Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1972, Qupperneq 23

komulagið yfirleitt gott hjá okk-
ur. En svo var það á miðju sumri,
þriðja sumarið sem ég var þar,
sem reiðarslagið skall yfir mig.
Já, ég kalla það reiðarslag, því
annað eins hef ég aldrei upp-
lifað.
Bæirnir sem við áttum heima á,
voru ekki langt frá sjó, og fjar-
an var þannig, að ekki langt frá
skarst dálítil vík inn í ströndina,
og var í henni gulur fínn sandur,
svo þetta var hinn ákjósanleg-
asti baðstaður, en hinumegin við
víkina var stórt hamrabel'ti.
Einn sunnudag í blíðskapar-
veðri og hita, tókum við okkur
til, og fórum öll niður í fjöru.
Vorum við að tína skeljar, ásamt
fleiru sem okkur fannst fémætt,
og áður en við vissum af, vorum
við komin út í víkina. Þegar við
vorum nýkomin þangað, tók ég
eftir því að stelpurnar voru farn-
ar að pískra saman, svo ég fór
að gerast forvitinn, hvern fjár-
ann þær væru nú að brugga.
Magga, sem oftast hafði orð
fyrir þeim, gerir sig geysilega
sakleysislega, og segir við mig:
„Gutti minn, af því veðrið er
svo gott og við erum komin hing-
að, þá langar okkur til að synda
pínulítið í sjónum, en við höfum
enga sundboli, svo við erum
feimnar að hafa strák með okk-
ur. Þú ættir að fara þarna út
á klettana, þar getur þú baðað
þig.“
Mér fannst ég þurfa að sýna
dálitla riddaramennsku, og særa
ekki þeirra kvenlegu tilfinning-
ar, og lagði því strax af stað, en
ekki get ég neitað því að ég hafi
ekki verið með dálitla ólund. Mér
fannst satt að segja alls engin
þörf á því að slíta félagsskapnum
þó ég væri strákur en þær stelp-
ur, en áfram lallaði ég. Þó gat
ég ekki að mér gert, að ég var
oft að líta til baka til að fylgjast
með þeim.
Þegar ég kom út í klettana,
settist ég þar á stein, og upp-
götvaði þá að ég var kominn í
forsælu. Ég fann kalda hafgol-
una smjúga á milli klettanna,
og það setti að mér hálfgerðan
VlKINGUE
hroll. Leit ég í áttina til þeirra
í víkinni, og sá, að þær voru all-
ar allsnaktar að baða sig í sól
og sjó.
Hvort það var nú af öfund
eða einhverju öðru sem ég gat
ekki skilgreint, datt mér dálítið
í hug. Ég brosti með sjálfum
mér að hugmynd minni, og at-
hugaði fjarlægð og all'ar aðstæð-
ur. Sá ég að þetta var vel fram-
kvæmanlegt. Eg stóð upp, og
skreiddist meðfram klettunum,
þar til ég var kominn yfir sjávar-
kambinn. Þá tók ég á rás í átt-
ina til þeirra, en gætti þess að
hafa sjávarkambinn á milli okk-
ar svo þær sæju mig ekki. Loks
var ég kominn á móts við þær,
og skreið ég á fjórum fótum fram
á kambinn þar til ég sá þær vel.
Þegar ég hafði horft á þær
dálitla stund, heyrði ég að Jóa
segir: „Hvar í ósköpunum getur
hann Gutti verið, ég sé hann
hvergi." Stóðu þær nú þarna all-
ar og skimuðu í allar áttir. Allt
í einu kallar Magga til þeirra, og
stóðu þær nú og töluðu saman,
en ekki heyrði ég hvað þær sögðu.
Síðan tókust þær í hendur, og
leiddust nokkur skref áfram út í
sjóinn. Síðan stoppuðu þær, og
gengu þvínæst aftur á bak í átt-
ina til mín. Var ég svo niður-
sokkinn í að fylgjast með tiltekt-
um þeirra, að ég var alveg óvið-
búinn, þegar Magga snýr sér
eldsnöggt við, og kemur á harða-
spretti til mín. Loks ranka ég við
mér, stend upp, og ætla að taka
sprettinn, en það var einum of
seint, því nú var þrifið í háls-
málið á mér, og mér þeytt niður
á sandinn.
„Jæja karl'inn, svo þú ert þá
svona, liggur á gægjum. Svona
eruð þið karlmennirnir, þykist
vera voða fínir herrar, en ef þið
vitið af nöktum stúlkum ein-
hverstaðar, þá skríðið þið á mag-
anum langar leiðir til þess að
kíkja á þær. En nú þarft þú ekki
að kíkja, Gutti Ormur, nú sérðu
hérna beran kvenmann," og hún
stillti sér upp bíspert fyrir fram-
an mig. Ég lokaði augunum, mér
datt ekki í hug að gera henni til
þægðar að horfa á hana, en þá
byrjar hún aftur í stríðnisróm.
„0, hetjan, hefur ekki kjark
í sér til þess að horfa á beran
kvenmann,“ og hún þrífur í hár-
ið á mér og snýr höfði mínu upp,
en ég klemmdi saman augu og
munn. Þegar hún sá að hún gat
ekki fengið mig til að horfa á
sig, sleppti hún mér, en skokkaði
í kringum mig, eins hún vildi
vera viss um að ég slyppi ekki
burtu.
Ég get ekki lýst líðan minni
og hugsun, að láta bera stelpu
halda mér hérna og hæða mig og
spotta, en mér fannst ég ekkert
geta sagt, ég skammaðist mín
svo fyrir framferði mitt að mér
fannst ráðlegast að þegja, því
það var aldrei að vita upp á
hverju Magga gæti tekið. Þar
sem ég sit nú og hugsa um
mína vondu afstöðu, veit ég
ekki fyrr til en hún var kom-
in upp á herðar mér og sit-
ur þar háhest. Hún lagði
nakin lærin að kinnum mínum.
Nú var mér öllum lokið, ég
beit saman tönnum af illsku. Ein-
hver innri rödd hvíslaði að mér:
„Bíttu hana í lærin.“ En óðar var
eins og önnur rödd hvíslaði:“
Gerðu það ekki, því hvað myndi
ful'lorðna fólkið segja þegar það
frétti það að þú hafir bitið heima-
sætuna í lærin innanfóta."
Nú komu þær Jóa og Alla að-
vífandi, en þær höfðu farið í
eitthvað utan um sig, að minnsta
kosti voru þær ekki allsnaktar
eins og þessi ófreskja sem ég
var með á herðunum.
„Hæ, stelpur,“ kallaði hún, og
dillaði sér á herðum mínum. „sjá-
ið þið, Gutti er með nakin kven-
mannslæri um hálsinn". En þótt
systurnar væru undrandi að sjá
okkur í þessum stellingum, gátu
þær ekki annað en hlegið að öllu
saman. Nú lagði Magga báða lófa
sínar á kinnar mínar, og sagði.
„Elsku strákurinn, er þetta ekki
bara notalegt?" Síðan setti hún
lófa sína á kollinn á mér og
þrýsti mér niður, og þeyttist
fram af mér.
Ekki veit ég hvort það var af
287