Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1960, Blaðsíða 26

LöndiiRarbönd í togara
Margir hafa hugleitt hvernig auövelda mælti fisklöndun úr veiði-
skipum okkar og þá einknm togurunum, en engar verulegar bregtingar hafa
átt sér staö i þvi efni um áratnga skeiö. Hugmynd þá sem hér er skýrl frá og
nokkuö 'má sjá af meöfylgjandi teikningu, var Guöfinnur búinn aö bolla-
leggja lengi, en setti hana fram í nákværi skilgrciningu i nóv. 1957, i sam-
bandi viö klössunargerS á islenzkum togurum. !>á mun 'hún ekki hafa þótt
„hugsanleg". Okkur fer stundum svo, a<5 ef hugmyndin er íslenzk, er hún
ómöguleg, en ef hún er „útlensk" þá er hún merkileg. Á nœstu siöu má sjá
sömu hugmynd á „útlenzku“ og þar virfiist luin raunverulega vera slór-
merkileg. Ritstj.
Það er löngu viðurkennt. að
færibönd eru ódýr og auðveld
tæki til flutnings á allskonar
efni, svo að óþarft er að eyða
mörgum orðum um þau út af
fyrir sig. Hins vegar skal það
viðurkennt, að þessi hugmynd að
setja band eftir endilöngum
lestrargangi (steisnum) gegnum
vatnsþétta skilrúmið rnilli lestar
og hásetaklefa og út úr fram-
stafni skipsins getur við fyrstu
sýn þótt nokkuð róttæk og ill-
leysanleg, nema þá í sambandi
við smíði skipsins. Við nánari
íhugun kemur þó í ljós, að hér er
ekkert slíkt á ferðum og mun
sennilega svara kostnaði að setja
þessi tæki í alla okkar togara,
sem byggðir hafa verið eftir
stríð, þar eð löndunarkostnaður
mundi minnka geysilega. Á þessu
stigi málsins liggja þó ekki fyrir
neinar tölur um þann mismun
og heldur ekki kostnaðaráætlun
fyi'ir tækin.
Lárétta bandið í lestargangin-
um er alveg slétt. Færi að sjálf-
sögðu betur, ef efri flötur þess
gæti verið í gólfhæð, en það
kæmi til greina, ef um nýtt skip
væri að ræða. Hins vegar þarf
hæð þess ekki að vera svo mikil,
að óþægindi væru að, þótt það
væri sett ofan á gólfið eins og
sýnt er á teikningunni.
Fremri endi bandsins, sem er
strekkiendi, hafi lið aftan við
fremra lestarþil, þannig að hægt
sé að leggja endann aftur, þegar
vatnsþéttu hurðinni er lokað.
Hlíf yfir bandinu sé í stuttum
(ca. 1 m.) lengdum. Er þá hægt
að byrja löndun úr fremstu stí-
um (og lestargangi, ef farmur
er í honum), þegar opnaðir hafa
verið 1—2 hlerar að framan.
Fremi'a bandið, sem liggur
upp að stefnisopinu, má vera úr
sama efni en þarf að vera með
viðnámslistum vegna hallans.
Þar yrði efri endinn strekkiendi
og má hafa sama hátt þar og á
neðra bandinu þannig, að bandið
nái út úr stefni, þegar hurðin á
stefninu er opin, en liggi aftur,
þar eð sá búnaður tilheyrir ekki
tækjum skipsins, heldur verður
hann að vera fyrir hendi á lönd-
unarstöðum. Ég hef hugsað mér
það band heldur breiðara. Það
þarf að vera útbúið þannig, að
það lagi sig eftir mismun flóða
og fjöru og hreyfingum skipsins.
Það þarf að hafa trog eða vör,
sem fest sé við stefni skipsins.
Þetta band gæti verið á vagni
eða bíl, fast á bryggjunni eða
í húsi eða á flotpramma milli
bryggju og skips, sem sennilega
væri skemmtileg lausn, þar sem
hægt væri að koma henni við
vegna annarra starfa.
Þar sem aflinn er tekinn á
bíla, þyrfti í sambandi við land-
bandið að vera safnari til þess
að taka við aflanum og skipta
honum á bílana, svo að ekki
þurfi að stöðva löndun milli bíla.
Þá þarf landbandið að hafa
rimlaliskju, ef það er ekki rimla-
band, til þess að losna við salt,
ís og annað, sem ekki á að fara
á vog. Má þá allur ís og annar
úrgangur fara út á löndunar-
böndin jafnóðum og hann er
fyrir.
Að lokum vil ég minnast á
þann möguleika að renna aflan-
um beint á bryggju. sem ef til
vill væri hugsanlegt á smástöð-
um úti á landi. Þarf þá engan út-
búnað annan en sliskju og ein-
hverja tilfærslu á skipinu, ef
landað væri við hásjávað.
Ég hef nú lýst í stórum drátt-
um þessari hugmynd minni, sem
ég tel, eftir langa umhugsun vera
eina færa leiðin til þess að koma
aflanum á land fljótt og ódýrt
og án þess að skemma fislánn.
Samhliða aflanum má senda
upp með böndunum alls konar
úrgang eins og fyrr segir, salt,
lestarborð og annað, sem upp
þarf að fara. Þá má að sjálf-
sögðu nota þessi bönd til upp-
skipunar á síld, kolum og öðrum
farmi, sem skipið kynni að vera
með, og ekki er í stærri né
þyngri stykkjum en hæfa bönd-
um og bandgöngum.
Reykjavík, 16. nóvember 1957.
G. Þorbjömsson.
VÍKINGUR
98