Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1954, Blaðsíða 23

„Því verður ekki neitað, að þjóðflokkur Vest-
ur-Evrópu — það sem eftir var af honum eftir
ísöldina — óx hægt í árþúsundir og breiddist
yfir mikla víðáttu í allar áttir. Þeir menn, sem
tóku sér bólfestu meðfram Dóná og til Svarta-
hafsins, voru meginþorri þessa kynflokks, sem
smátt og smátt byggði Balkanskagann, Litlu-
Asíu, Grikkland og Persíu og náðu langt inn í
Asíu, að fljótunum Indus og Ganges. Hvar sem
þeir komu, hittu þeir fyrir sér marga þeldökka,
lingerðari kynflokka, sem þeir lögðu lag sitt
við, lærðu mál þeirra og siði.
Mörg þúsund árum eftir að ísöldin hætti —
hér um bil 5000 árum fyrir tímatal okkar, sér
maður, að það eru til nokkurn vegin siðuð þjóð-
félög við innri hluta Miðjarðarhafsins og lengra
í suðvestur.
Milli stórfljótanna Eufrat og Tigris, sem
höfðu hvort sitt útrennsli í persneska flóann,
byggðu hinir svokölluðu Sumarar hina fyrstu
bæi, og þjóð sú, er kallast Assýríumenn, grund-
vallaði borgir við efri ál Tigrisfljótsins. Hér,
þar sem ekki aðeins var nóg af fiski í fljótun-
um, en jörðin sérlega frjósöm og gott veður
árið um kring, finnst áframhald af Atlantshafs-
menningunni. Fyrstu sporin til jarðræktar finn-
ast líka hér. Skortur á nægum fiski til mann-
eldis og minnkandi dýraveiðar hafa hvatt menn
til að rækta jörðina. Hér finnur maðurinn stað
og umhverfi til að afla fæðunnar árið um kring.
Til þessara landa hafa sumir Vestur-Evrópu-
menn komizt og hafa orðið foringjar þjóða af
öðrum kynflokkum, en tekið upp siði þeirra og
lifnaðarhætti.
Á þriðja árþúsundinu og á eftirfarandi öld-
um fyrir vort tímatal koma alltaf norrænir kyn-
blendingar frá löndunum kringum norðaustur
ströndina á Svartahafinu og Kaspiskahafinu,
þeir kölluðust Medar og Persar. Og fleiri skyld-
ar þjóðir, sem gerðu áhlaup á borgirnar, komust
smámsaman lengra, jafnframt því, að menn-
ingin í Mezopotamíu og við Níl þróaðist. Alls
staðar sjáum við þá ryðjast inn á þjóðir, sem
fyrir þeim urðu. — Þeir lögðu líka lag sitt við
Fönikíumenn, sem áttu nýlendurmeðframströnd
Miðjarðarhafsins".
Próf. Hermann Klaatsch álítur líka, að Ástra-
líumenn, sem fyrst eru aðskildir og seinna urðu
upphaf frumbyggjanna á meginlandi Asíu, eigi
rót sína að rekja til atlenska kynflokksins, af
því klettamálverk þeirra eru merkilega lík frum-
list Vestur-Evrópumanna. Eins eru margir nú-
tíma Evrópumenn einkennilega líkir þjóðflokk-
um í Suður-Asíu. Til þeirra heyra frumbyggjar
Japans, sem minna mikið á stórgerða Evrópu-
menn.
Hér skal ekki dvalið við innflutninginn til
Norðurlanda eftir ísöldina, aðeins skal þess get-
ið, að maður verður að fallast á þá skoðun, sem
er látin í ljós af próf. T. H. Huxley, Hermann
Klaatsch og fleiri vísindamönnum, að fólk smám
saman hafi farið ýmsar leiðir til Norðurlanda,
en að frumheimkynnin séu í löndum með köldu
loftslagi, sem svarar til Atlantshafsstrandar-
innar á ísöldinni, en hvorki Asíu eða öðrum suð-
lægari löndum.
Ef til vill hafa eftir ísöldina lifað strjált
óblandaðir strandbýlingahópar í brezku strand-
héruðunum og öðrum hálendum stöðum á NorS-
urlöndum, t. d. í Cornwall, Wales, Bretagne og
ef til vill Belgíu, einnig í Jótlandi og á Skáni, —
ættfeður hinna seinna svo frægu Kelta og Ger-
mana — enda þótt meginþorrinn sé liðinn und-
ir lok eða hafi fyrir langa löngu haldið austur
á bóginn.
Þegar þetta fólk tók sér bústað í Norður-
löndum, hefur það helzt kosið strandlengjurn-
ar, þar sem hagkvæmast var til veiða og fiskjar.
Akuryrkja og húsdýrarækt þekktust ekki á
Norðurlöndum fyrr en seinna.
Vanalega safnaðist fólkið í smáhópa og valdi
sér bólstaði, — eins og nýbyggjar hafa gert
seinna — meðfram ströndunum, einkum í f jörð-
um og flóum, sem veittu hlé fyrir stormum og
brimi, og þaðan stunduðu þeir atvinnu sína,
fiskiveiðar og dýraveiðar. í nágrenninu var
seinna byrjað á frumstæðum landbúnaði.
Margir af þessum stöðum urðu seinna bæir,
og sumir urðu með tímanum miklar verzlunar-
stöðvar. Flestir mikilvægir verzlunarstaðir viö
Miöjarðarhafiö, eins og seinna á Noröurlöndum,
hafa veriö stofnaöir meö fiskiveiöar sem augna-
miö og hafa með tímanum vaxið og orðið verzl-
unar- og siglingastaðir.
Það var viðurværið, fæðan, hið nauðsynlegasta
fyrir manninn, sem benti mönnum á, hvernig
þeir gætu bezt framfleytt lífinu, og í norðlægu
strandlöndunum voru það ýmsar fiski- og lagar-
dýrategundir, sem hægast var að afla sér til
heimilisafnota. Frh.
Smœlki
Hann: — Heldurðu, að þetta sé heppilegur tími til
að biðja föður þinn um hönd þína.
Hún: — Já, það held ég, ég sagði honum rétt áður
en þú komst, að ég þyrfti að fá nýja kápu.
*
— Ég hef tilbeðið dóttur yðar í átján ár.
— Hvað viljið þér nú?
— Fá hana fyrir eiginkonu.
— Jæja, verra gat það verið. Ég hélt að þér ætluðuð
að fara að biðja um eftirlaun.
V I K I N □ U R
149