Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1959, Blaðsíða 21

Hendrik Ottoson
Frá Grimsby
(Útvarpserindi, flutt 29. september 1959).
Eftir alllanga töf á flugvell-
inum er hinn ágæti farkostur,
Gullfaxi, kominn á loft og stefn-
ir austur með landinu. Þetta er
mánudagur 14. ágúst 1959. Fagr-
ar sveitir Suðurlandsundirlendis
eru niðri á vinstri hönd, með
túnum, vegum og ám, en í bak-
sýn fjöll, öræfi og jöklar. Mér
verður hugsað til fyrstu flug-
ferðar minnar, síðsumars árið
1941. Þá var farkosturinn allur
annar og óþægilegri, brezk
sprengjuflugvél af Lockheed
gerð, tveggja hreyfla. Förunaut-
ar mínir voru þá aðrir en nú í
þessu ágæta ferðalagi. Þeir voru
8 eða 10 sprengjur, sem raðað
var með veggjum og festar gjörð-
um. Ég sat í flugrúmi, einn á
hliðarbekk, en til beggja handa
voru þessir þokkalegu nágrann-
ar, sem dingluðu til og frá þegar
vélin tók dýfur. Þá var eins og
nú, flogið í björtu veðri austur
með landinu, en mikill var mun-
urinn. Til dæmis var orsök tafar-
innar að þessu sinni sú, að lag-
færa þurfti loftvængi flugvélar-
------------------------------<$j,
Það verður 6 feta leggur, hbm í
horn.
Þessi 6 fet fellið þið með helm-
ingafellingu á 3 feta hliðar. Þar
sem ég, til að fullvinna möskvann,
felli á sem næst 4% feta hliðar.
Ef við sVo athugum hvað þessi net
klæða stóran flöt, þá klæðir ykkar
net 9 Dfet, þar sem mitt net klæð-
ir nákvæmt reiknað 18 Dfet.
Ef þið athugið þetta verklega
þá þræðið teinana gegnum upptök-
ur og síður. Því ef þið notið garn
til að fella með, hafið þið stækkað
netið.
Nú tel ég mig hafa sannað að
vörpugerð verði að grundvallast á
þessum reikning. Ef þið takið ekki
þessar sannanir gildar og sannið
að ég fari með rugl, þá hafið þið
um leið örugglega leyst stærðfræði-
spursmálið.
Sigfús Magnússon.
VÍKINGUR
innar, en með því á ég við tæki
þau, sem halda jafnvægi lofts,
þannig, að ekki þynnist andrúms-
loftið þótt flogið sé hátt til him-
ins. Er það gert farþegum til
þæginda. — Þegar ég fór fyrstu
flugferðina fyrir 17 árum, var
ekki laust við að ég kenndi uggs
nokkurs, og ekki drógu förunaut-
ar mínir úr honum, né heldur
snöggar dýfur. Nú, eftir að hafa
flogið alloft yfir Atlanzhaf, bæði
til austurs og suðurs, er svo kom-
ið, að engan tel ég farkostinn
betri góðum farþegaflugvélum.
Viscount flugvél Flugfélags ls-«
lands, brást eigi heldur í þessari
ferð. Má með sanni segja, að
jafnstöðug hafi hún verið alla
leiðina og gólfið heima hjá mér.
Flugfreyjur, snotrar og hæversk-
ar, gengu um beina. Svo hverfur
landið í þoku, en þá er flogið upp
yfir skýin. Sólin er lágt á vestur-
loftinu, rauðgullnum bj amia slær
á skýjabólstrana, sem teygja sig
upp úr öldóttu yfirborðinu. —
Stefna er nú tekin til suðsuðaust-
urs, enda er ísland allmiklu vest-
ar en England. 20. lengdarbaug-
ur liggur því sem næst yfir miðju
Islands, það er að segja, að mið-
bik landsins er 20 gráður fyrir
vestan Greenwich hjá Lundún-
um.
Þægileg værð færist yfir fólk-
ið — vélin suðar viðkunnanlega
— allir eru saddir og svefn sækir
suma. Leikararnir fyrir framan
okkur hjónin, þeir Ámi Tryggva-
son og Brynjólfur Jóhannesson,
sem ætla að kynna sér listina í
stórborgum Norðurálfunnar,
dotta, en vinkona okkar, frú
Anna Baldvinsdóttir, sem situr
fyrir aftan, ræðir í hálfum hljóð-
um við enska telpu ,sem hún var
beðin fyrir.
Ekki er lengi verið að fljúga
yfir Atlanzál. Okkur hjónum
verður litið út um gluggann. Þá
sjáum við undarlega fagra sjón,
og þótti þá engum miður að taf-
izt hafði á flugvellinum við bro.tt-
förina. Var sem sæi maður mill-
jónir marglitra perla niðri á
jörðinni. Hvert perlukerfið tók
við af öðru, en það voru stórar
iðnaðarborgir Mið-Englands, og
á milli þeirra langir perluþræðir,
einna líkastir undarlega riðnu
neti. Það var þjóðvegakerfi Eng-
lands. Loks eygðum við stærstu
perluþyrpinguna, Lundúni,
stærstu borg jarðar, með 10 til
12 milljónir íbúa. Þá var flugið
lækkað og í löngum hringum var
svifið til jarðar. Svo var lent eft-
ir ágæta ferð, aðeins þrjár klst.
og 45 mínútur frá því að lagt var
af stað frá Reykjavík. Til saman-
burðar má geta þess, að þegar
ég fór til útlanda í fyrsta skipti,
sumarið 1918, vorum við 10 sól-
arhringa til Kaupmannahafnar á
Botníu gömlu, Sameinaða gufu-
skipafélagsins. Var þó aðeins
komið við í Þórshöfn í Færeyjum
í fáar stundir, en þá var heims-
styrjöldin fyrri, og varð skipið
að sigla ótal sinnum frá austri
til vesturs og vestri til austurs
vegna tundurdufla og kafbáta
herraþ j óðar innar.
Næsta morgun lögðum við
hjónin af stað frá Lundúnum til
Grimsby, en Kristinn bróðir
minn og kona hans höfðu komið
til Lundúna í bifreið sinni til þess
að sækja okkur. Hann hefur búið
í Grimsby síðan 1922. Það er ekki
löng leið frá Teimsá til Humbru-
bakka, en heitt var í veðri þenn-
an dag og sólskin eins og var í
allt sumar á Bretlandseyjum.
Fórum við þess vegna hægt og
reyndum að aka sem mest í for-
sælu. Landið er frjótt og fagurt,
einkum þegar kemur norður í
Lincolnshire, Lincolnskíri. Það er
einna frjósamasta hérað Eng-
lands. Sátu það því fyrr á öldum
erlendir ránsmenn og ribbaldar,
Rómverjar, Jótar, Engilsaxar og
Danir. Samgöngur voru góðar,
bæði gott þar til vegagerða, og
svo skipgengar ár um skíriðþvert
og endilangt, en merkastar þeirra
og stærstar eru Humbra og
Trent.Rómverjar reistu sér virki
237