Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1945, Page 19

Hér var þetta stutta eintal hans slitið, því í sama
vetfangi var hann barinn með krepptum hnefa, svo
hann féll til jarðar. Hann sá, eins og í þoku, marga
menn yfir sér, og hann sá blika á hníf.
Því, sem gerðist, hefir hann enn þann dag í dag
ekki getað áttað sig á. Honum var sparkað og hrint;
hann barðist við kassa og tunnur. Fötin voru tætt
utan af honum og stórar krumlur lögðust að hálsi
hans. Hann mundi eftir að hafa svo heyrt skóhljóð
frá steinbrúnni, eins og gengið væri á tréklossum,
svo fann hann sterkar hendur taka um axlir sínar
og hann var veginn upp.
„Hvað er að gerast hér?“ heyrði hann sagt með
djúpri röddu. „Það hittist svo á, að ég var uppi á
þilfari að fá mér eina pípu, áður en ég færi að hvíla
mig, og þá sé ég, að það er verið að ráðast á yður.
— Þér eruð víst ekki slasaður?"
,,Æ-æ-æ!“ stundi Anson og lagðist með þunga
upp að þessum styrku herðum, meðan hann staulað-
ist upp að landganginum á Dundee King. Gegnum
rökkrið sá hann, að bjargvættur hans var Hendricks
stýrimaður. Honum var ómögulegt að koma 'upp
nokkru orði.
„Ég skal sjá um, að lögreglan fái skýrslu undir
eins,“ sagði annar stýrimaður. „Það verður bezt, að
þér farið niður og setjið yður inn í reykskálann
fyrst um sinn.“
Þegar inn í skálann kom, þurrkaði Anson blóðið
framan úr sér og þáði með þökkum eitt glas af
whisky, sem Hendricks rétti honum. Hann tók eftir
því, að jakki annars stýrimanns var rifinn í tætlur
og að það var blóðug rispa á annari kinn hans. Þetta
hlaut að hafa verið harður aðgangur.
„Hver fjandinn er nú að?“ — Rödd skipstjórans
heyrðist allt í einu frá dyrunum, sem stóðu opnar.
Honum brá við að sjá mennina þannig útlítandi,
rykuga, rifna og æsta.
„Það réðst bófaflokkur á herra Anson hér niður
á bryggjunni," útskýrði annar stýrimaður. „Ég kom
á síðasta augnabliki til að geta hjálpað honum.“
„Ó, þér hafið bjargað lífi mínu,“ stundi Anson.
„Þeir hefðu drepið mig, — stungið mig með hníf.
Hann stakk hendinni í brjóstvasann. — „Þeir hafa
tekið seðlaveskið mitt.“
,;Þér skuluð fara upp og skrifa skýrslu til lögregl-
unnar, Hendricks," sagði skipstjórinn snöggur.
Annar stýrimaöur bar hendina upp að enninu í
kveðjuskyni og hvarf. Þegar hann kom aftur, var
skálinn fullur af fólki. Helena McQueen var að búa
sig undir að þvo afmyndað andlit Ansons. Fyrsti
stýrimaður stóð og horfði á íhugull og strauk hök-
una. Brytinn var kominn inn með lyfjakistuna, og
fyrsti vélstjóri var einnig mættur.
„Já, hann hefur bjargað mér,“ endurtók Anson.
„Annar þorparinn hafði hníf og hinn þrællinn ætl-
aði að fara að kyrkja mig.“
„Bezt er, að þér komizt í rúmið," sagði skipstjór-
VÍKINQUH
inn með þeim rómi, sem bezt hæfði kringumstæðun-
um. „Svo fáum við nánari skýringar á morgun.“
Hann fylgdi Anson tií klefa síns. Vélstjói'inn og
brytinn fóru líka. Helena tók undir hönd Ilendricks
og brosti við fyrsta stýrimanni, sem horfði rann-
sakandi á þau á víxl.
„Kænlega að farið,“ sagði hann; „mjög klókinda-
lega. Hver átti hugmyndina?“
„Hugmyndina?“ endurtók annar stýrimaður. „Um
hvað eruð þér að tala?“
„Ég átti hana,“ sagði Helena rólega, „og hún kost-
aði okkur hundrað dollara. En við gerðum ekki ráð
fyrir, að hann missti veskið sitt.“
Fyrsti stýrimaður gekk til Hendricks, hann strauk
fingri yfir rauða litinn á kinn hans, leit á fingurinn
og draup höfði.
„Rauður vangalitur,“ sagði hann. „Ekki er nú
ljótt aöhafzt. Ég verð að telja það skyldu mína aö
segja skipstjóranum frá þessu.“
..Ef þér gerið það, tala ég aldrei orð við yður
framar,“ sagði unga stúlkan.
Fyrsti stýrimaður skellti upp úr.
„Verið óhræddar. Ég hefi um margra ára skeið
reynt að gera mann úr þessum hérna,“ sagði hann
og leit á annan stýrimann. „Kannske hefir mér
heppnast það, en satt að segja finnst mér þetta
nokkuð ósvífinn grikkur."
„En hann kom að tilætluðum noturn," sagði unga
stúlkan hlæjandi.
Skipstjórinn kom með miklum gusti inn í skál-
ann.
„Fallega af sér vikið, Hendricks. Ég hefi átt langl
samtal við Anson, og hann er yður mjög þakklátur.
Hann segist vera fús að gleyma öllu því, sem þið átt-
ust við um kvöldið. Hann viðurkenndi líka, að sökin
hefði verið að sumu leyti sín megin, og að hann
hefði verið ölvaður. Hann stakk líka upp á, að við
skyldum athuga, hvort ekki væri unnt að finna
fyrsta stýrimannspláss á einhverju skipanna. Þér
eruð ungur og stálheppinn maður.“
„Ég þakka, skipstjóri,“ sagði annar stýrimaður
og horfði í augu skipstjórans án þess að láta sér
bregða. ■— í sama bili sá skipstjórinn hönd dóttur
sinnar um handlegg Hendricks, og það brá fyrir
hörðum glampa í augum hans.
„Ég vissi ekki, að þetta væri komið svona langt,“
sagði hann reiðilega. „Helena, farðu inn í klefa
þinn.“
„Ég get ekki séð, að nokkur ástæða sé til þess,“
andmælti hún. „Vig létum gefa okkur saman í gær.“
McQueen skipstjóri starði andartak alveg orðlaus
á þessi ungu brúðhjón. Svo lét hann fallast magn-
laus niöur í stólinn sinn og þurrkaði svitann af enn-
inu með vasaklútnum sínum.
„Gott,“ sagði hann. „Ég skal tala við þig á morg-
un. I kvöld get ég ekki meira.“
Þegar fyrsti stýrimaður var orðinn einn eftir hjá
5 «J