Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1954, Blaðsíða 24

„Hvorum Oddinum, drottinn minn?“
Biskup nokkur í Skálholti var mjög- guðhræddur og-
gerði á hverju kvöldi bæn sína í dómkirkjunni. Ráðs-
maður staðarins hét Oddur, og fjósastrákurinn hét
sama nafni. Biskup átti dóttur uppkomna, sem var hinn
bezti kvenkostur. Oddi fjósastrák lék forvitni á að vita,
hvað biskuup væri að erinda í kirkjunni á kvöldin.
Klæddi hann sig í hvítan hjúp, fór út í kirkjuna á
undan biskupi og setti sig í stellingar uppi á altarinu.
Kom biskup að vörmu spori, en tók ekki eftir strák,
því að skuggsýnt var í kirkjunni. Kraup biskup við
gráturnar og fór að biðjast fyrir upphátt. Meðal ann-
ars bað hann drottinn að opinbera sér, hverjum hann
ætti að gifta dóttur sína. Þá svaraði strákur: „Honum
Oddi“. Biskup leit upp og sá hvítklædda veru uppi á
altarinu. Hélt hann að þetta væri engill af himnum
sendur, laut höfði í auðmýkt og mælti: „Hvorum Odd-
inum þá, drottinn minn?“ Þá svaraði strákur: „Þeim,
sem kamrana mokar og kaplana hirðir“. Skiptust þeir
svo ekki fleiri orðum.
Upp frá þessu fór biskup að dubba upp á fjósa-
strákinn. Var hann settur til mennta og reyndist mjög
námfús. Að loknu námi fékk hann biskupsdótturinnar
og var um leið vígður til bezta brauðsins í stiftinu.
*
Þórdís hét stúlka, er bjó ásamt móður sinni í Háa-
gerði, sem var hjáleiga frá Hofi á Höfðaströnd. Þórdís
var heldur einföld og málgefin mjög. Um þessar mundir
bjó á Hofi ekkja, með sonum sínum uppkomnum. Höfðu
þeir gaman af að glettast við Þórdísi. Um það sagði
hún m. a. þessa sögu:
„Einu sinni gisti ég á Hofi, heillin mín. Um kvöldið
í rökkrinu lagði allt fólkið sig út af að sofa, og ég líka.
En þegar ég var nýlögzt útaf, vissi ég ekki fyrri til
en það komu einhver óttaleg þyngsli ofan á mig. Ég
varð skelfing hrædd og hélt að þetta væri vofa úr
kirkjugarðinum. Ég fór þá að lesa sálma, sem ég kunni,
og hafði yfir upphöf að þrjátiu sálmum. Seinast byrjaði
ég á sálminum: „Oss lát þinn anda styrkja". Það var
lausnarsálmurinn, heillin mín, — þá fór hann ofan.
Þá rétti ég upp hendina og ætlaði að signa mig, en í
því varð mér gripið framan í mannsandlit. Þá sagði
ég: „Lengi eru þeir gamansamir, drengirnir hérna á
Hofi“.
*
Tveir karlar ætluðu að fara á bát yfir Berufjörð.
Þeir voru óvanir sjóferðum. Lá báturinn við stjóra, en
hvorugur karlanna hafði vit á að draga stjórann upp,
áður en þeir settust undir árar. Sóttist þeim róðurinn
seint, sem von var, og er hvessa tók í tilbót, fór að
gefa á bátinn. Til allrar hamingju slitnaði stjórinn áður
en fyllti, og skolaði bátnum þá að landi. — Fréttist
þessi saga um sveitina, og var annar karlinn spurður,
hvort hún væri sönn. „Já“, svaraði hann, „við vorum
nærri því komnir til guðs fyrir bölvaðan aulaskapinn“.
*
Á uppgangsárum Gríms Thomsens í Kaupmanna-
höfn umgekkst hann ýmsa danska stjórnmálamenn. Var
íslenzkum stúdentum í Höfn ekki um þetta, og kölluðu
Grím dansklundaðan. pá var Þorleifur Repp í Höfn.
Hann var orðhákur mikill og lastaði jafnan Dani og
A FRÍVf
allt, sem danskt var. Það er sagt, að Repp hafi eitt
sinn mætt Grími Thomsen á götu, þefað af honum,
grett sig, gengið frá og sagt: „Svei þér! Þú ert dansk-
ur!“ Um þetta kvað Jón skáld Thoroddsen eftirfarandi
vísur:
Repp á götu sá eitt sinn
svein og mælti í háði:
„Dragstu frá mér, drengur minn,
danskur er af þér þefurinn".
Gullsi kom og sá þar sinn
son á dönsku láði:
„Hér er allur auður minn
orðinn danskur, slussarinn".
ísland mælti — sá eitt sinn
sendiferða ráðið:
„Dángast þú ei, drengur minn,
danskur er í þér lcviðurinn".
Gullsi, sá er nefndur er í miðvísunni, er Þorgrímur
Tómasson gullsmiður á Bessastöðum, faðir Gríms. —
„Slussarinn" var orðtak Þorgríms.
*
Eiginmaðurinn: „5>ú ert víst orðin leið á mér. Þú
segir aldrei „elskan mín“ við mig, eins og konur ann-
arra manna gera“.
Eiginkonan: „Segja þær það við þig?“
*
Konan: „Ég þarf að tala við þig um ýmislegt, sem
okkur vantar til heimilisins.
Maðurinn: „Hvað er það?“
Konan: „Fyrst og fremst vantar okkur nú nýjan kjól“.
*
— Hvernig stendur á því, að hann Steindór á Hóli
er steinhættur að syngja í kirkjunni?
— Ástæðan er sú, að hann vantaði einn messudag,
og eftir messu lýsti fjöldi kirkjugesta ánægju sinni yfir
því, að nú væri þó loksins búið að gera við orgelið.
*
Skáld nokkurt, sem átti dálítið erfitt uppdráttar,
sendi söguhandrit til útgefanda, en fékk það endursent
með þeirri athugasemd, að hann hefði ekki áhuga á að
gefa' það út. Skáldið skrifaði útgefandanum aftur og
var ærið hvassyrt. Kvaðst hann vita með fullri vissu,
að sagan hefði ekki verið lesin til enda, því að hann
hefði límt saman á hornunum blaðsíðurunar nr. 130
og 131, og hefðu þau blöð enn verið samföst, er hann
fékk handritið endursent. Þessu svaraði útgefandinn
þannig:
I5D
V I K I N G U R