Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1960, Blaðsíða 22

an þungur niður, þegar stefni
skipanna klufu spegilsléttan haf-
flötinn. Það tók á þolinmæði
Walkers. Hann beið þess úr
hvaða átt fyrsta árásin kæmi. En
fyrir skipstjórana á verzlunar-
skipunum var það líkast ten-
ingaspili, þeir biðu þess hvaða
númer kæmi upp. — Hvaða skip
springi fyrst í loft upp.
Starling var 6 mílur á undan
lestinni bakborðsmegin, þegar
vörðurinn á bakborðsvængnum
hringdi skipsklukkunni í ákafa.
Merkið var endurtekið af fjölda
skipa, dreifð yfir margar mílur.
1 ratsjánni sáu menn móta fyrir
kafbát í 1 mílu fjarlægð. Walker
gaf skipun um að skipalestin
breytti snögglega um stefnu, og
bjó sig í skyndi undir árás.
í því að Starling nálgaðist á
fullri ferð fór kafbáturinn
skyndilega í kaf. Kafbátsforing-
inn var hins vegar forvitinn ná-
ungi, því hann hélt sjónpípunni
ofansjávar. Aftur voru það vís-
bendingar frá Skipstjóranum
á Wild Goose, sem komu Walker
til að hlaupa þvert yfir stjórn-
pallinn og glápa með galopinn
munn af undrun á sjónpípu kaf-
bátsins í tæplega 20 metra fjar-
lægð. Vélbyssukúlur hæfðu sjón-
pípuna í því að Starling beygði,
og Þjóðverjinn, sem skynjaði nú
afleiðingarnar af glappaskoti
sínu, reyndi að kafa úr leið. En
það var þegar of seint. Grimmi-
leg djúpsprengjuárás frá Walker
bókstaflega þeytti kafbátnum
npp á yfirborðið, þar sem hann
valt á hvolf og sökk.
Ennþá einn kafbátur úr úrvals-
flota Dönitz hafði gengið fyrir
róða, U 762, og farið sömu leið
og svo margir á undan.
Tveim dögum síðar rétt fyrir
dögun hóf U 734, 740 smál. árás
á skipalestina. En áður en hann
hafði tíma til að reikna út stefnu
og hraða næsta kaupfars, nálg-
uðust Starling og Kita á mikilli
ferð kafbátsforinginn skaut
sjálfstýrðu tundurskeyti og kaf-
aði í skyndi úr leið. Walker
hirti ekkert um þá ringu manna
sinna, sem fréttin um „skeytið“
olli. Hann kaus heldur að tefla
á hættuna að verða fyrir því,
heldur en að víkja úr leið og
sleppa því gullna tækifæri, sem
þarna bauðst.
Þetta var ákvörðun einkenn-
andi fyrir Walker, en hún vakti
sannarlega enga hrifningu meðal
djúpsprengjuliðsins á aftur-
dekkinu. Þeir þekktu áhrif slíks
tundurskeytis og það var vægast
sagt „óþægilegt" að fá það „í
skrúfuna" á Starling! í þetta
skipti sluppu þeir með „skrekk-
inn“ og tundurskeytið þaut
framhjá báðum snekkjunum.
Innan 10 mínútna var U 734
sundurskotið brak. Enginnkomst
lífs af.
Skipalestin tók nú að nálgast
heimahöfn. Starling og aðstoðar-
snekkjur hans voru orðnar skot-
færalausar og meir og minna
lekar af hinum sífelldu „djúp-
sprengjuhöggum“ Walker og
menn hans komu sem sigurveg-
arar í höfn. Þeir höfðu enn á ný
sýnt yfirburði með hinni nýju
hernaðartaktik og nú voru
„gömlu mennirnir" þagnaðir. •—
Walker var af starfsbræðrum
sínum hafinn upp í tölu mestu
sjóhetja Bretlands.
í Liverpool var ekki um annað
rætt en hina yfirvofandi innrás
á meginlandið.
Walker og flotadeild hans var
falið að verja „Vesturhliðið“, en
úr þeirri átt var búist við aðal-
árásum þýzka kafbátaflotans.
Njósnir höfðu borizt um að
Dönitz hefði skipað 76 nýjustu
kafbátum sínum, að vera í
fremstu víglínu til að hindra
innrásina.
Það var aðeins á valdi Walkers
og flota hans, ásamt brezka
flughernum að koma í veg fyrir
það.
Eftir að Walker hafði móttek-
ið allar fyrirskipanir frá her-
stjórninni, komst hann svo að
orði: „Eisenhower þarf tvær
vikur, hann skal ekki aðeins fá
þær. Nú er okkar tækifæri kom-
ið að ráða niðurlögum þýzka kaf-
bátaflotans í eitt skipti fyrir öll“.
Á þrem fyrstu dögum innrás-
arinnar stjórnaði hann 36 árás-
um, og sökkti í þeim 8 kafbátum.
Flugherinn taldi sér sex til við-
bótar, og fyrsta árásarbylgjan
fjaraði út.
En kafbátarnir hófu árásir á
ný, og í heila viku var enginn
tími til hvíldar fyrir áhafnirnar.
Skipin streymdu í höfn, sóttu
skotfæri og djúpsprengjur, og
héldu án tafar út til nýrra árása.
í hvert skipti sem Starling kom
í höfn, fékk áhöfnin nokkurra
klst. svefn. En ekki Walker.
Hann mætti á ráðstefnum, gekk
frá hernaðar áætlunum og skipu-
lagði aðferðir, Og með óþreyt-
andi krafti hélt hann aftur á
vígaslóðirnar. Það var mikið í
húfi. Ef nokkrir kafbátar slyppu
í gegn, gat það valdið óbætan-
lcgu tjóni fyrir innrásarherina,
og bætt aðstöðu óvinanna á
landi.
Tvær vikur hinnar miklu inn-
rásar liðu undir stjórn Eisen-
howers, án þess að einn einasti
þýzkur kafbátur gæti brotizt í
gegn um varnirnar. 1 þriðju
vikunni sluppu þrír í gegn og
gerðu mikinn usla í liði Banda-
manna, en þeim var fljótlega
gjöreytt.
Að þrem vikum liðnum varð
lát á kafbátaárásunum, og þeir
drógu sig í hlé. Þeir komu
aldrei aftur, sem hættulegur her-
styrkur. Walker hafði efnt lof-
orð sitt — og um leið náð loka-
takmarkinu — eyðingu þýzka
kafbátaflotans. hins skæðasta
vopns þýzku herstjórnarinnar.
Orrustan um Atlantzhafið var
unnin. Orrustan um Ermarsund
hafði aldrei tapazt.
Andlit Walkers var orðið elli-
legt. Augun lágu djúpt í grind-
horuðu andlitinu, sem húðin
virtizt strengd yfir. Hann var
fallinn saman í herðum, og
sveigjan horfin úr líkamanum.
Viðbragðsflýtirinn var ekki sá
sami, og ístað hins skjóta á-
kvörðunarhæfileika var komið
hik. Hann virtist þurfa að leita
eftir hinum réttu orðum, þegar
hann var að senda skipanir sín-
ar með ljósa eða flaggamerkjum.
VÍKINGUR
94