Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1942, Side 29

Skothríðin í Hafnarfirði
Fyrir nokkru hafa blöð og útvarp skýrt frá
þeim voveiflega atburði, er skeði í Hafnarfirði
laugardaginn 8. nóvember s.l., þar sem tveir
amerískir hermenn viðhöfðu þann hrottaskap
að hefja skothríð á nokkra íslendinga, með
þeim afleiðingum, að ungur sjómaður Þórður
Sigurðsson, fæddur og uppalinn í Hafnarfirði,
hlaut þann áverka, er dró hann til dauða
skömmu síðar.
Þessi atburður vakti að vonum almennan
hrylling og viðbjóð. — Við íslendingar erum
óvanir slíkum aðförum, enda æði mikið að
þrengjast fyrir dyrum, ef að þessa ætti að
fara að verða von af hérveru og hingað komu
erlendra setuliðsmanna.
Því miður er varla hægt að hugga sig við
það, að þessi atburður sé svo sérstæður, að
ekki þurfi að óttast það, að hann endurtaki
sig. Því að fleiri hafa þau tilfelli við borið
sem virðast benda í þá átt að ekki þurfi sumir
setuliðsmenn mikils við, til þess að lenda í
vígahug.
Nokkru síðar en sá atburður skeði, sem
hér að framan greinir, réðist skozkur hermað-
ur að íslenzkum sjómanni, og í þeirri viður-
eign greip skotinn til byssustingsins, og má
það teljast happ, þegar svo fer sem að þessu
sinni, að íslendingurinn fékk afvopnað and-
stæðinginn, áður en hann fékk unnið skað-
ræðisverk sjálfum sér og öðrum til óþurftar
og sorgar.
Skothríð sú, sem leiddi Þórð heit Sigurðsson
til bana, er ekki sú fyrsta sem við höfum kom-
izt í kynni við, og er þá betra ef svo verður
fyrir séð, að hún verði sú síðasta, og er þess
Það hefði ekki, verið ástæða til þess að gera
þessi mál að umtalsefni, éf sjá hefði mátt
að hið sama gilti fyrir alla jafnt, eða þetta
væru ráðstafanir gerðar til aukins öryggis
landi og þjóð, en því fer víðs fjarri að svo sé
í hvorugu tilfellinu. Forréttindi útvarpsins og
þeirra sem þar mæla, afsannar hið fyrra og
viðskipti strandastöðva Landssímans (ísa-
fjörður—Hornvík) hið síðara. Það verður því
að álíta að þessi löggjöf sé sett til höfuðs sjó-
mönnum eingöngu, þeim til stórtjóns og auk-
ins erfiðis við störfin á sjónum.
Það er vægast sagt illt, að sætta sig við
það, að sjómenn einir séu hundeltir, og til
höfuðs þeim einum sett lagafyrirmæli sem
20
nokkur von, þar sem bandarísk yfirvöld hér
hafa lýst því yfir að bandarískir hermenn
eigi ekki að bera vopn þegar þeir eru í fríum
og að eftir því muni stranglega gengið.
Það ætti að vera hreinasti óþarfi fyrir út-
lenda hermenn, að ganga hér um vopnaðir
fslendinga vegna, því það er óþekkt fyrir-
brigði hér um langan aldur, að ganga með
vopn í hönd til þess að gera upp sínar sakir,
ef einhverjar eru, og ef íslendingar verða
saupsáttir svo til handalögmáls komi, er það
útkljáð án þess að ráð sé gert fyrir vopnum
þar að lútandi.
Þórður Sigurðsson var skipsfélagi þess, er
þessar línur ritar, um skeið, og veit ég það,
að allir hans félagar þaðan og annarsstaðar
þar er hann var, taka undir það, að hann hafi
verið einkar viðfeldinn félagi, síkátur og létt-
ur í lund, enda aldrei í neinu stímabraki við
sína félaga það ég til vissi. Þýðlyndi hans
og barnsgæði hygg ég að einna bezt megi
marka á þessu, er einn af hans yngstu félög-
um, sem er 11 ára drengur, sagði er hann vissi
hvernig komið var: Nú er hann dáinn og hann
sem var að róa á báti með mér rétt áður en
þetta skeði, og hann, sem alltaf var svo góður
við mig, og nú fæ ég aldrei meir að vera með
honum“.
Þetta er vitnisburður um góðan dreng, sem
fær staðist.
Þórður heitlnn hafði verið í landi um tíma
að tilhlutun móður sinnar, sem ekki þoldi þá
tilhugsun að eiga hann úti á sjónum, eins og
nú standa sakir, en hitt grunaði hana sízt, að
það væri úr öskunni í eldinn að fara, og hon-
krefja þá sekta og jafnvel mæla svo fyrir að
af þeim skuli tekið það öryggistækið, sem enn
þá bezt þekkist.
Á sama tíma sem hið opinbera (Landssím-
inn) gerist brotlegur við hin sömu lög, eigi
sjaldnar en sex sinnum á sólarhring hverjum
frá einni stöð og útvarpið birtir óhikað full-
komnar upplýsingar um veður. Og allt er
þetta látið viðgangast og án þess, að hægt sé
að sjá, að það stríði á nokkurn hátt í bága
við þessi sömu lög, að dómi þeirra, sem sjá
um framkvæmd þeirra. — Er þetta það, sem
kallað er að þegnar þjóðfélagsins hafi jafnan
rétt.
Guðm. Guðmundsson.
VÍKINGUR