugur á styrj-
óld, dr. Driscol, og við viljum ekki berjast, núna, en .. .“
★
Pétur þurfti aS senda kærvystunni rósir, en átti aðeins
fyrir ellefu. Hann sendi þær og skrifaði með: „Tólfta
i'ósin ert þú sjálf“.
„Það var svo lcalt þar sem við vorum“, sagði íshafs
leiðangursmaSurinn, „að kertaljósin frusu svo við gát-
um ekki slökkt þau“.
„ÞaS er ekkert“, svaraði keppinautur hans, „þar sem
rtS vorum, komu orðin út úr munninum á okkur í smá
is-stykkjum, og viS urSum að þíSa þau fyrst til þess
a® heyra um livað viS vorum að tala saman“.
★
Settur í vanda. '
Skipbrotsmaðurinn, sem hefur veriS í þrjú ár á eyði-
uy.)u vaknar viS það einri morgun, að skip kastar akk-
erum í bugtinni, út af kofa hans, og róðrarbátur leggur
til lands, þegar báturinn kemur í fjöruna, kastar stýri-
maðurinn dagblaðapakka til skipbrotsmannsins.
„KveSja frá skipstjóranum“, kallar stýrimaðurinn;
„hann biður þig að lesa þetta og láta sig svo vita, livort
þú í raun og veru vilt láta bjarga þér liéSan“.
★
Eyrir allmörgum árum var uppi í Steingrímisfirði
maður að nafni FriSrik. A sama tíma var allmikil vöðu-
.selaveiði við fjörðinn. EriSrik var talinn með þeim
fremstu, sem fengust við aS skutla sel, það voru viðkvaiSi
Friðriks, er hann skutlaði og skotið heppnaSist, að segja
„heppinn var ég núna“. Aftur á móti, ef skot mistókst
sagði liann: „Nú hef ég liitt á bein“.
Svo bar við aS vetrarlagi, að stúlka var stödd á
heimili Friðriks, og þurfti hún aS komryst yfir fjallveg,
og var Friðrik fenginn til að fylgja henni, því veSur
þótti ekki tryggt. Segir ekki af ferðum þeirra, annað en
það, að á sínum tíma fæddi stúlkan barn, og kenndi
það FriSrik. Þá var kveðið:
„Friðrik hefur faldarein,
fundiS all vel búna,
hefur ekki hitt á bein,
heppinn var hann núna“.
G. Þ. S.
★
Jörund bónda á Hellu í Steingrímsfirði dreymdi fyrir
nokkru, að hann þóttist staddur á ákveðnum stað, norður
á svonefndum Bölum í Bjarnafirði. Þykir honum Bene-
dikt Strandapóstur koma þar aS sér og ávarpa, sig
þannig:
„Attu nokkuS, eða hvað,
enn er ég að vona“.
Þóttist Jörundur svara í svefninum strax:
„Þarna fór ég þurr af stað,
því er varið svona“. G. Þ. S.
★
Læknirinn: Jæja, reyndist ekki meðaliS vel
Gamla konan: Jú, það var ágætt. Fyrst læknaSi ég
með því lióstann í drengnum, síðan giktina í mér. og
notaSi svo afganginn til þess að fægja hnífapörin.
Trúlofunarhringar,
Borðbúnaður,
Tækifærisgjafir
i góðu úrvali.
Guðm. Andrésson, gullsmiður
Laugave? 50 . Sími 3769
>1
VÍKINGUR