Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1945, Qupperneq 15

uðið þessar heimskulegu hugmyndir," sagði hún
eftir stutta þögn. „Aðeins vegna þess að Anson siglir
með þessa ferð og eltir mig á röndum, sér hann mig
í anda akandi allar götur í lúksusbíl og siglandi
um flóa og firði á lystisnekkju. En ég held, að þess
vegna hafi ég lofaö að giftast þér. Það skal enginn
skipa mér í þeim málum, ekki einu sinni pabbi.“
„Nú, það er þannig lagað,“ sagði hann dapurlega.
„Og ég hélt, að þú elskaðir mig.“
„Ó, heimskinginn þinn,“ hvíslaði hún. „Ef við
værum ekki hér fyrir allra augum, mundi ég kyssa
þig.“
„Við skulum ná í bíl og aka út á veðhlaupabraut-
ina,“ sagði hann með ákefð. „Þar er ró og næði á
þessum tíma kvöldsins.“
Eftir andartak stóðu þau úti á gangstéttinni og
kölluðu á bíl. Hendricks fannst hann svífa í loftinu,
og þannig tilfinning greip hann altaf, þegar þau
Helena voru saman. Hann var búinn að gleyma öll-
um sínum áhyggjum, — gleyma, að hann hafði svik-
izt frá skyldum sínum. En þegar hann ætlaði að fara
að stíga inn í bílinn, varð hann á óþægilegasta hátt
minntur á þetta.
„Nú, svo þér eruð þarna.“ Rödd Ansons hljómaði
við eyrað á honum. Hendricks fölnaði upp. Heldur
hefði hann kosið að lenda í höndum skipstjórans en
að þessi sláni yrði til að komast að öllu saman. An-
son var ævinlega óþjáll þeim, sem undir hann voru
gefnir, þótt hann væri án víns, en það vantaði mikið
á, að svo væri í þetta sinn. Þar að auki hataði hann
annan stýrimann á „Dundee King“ af heilum hug.
Ilann hafði vald til að segja upp stýrimönnum á
skipum frá „King Line“ félaginu, og hann lét ekki
á því standa að beita valdi sínu.
„Gott kvöld, herra Anson,“ sagði stýrimaðurinn
með uppgerðarkurteisi. „Hugsa sér, að við skyldum
hitta yður hér.“
„Ég hefi leitað um allt að yður,“ sagði Anson og
stakk höfðinu inn í bílinn, þar sem ungfrú Helen
McQueen sat. „Hvar í ósköpunum hafið þér verið?“
Iiann leit ekki við Hendricks og tók ekki undir
kveðju hans.
„Mér leiddist," sagði unga stúlkan einarðlega. „Ég
gekk út til þess að fá mér ferskt loft, og þá mætti
ég Hendricks stýrimanni, — það er allt og sumt,
og hann er búinn að lofa mér að aka mér spotta-
korn.“
„Já, að aka svolítið, það er dásamleg uppástunga."
Svo sneri hann sér að Hendricks, sem var áreiöan-
lega höfði lægri, og sagði:
„Þér megið fara; ég skal sjá um, að ungfrú Mc-
Queen komist heilu og höldnu um borð.“
„Ég sagði, að þér mættuð fara,“ skipaði Anson.
„Heyrið þér! Satt að segja er ég búin að lofa
herra Hendricks að aka með honum,“ sagði unga
stúlkan. „Getum við ekki ekiö saman á morgun, ef
ástæður leyfa?“
Anson sneri sér frá ungu stúlkunni og leit á ann-
an stýrimann. Svo færðist fyrirlitningarglott yfir
andlit hans.
„Nú, svo þér takið óbrotinn stýrimann fram yfir
mig,“ sagði hann. „Ég hefi tekið eftir því upp á
síðkastið. Ég verð að viðurkenna, að ég hélt, að þér
hefðuð betri smekk. Siðsamar stúlkur eru ekki vanar
að umgangast sjómenn.“
„Bara rólegir,“ sagði Hendricks. „Þér eruð fullur
og talið heldur mikið.“
„Burt með yður!“ hrópaði Anson. „Burt með
yður! Ég skal sjá um að aka ungfrú McQueen nið-
ur að skipi.“
Hann ýtti stýrimanninum frá og var að stíga inn
í vagninn, þegar óvænt atvik kom fyrir.
„Ekki meira af svo góðu,“ sagði Hendricks. Hann
lagði þreklega og sólbrennda hönd á öxl Ansons,
sneri honum við og gaf honum svo vel úti látið högg
á túlann, að hann fleytti kerlingar eftir gangstétt-
inni. Síðan stökk hann inn í vagninn, lokaði dyrun-
um og kallaði til bílstjórans:
„Akið nú eins og allir illir andar séu á hælunum á
yöur.“ Og bílstjórinn, sem hafði skemmt sér hjart-
anlega við að horfa á aðfarirnar, setti hreyfilinn í
gang og var þotinn af stað um leið.
„Jæja,“ sagði Hendricks þrákelknislega. „Nú er
mér víst óhætt að fullyrða, að ég verð ekki lengur
annar stýrimaður á Dundee King.“
„Þú áttir ekki að berja hann,“ sagði Helena, án
þess að láta sannfærast frekar við orð Hendricks.
„Nú fáum við laglega ofanígjöf hjá pabba.“
„Þú þarft ekki að segja mér það,“ sagði ungi maö-
urinn æstur. „Ég læt ekki háfættan gíraffa tala
þannig við mig. Svo hefir mig lengi langað til að
klóra honum.“
„Ég elska þig,“ hvíslaði hún og hjúfraði sig að
honum. Hann lét heldur ekki standa á sér, að leggja
hendina um grannt mitti hennar, enda var hann
ekki síður ástfanginn.
IV..
„Helena,“ sagði McQueen skipstjóri í ströngum
rómi morguninn eftir. „Má ég fá að tala við þig?“
Þau voru nýstaðin upp frá morgunverðarborðinu
i borðsalnum, og skipstjórinn var seztur í stólinn við
skrifborðið sitt. Ilar.n fór að hagræða gleraugunum
á arnarnefi sínu. Helena, sem vissi, hvers hún átti
að vænta, gekk um gólf í káetunni, lagaði til myndir
á veggjum, drap fingri á loftvogina og reyndi að
finna eitthvað að fitla við. Allt annað gat hún gert
en að líta framan í föður sinn.
„Helena,“ sagði hann hranalega.
„Já, hvað, pabbi?“ spurði hún sakleysislega.
„Þú veizt líklega, hvað þú hefir gert.“
„Ég hefi ekkert gert, sem ég þarf að bera kinn-
roða fyrir,“ sagði hún, stutt í spuna. „Hvað átt þú
Við?“ l’’r;iinli. síliii 5S
VlKINGUR
55