Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1945, Blaðsíða 31

Friðrik Olofsson
skólasfjóri, fimmfugur
Hinn 19. febrúar þ. á. varð Friðrik V. Ólafs-
son, skólastjóri Stýrimannaskólans í Reykja-
vík, fimmtugur; en hann er, sem alþjóð veit,
einn af fremstu og gagnmenntuðustu mönnum
í íslenzkri sjómannastétt.
Friðrik er fæddur á Vopnafirði, þar sem fað-
ir hans var verzlunarstjóri, en ólst upp í
Reykjavík og á Isafirði, en þangað fluttist faðir
hans síðar. Hann fór ungur til sjós, eins og
fleiri, og lauk stýrimannaprófi árið 1914, sigldi
síðan á ýmsum skipum og varð loks stýrimaður
á v/s Þór (gamla), er hann var keyptur hingað
til lands. Árið 1925 tók hann próf við Reserve-
kadetskolen í Kaupmanriahöfn og var síðan
skipherra á varðskipum ríkisins, fyrst til árs-
ins 1929 og síðan árin 1932—1934. 1930—1931
stundaði hann nám í sjómælingafi'æði við
danska sjókortasafnið og varð forstjóri sjó-
mælinga ríkisins 1932. Skólastjóri Stýrimanna-
skólans varð hann 1937.
Aulí þessa hefir Friðrik haft með höndum
fjölda trúnaðarstarfa, bæði fyrir ríkið og ein-
stölc félög, t. d. verið forseti Slysavarnafélags
Islands og nú formaður byggingarnefndar Sjó-
mannaskólans nýja, en það mun vera eitthvert
stærsta hús, sem reist hefir verið til þessa hér
á landi. Öll þessi störf hefur Friðrik leyst af
liendi með sinni alkunnu samvizkusemi, rétt-
sýni og dugnaði, sem gera hann sjálfkjörinn í
þann vandasama virðingarsess, sem hann skip-
ar nú.
MinningarorS
um
Kristinn
Erlendsson
er drukknaði 18. febr. 1944.
Þótt nokkuð sé liðið frá hinum sviplegu enda-
lokum Kristins Erlendssonar, langar mig til að
minnast hans hér með fáeinum orðum.
Hann var fæddur 9. febr. 1901 að Bakka í
Brekkudal við Dýrafjörð, sonur Erlends Jó-
liannessonar Guðbrandssonar í Hólum og Gísl-
ínu Jónsdóttur, konu hans. Voru þau hjón bæði
dýrfirzk í ættir fram. Tólf börn eignuðust þau,
og eru nú aðeins fimm á lífi. Kristinn ólst upp
í heimahúsum, en tók, 15 ára að aldri, að stunda
sjó. Veturinn 1927—8 gekk hann á Stýrimanna-
skólann og hlaut þaðan bezta vitnisburð, sem þá
var gefinn. Árið 1936 kvæntist hann Jónu Jóns-
dóttur, góðri konu, ættaðri úr Arnarfirði. Eign-
uðust þau tvo syni, sem nú eru 6 og' 9 ára að
aldri.
Enda þótt sjómennska væri starf Kristins
þegar frá æsku og til æviloka, og hann væri
„navigatör“ eða siglingafróður maður í bezta
lagi, svo að kunnugir telja, að hann ætti fáa sér
líka hvað það snertir á Vestfjörðum, og þótt
víðar væri leitað, virðist mega ætla, að sjórinn
hafi ekki verið hans rétta hilla. Þó skal ekkert
um það fullyrt, hefði fyrir horium átt að liggja
að öðlast á hafinu þann sess, er gáfur hans og
sjókunnátta máttu vel skipa honum. En þær
stöður eru fáar hér við land enn sem komið er
og skal ekki frekar rætt um það. Enda er ég
betur kunnugur Kristni á öðru sviði. IJann var
góður maður. Hann hugsaði fallega, tróð ekki
aðra um tær og þótti vænt um börn og umkomu-
litla; en þetta munu jafnan öruggust einkenni
hinna beztu drengja. Hann var dulur í skapi
og liafði sig lítt í frammi meðal fólks. En hann
trúði stundum pappírnum fyrir hugsunum sín-
um. Átti ég kost á að sjá sumt af því. Þegar
hann kveður eftir vin sinn, er það þetta, sem
honum finnst lofsverðast: „Hinn veiki átti hjá
þér veðrahlé, hið vanmáttuga styrktir allra
bezt.“ Og um annan segir hann á þessa leið:
„Þín eina von til að verða ríkur, var velferð
hinna, — hún stóð þér nær.“ Og þannig var líka
hjartaþel Kristins sjálfs.
Stundum þótti hann dálítið einkennilegur.
V ÍKINGUli
71