Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1953, Side 28

„Ó, pabbi! Hún er miklu fallegri en sú, sem
pabbi Axels bjó til. — Ó, hvað ég er glaður!“
Villard brosti hæversklega: „Eigum við að
fara og reyna hana núna strax?“
Þeir næstum hlupu niður að skurðinum. Vill-
ard lagðist á hnén við hliðina á syni sínum
og sýndi honum, hvernig ætti að tjalda segl-
unum.
„Sjáðu, Jói. Það er einmitt nóg gola til að
láta hana sigla. Ég held við ættum að færa
messann ofurlítið til bakborðs —“.
Allt í einu brá skugga yfir skútuna, og dálítið
skræk rödd sagði:
„Hvað hefurðu nú þarna, Jói ?“
Jón Villard stirðnaði í fingrunum. Þarna
var þá Axel, ótætis ormurinn sá. Hann sneri
sér við, og sá sér til mikillar ánægju, að skip
Axels var ekki nándar nærri jafn glæsilegt.
En svo heyrðist þessi leiðinlega, mjóa rödd
aftur: „Mitt skip er hvalfangari! Pabbi minn
hefur oft verið með að veiða hvali“.
Villard sá með gremju, að athygli sonar
hans beindist frá nýja skipinu. Jói leit stórum
augum á leikbróður sinn, meðan hann lét dæl-
una ganga um stórhveli og hvalskutla.
En allt í einu varð Villard ljóst, hvað hann
átti að gera.
„Já, pabbi þinn hefur víst verið með í mörgu,
Axel — hefur hann líka reynt að glíma við
mannskæða hákarla?“ sagði hann léttur í máli.
Báðir drengirnir sneru sér að honum.
„Það — það veit ég ekki með vissu“, tautaði
Axel.
„Það er nokkuð, sem pabbi þinn myndi hafa
gaman af“, sagði Villard af hrifningu. „Ég
fékkst við að glíma við hákarla hér áður fyrr
— afar spennandi sport“.
Axel var ekki nærri jafn kotroskinn og áður,
en hann reyndi þó að malda í móinn:
„Já, en menn geta nú ekki verið mjög lengi
í kafi“.
„Auðvitað ekki“, sagði Villard og leit á hann
með vorkunnsemi. „Maður stingur sér fyrir
borð með hníf milli tannanna — gætir þess að
komast klofvega upp á hákarlinn nærri sporðin-
um og stýrir honum þannig upp á yfirborðið“.
Gorgeirinn var nú öldungis rokinn úr drengn-
um:
„Hvað um tennurnar í hákarlinum?"
Villard kinkaði kolli í viðurkenningarskyni:
„Þetta var skynsamleg spurning“, sagði hann
alvarlega. „Það er um að gera að halda sér
föstum á baki hákarlsins og hafa góð tök á
sporðblöðkunum. Auðvitað verður maður alltaf
að glíma aftan frá — og svo heldur maður
leiknum áfram eins lengi og mann lystir, stýrir
honum að skipinu og stekkur af baki. Ýmsir
hákarlareiðmenn, sem ég þekki, voru vanir að
drepa hann áður en lauk, en það er nú ekki
drengilegt — hitt er meira sport, finnst þér
ekki ?“
„Jú“, sagði Axel.
„Ég lofaði þeim ætíð að sleppa lifandi. Það
var einn, sem með tímanum fór að þekkja mig
vel, nú, en það er nú önnur saga. Eigum við
að halda áfram siglingunni ?“
Villard og drengirnir undu sér lengi við
skurðinn. Axel minntist nú ekki með einu orði
á sinn óviðjafnanlega föður, og Villard fór
smám saman að geðjast betur að honum.
„Komdu og líttu inn til okkar einhvern dag-
inn, Axel“.
Og drengurinn svaraði með virðingu í rödd-
inni: „Þakka yður fyrir, herra Villard".
En á leiðinni heim við hlið sonar síns leið
honum ekki rétt vel. Hann hafði logið og raupað
blygðunarlaust. Nei, þá var betra að vera án
aðdáunar sonar síns, en ávinna sér hana með
slíkum klækjum. Og hann ákvað að játa. En
einmitt, er hann ætlaði að taka til máls, leit
Jói upp á hann: „Veiztu, pabbi, þetta er miklu
betri bátur, sem þú bjóst til en sá, sem pabbi
Axels —“.
„Ef til vill, Jói, en —“.
„Ég held reyndar, að þú gerir flest betur,
ekki bara þennan bát, en það er fleira —“.
Villard varð þungt um hjartað. Hann hafði
reist sér hásæti -úr lygum. Það yrði annað en
gaman, þegar Jói stækkaði og kæmist að sann-
leikanum.
„Hvað fleira áttu við, Jói? Ne, ég er ósköp
hversdagslegur maður, á móts við herra Nor-
man“.
„Nei, pabbi. Það ert þú ekki“, sagði Jói með
áherzlu. „Ég hef lengi vitað, að þú varst miklu
betri bátasmiður, knattspyrnumaður og þvíum
líkt“.
Ung röddin skalf af stolti, þegar hann hélt
áfram: „En ég hef aldrei áður vitað, að þú
gætir einnig skákað honum í að segja lyga-
sögur. Því, eins og þú veizt, er enginn hægðar-
leikur að slá hann út í því“.
2B
VÍKINGUR