Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1945, Side 18
r'r:imli. nf síím •">.*»
„Ég á við, að þú átt sök á því, að ungi stýrimað-
urinn missir stöðuna sína.“
„Það — það máttu ekki gera,“ flýtti hún sér að
segja. „Það var ekki honum að kenna.“
„Ekki kemur það mér við,“ sagði skipstjórinn.
„En þó svo væri, mundi ég gefa honum frí fyrir
fullt og allt, strax og við komum til London. Getur
þú búizt við öðru? Hann hefir trassað vinnu sína
frá þeirri stund, er þú komst um borð. í gærkveldi
fór hann í land, þótt honum væri það stranglega
bannað. Þar efnir hann til áfloga úti á miðri Ave-
nida de Mayo og slær herra Anson i götuna. Herra
Anson var tekinn fastur, — hann talar ekki svo
mikið í spænsku, að hann gæti útskýrt, hvað gerðist,
— og ég get sagt þér það, að hann hyggur á hefndir
við Hendricks.“
„Hann var drukkinn, — og hann móðgaði mig.
Ég var fegin, að Hendricks sló hann niður.“
„Segir þú, að hann hafi móðgað þig?“ spurði skip-
stjórinn nokkuð hissa.
„Það gerði hann, og mundi hafa farið langt yfir
takmörkin, ef hann hefði ekki fengið maklega ráðn-
ingu.“
Nú varö löng þögn, og McQueen skipstjóri hóst-
aði og hóstaði.
„Það var að minnsta kosti engin ástæða til að
slá hann niður,“ sagði hann að lokum.
„Þú vildir þó ekki, að ég þyldi honum allar móðg-
anir hans, pabbi? Hann sagði viö mig, að það væri
ekki siðsöm stúlka, sem umgengist sjómenn. Það
þýðir þá, að ég sé ekki siðsöm?“
„Þetta hefði hann átt að láta ósagt,“ sagði skip-
stjórinn og þurrkaöi skallann með vasaklútnum
sínum. „En Hendricks er útstrikaður. Maður, sem
slær son útgerðarmannsins niður, getur ekki haldið
stöðu sinni.“
,,Pabbi,“ sagði Helena róleg. „Við skulum taka
málið eins og það liggur fyrir. Ég giftist ekki Anson.
Ég giftist Tom Hendricks.“
„Þetta var ég alltaf hræddur um,“ tautaði hann
við sjálfan sig og leit á myndina af konunni sinni
sáluðu.
„Þú verður að hætta að hugsa um það,“ sagði
hann hátt. „Þú veizt ekkert, hvað þú ert að segja.
Giftast öðrum stýrimanni! Hættu nú allri
heimsku; þú veröur orðin gömul og úttauguð, áður
en 10 ár eru liðin. Það veit ég.“
„Hvernig veiztu það, pabbi minn?“ rödd hennar
var mild og blíð.
„Það skaltu ekki fást um, en ég veit það,“ sagði
hann byrstur. „Vertu nú ekki með neinn þvætting.“
„En ætlarðu að sjá um, að Hendricks missi ekki
stöðuna?"
McQueen hóstaði, þurrkaði sér um nefið og lagaði
gleraugun.
„Ef þú lofar, að vera alúðleg við herra Anson, skal
ég gera það sem ég get til að fá hann til að gleyma
þessu óþægilega atviki. Það er þér sjálfri fyrir beztu,
barnið gott.“
„Ég veit það,“ hvíslaði hún. „En þú skilur þetta
ekki.“
Svo hljóp hún í snatri út úr káetunni og læsti sig
inni í sínum eigin klefa. Skipstjórinn horfði beisk-
lega á hurðina og þurrkaði sér aftur um nefið.
„Jæja, svo ég skil það ekki,“ tautaði hann. „Já, svo
þú heldur það. Ó-jú, ég skil það. — í sama bili var
barið að dyrum og fyrsti stýrimaður kom inn.
„Þetta er dáfalleg saga,“ sagði hann. „Hefurðu
talað við Hendricks?“
„Já, ég hef talað við hann nokkur vel valin orð,“
svaraði skipstjórinn. „Anson heimtaði, að hann fengi
peninga sína útborgaða og færi tafarlaust, en ég
fékk hann ofan af því. Hvað segir skipshöfnin eigin-
lega?“
„Þeir eru, allir sem einn, reiðubúnir að skála við
hann,“ sagði stýrimaðurinn, sem átti erfitt með að
halda niðri í sér hlátrinum. „Og þeir öfunda hann
af að hafa fengið tækifæri til að jafna um gúlana á
Anson.“
„Það er mjög óviðeigandi, að tala þannig um son
útgerðarmannsins, stýrimaður,“ sagði skipstjórinn
byrstur.
Stýrimaðurinn breyttist óðara í stýrimann aftur.
„Það er rétt hjá skipstjóranum. Ég biðst afsökunar.“
„Þetta er allt í lagi; en láttu ekki svona orð falia
aftur.“
Úti á þilfarinu réðst fyrsti stýrimaður að öðrum
stýrimanni, sem lék við hvern sinn fingur. „Það er
laglegt uppistand, sem þér hafið valdið,“ sagði hann
í ströngum róm. „Ég er árum saman búinn að
reyna að gera mann úr yður, en það er auðséð, að
það er unnið fyrir gýg.“
„O, það hefði getað orðið verra,“ sagði annar
stýrimaður hlæjandi.
„Það gleður mig, að þér skulið líta þannig á það,“
sagði fyrsti stýrimaður og glotti kuldalega.
V.
Það var einhvern tíma snemma morguns, að An-
son var á leið um borð í Dundee King. Hann var,
eins og venjulega, „hátt uppi“. Hann hafði yndi af
dætrum Buenos Ayres, og ekki síður af ölföngunum
þar, og í þetta sinn hafði hann víst látið niður fyrir
brjóstið á sér svo mikið, sem hann hafði gott af, því
hann var talsvert reikull í spori, þegar hann var að
skrönglast milli stafla af timbri, kössum og tunnum
á bryggjunni, áleiðis til landgöngubrúarinnar. Hann
var nú í ágætu skapi, og það eitt gerði honum gramt
í geði, að Helena McQeen hafði neitað í annað sinn
að fara í land með honum.
„Þetta lagast,“ sagði hann við sjálfan sig, „þegar
maður er búinn að koma stýrimanns-skrattanum í
burtu,“
58
VÍKINGUR