Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1965, Blaðsíða 9

Mýrdœlskir sjómenn, sem bjargað var til Vestmannaeyja áriS 1941.
ur. Reyndist það og rétt til getið. Brimið jókst
stöðugt og voru mikil sog og ólga við drangana.
Annars var veður gott, en var að ganga í sunnan-
átt, og ef hann hvessti mikið úr þeirri átt, þá var
úti um okkur.
Nú fór nóttin í hönd, dimm og löng. Við töldum
víst að Þorsteinn vitavörður myndi hafa auga með
okkur. Það reyndist rétt, því þá er dimma tók, gaf
hann okkur ljósmerki uppi á Dyrhólabjargi. Svör-
uðum við í sama, og þannig höfðum við samband
alla nóttina okkar á milli. Verstur var kuldinn við
að eiga, en við héldum á okkur hita með því að
róa stöðugt í hring innan við dranginn. — Þegar
klulckan var að verða fjögur, sáum við ljós í vestri,
var það grunnt að sjá. Þarna var hjálpin að koma.
Rérum við nú frá Dröngunum og í veg fyrir skipið.
Höfðum við ljóskerið uppi bundið í ár. Nálgaðist
nú bjargvætturinn óðum, og leið ekki á löngu þar
til kominn var til okkar vélbáturinn ,,Baldur“ frá
Vestmannaeyjum, sendur af Slysavarnafélagi ís-
lands okkur til bjargar. Formaður á honum var
Haraldur Eiríksson.
Var okkur nú boðið um borð 26 að tölu, en bát-
urinn bundinn á síðu „Baldurs." Var svo haldið
til Vestmannaeyja. Gekk það allt að óskum, og
VÍKINGUR
komum við þangað um klukkan 10 um morguninn.
Þar á bryggjunni stóð þrekinn maður og nokkuð
við aldur. Var þar kominn Gunnar Ólafsson, kaup-
maður og útgerðarmaður. Hann mælti svo til okk-
ar:
„Nú komið þið allir með mér Skaftfellingar mín-
ir.“ Að svo mæltu tók hann forustu fyrir hópnum
og hélt með okkur upp í Sjálfstæðishús þeirra
Eyjamanna. Þáðum við þar hinar höfðinglegustu
góðgerðir. Að því loknu var farið að ráðgast um,
Qi
unnar
hvernig við komumst til lands. Olíuskipið „Skelj-
ungur“ lá þarna í höfninni og átti að fara til
Reykjavíkur síðari hluta dags. Varð það að ráði
að við fengum að fara með því.
Kvöddum við svo Vestmannaeyinga með þakklát-
um huga. Nú var haldið til Reykjavíkur með Skelj-
ungi, skipstjóri var Magnús Kjæmesteð, en stýri-
maður Brynjólfur Kjartansson.
213