Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1945, Side 5

og Ráuöa krossinum enska. Skipbrotsfólkið fékk
föt og peninga frá Eimskipafélaginu og þá
beztu aðhlynningu, sem hægt var að veita.
FRÁSÖGN VALDIMARS EINARSSONAR
loftskeytamanns.
Valdimar Einarsson loftskeytamaður skýrir
svo frá:
Ég var rétt nýkominn á fætur og var á leið
niður úr loftskeytaklefanum til þess að fá mér
morgunkaffið; var kominn niður á þilfarið,
þegar ég heyrði sprengingu í skipinu, og fann
síðan, að eðlilegur titringur á skipinu, sem staf-
ar af ferð þess og vélagangi, hvarf. Um leið
og sprengingin varð, fann ég sterka púðurlykt.
Ég gerði mér strax grein fyrir því, hvað skeð
hefði, og að nú væri ekki seinna vænna að bjarga
sér. Hl.jóp ég strax upp í „brú“. Sá ég þaðan,
að brotið var ofan af framsiglunni; hin svo-
kallaða „stöng“ hafði brotnað af henni við
sprenginguna. Þá var loftnetið farið leiðina
sína og loftskeytastöð skipsins við það óvirk.
Ég þaut inn í herbergi mitt, greip björgunar-
beltið og færði mig í það. Síðan hljóp ég niður
á bátaþilfarið. Þar var þá 2. stýrimaður, Ólafur
Tómasson, að losa annan björgunarbátinn.
Hjálpaði ég honum til að vinda út framstafn
þátsins. Vegna þess, hve hallinn var mikill,
hrokk báturinn af uglunum áður en varði. Var
nokkur þröng þarna við bátinn, en farþegum
sagt, sem þarna komu, að fleygja sér í sjóinn
og ná í báfinn á floti.
Nú flaug mér í liug, að skipinu kynni að
hvolfa. Því heyrt hafði ég, að slíkt gæti átt sér
stað undir svona kringumstæðum. Ég hljóp því
upp eftir hinu hallandi þilfari, upp að þeim
borðstokk, sem hærra bar, stjórnborða, fór
stjórnborðsmegin niður á neðra þilfarið og síð-
an aftur eftir skipinu, og var það þá svo hall-
andi, að ég man að ég steig nokkrum sinnum
á þil yfirbyggingarinnar.
Þegar ég var kominn aftur fyrir yfirbygg-
inguna, mætti sjórinn mér á miðju þilfari. Nú
blasti við mér björgunarfleki, sem var ekki
langt frá skipinu, aftanhallt við það bakborðs-
megin. Var fólk á flekanum.
Nú varpa ég mér í sjóinn og syndi áleiðis til
flekans. En er ég hafði synt skammt, flæktist
eitthvað utan um fætur mér, sennilega björg-
unarbelti, sem flotið hafði frá skipinu, svo ég
missti sundtakanna, en gat reist mig upp og
greitt úr þessu og síðan haldið áfram að ílekan-
um. Var kominn þangað eftir skamma stund,
því hagstætt sund var þangað.
Þegar ég kom á flekann, voru þar 14 manns,
en tveir komu á eftir mér, og voru þeir síðastir
á flekann.
Þegar ég er kominn á flekann, verður mér
litið til skipsins. Það var enn á nokkurri ferð,
og var þó aðeins afturhlutim upp úr sjó. Beygði
það í hálfhring. Nú heyrðust þungar drunur úr
skipinu. Sennilega hafa þær komið, er skilrúm-
ið milli stórlestar og vélarúms sprakk.
Leið nú skipið hægt í djúpið, og var -fána-
stöngin á skutnum seinast ein úr s.jó með ís-
lenska fánann blaktandi í golunni. Þeirri lát-
lausu sjón gleymum við skipbrotsmenn aldrei.
Þegar skipið var sokkið, sást stór lygnublett-
ur eftir á sjónum stundarkorn, unz öldurnar
eftir andartak ýfðu sæinn að nýju og ekkert
var ofansjávar af því, sem með Dettifossi var,
nema björgunarbáturinn og flekinn og við, sem
á þeim vorum.
Nú reyndum við að halda flekanum upp í
vindinn. En það reyndist ekki hægðarleikur,
því ræðin höfðu týnzt af flekanum, þegar hann
féll í sjóinn af skipinu og hafði flekinn auk
þess brotnað dálítið. Við bjuggum til ræði úr
köðlum. Og var síðan reynt að halda flekanum
upp í vind og báru. En flekinn var svo stór og
þungur, að ekki var hægt að ráða við hann á
þenna hátt, eða stjórna honum. Var öllum til-
raunum til þess hrtt eftir skamma stund.
Sitjum við síðan aðgerðalaus á flekanum.
Vindur fór vaxandi, og í'ór sjór að ýfast, en
logn var og lítil alda, þegar sprengingin varð í
skipinu.
Okkur leið sæmilega á flekanum, því veður
var hlýtt. En aðstaða okkar fór versnandi, því
flekinn fór brátt að síga í s.jó öðrum megin, svo
sjór gekk sífellt yfir hann, svo allir sátu við
og við í sjó upp í mitti. Margir voru lítið klædd-
ir, en allir Voru með björgunarbelti, nema einn.
Allan tímann, sem við vorum á flekanum, sá-
um við til skipaferða og vorum örugg um að
okkur yrði b.jargað. Fylgdarskip kom til okkar,
og' var öllum af flekanum og úr bátnum bjarg-
að í það. Þar fengum við hinar ákjósanlegustu
viðtökur, sem hugsast gat. Var þar allt gert til
þess að hjúkra okkur og hlynna að okkur.
Síðar gat Valdimar þess, að hann hefði fengið
nokkuð aðra hugmynd um það, hvernig fólk
tæki slíkum atburðum sem þessum. Oft væri
það tekið fram í frásögnum af slíkum sjóslysum,
að farþegar t. d. hefðu sýnt undraverða sti 11-
ingu, þó um yfirvofandi lífsháska væri að ræða.
— En það er mitt álit, sagði hann, að hér
þurfi ekki að vera um óvenjulega hugprýði eða
geðstillingu að ræða. Mér skilst, að þegar slíka
skyndilega skelfingu ber að höndum, þá lamast
sumt fólk og getur jafnvel gengið eins og hálf-
partinn í svefni. Það missir framtak til sjálf-
stæðra athafna, en gerir kannske eins og það sér
aðra gera eða eins og því er fyrirskipað. Við ný
VlKINGUR
45