Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1972, Síða 27

Þessar tölur sýna, að rói bátur með sama veiðar-
íæramagni og 1916—17, mundi afli hans verða yfir
vertíð tæpar 60 smál. og sannar það, að fiskmagn
á heimamiðum Vestmannaeyja hefur rýrnað um
85%“.
Þetta eru tölur sem tala sínu athyglisverða en
óhugnanlega máli fyrir framtíð Vestmannaeyja, og
svipað mun ástandið vera í flestum verstöðvum
landsins.
Suðausturland.
Ur Vestmannaeyjum tel ég rétt að halda austur,
því svo segja mér þeir sem kunnugir eru, að
fiskgöngurnar komi úr djúpinu upp að hrygning-
arstöðvum við ísland bæði að suðvestan og suð-
austan. Upplýsingarnar um svæðið alltfrá Ingólfs-
höföa og noröaustur fyrir Papey gefa þeir mér
Jón Bruman í Hornafirði og Sigfinnur Vilhjálms-
son á Djúpavogi og ber þeim um öll helztu miðin
saman, en upplýsingar þeirra þannig, að mér þykir
rétt að gefa þeim orðið hvorum fyrir sig og segir
Jón á þessa leið: „Helztu fiskimið verstöðvanna
eru á svæðinu milli Tvískerja og Papeyjarskerja.
Fyrri hluta vetrarvertíðar er aðal veiðisvæðið út
og suðvestur af Hvanney allt austur að Hvítingum.
Dýpst mun sótt um 30 mílur út. Aflasælustu
þorskamiðin eru suður af Hvítingum, suður að
Stokknesi.
Auðugustu kolamiðin eru í Lónabugt og í Mýra-
bugt suður undir Tvísker. Lúðumið aðallega við
Hrollaugseyjar".
Þannig eru miðin staðsett, en að því loknu bætir
hann við:
„Á stríðsárunum, meðan engir togarar voru við
veiðar, gekk fiskur alveg upp að söndum, eftir að
afli kom á miðin. Var veiði þá oft bezt svo grunnt
sem þorandi var að leggja lóðir, en nú síðan tog-
arar hófu hér aftur veiði, hefur brugðið svo við,
að alger aflabrestur má heita hér síðustu vertíð-
irnar, svo og að togarar hafa í engu hlíft veiðar-
færum bátanna. Sérstaklega hefur svæðið milli
Hvítinga og Stokksness verið svo herjað af tog-
urum, að bátar hafa ekki þorað að leggja þar
lóðir sínar.
Að athuguðu máli um friðunarlínuna, mun það
vera einróma álit allra fiskimanna hér, að heppi-
legast hefði verið að draga grunnlínuna frá Ingólfs-
höfða í Stokksnes, svo mun meira af miðum hefði
lent innan línu".
Sigfinnur segir þetta almennt um hina nýju
friðunarlínu:
„I byrjun vil ég geta þess, að sökum þess hversu
hér er háttað við landið, þá breytir hin nýja land-
helgislína litlu hér um slóðir gagnvart okkar helztu
fiskisiðum, fyrir okkar stærri báta, því miður. En
til að forðast allan misskilning, vil ég taka það
fram, að ég persónulega, sem flestir íslendingar,
fagna hinum nýju ráðstöfunum, sem gerðar hafa
VlKINGUR
verið og vonar maður að þær muni marka tíma-
mót í fiskiveiðasögu landsins þegar fram í sækir,
og enginn vafi leikur á því, að þær muni verða
til blessunar fyrir land og lýð“. Svo lýsir hann
miðunum suður og suðvestur af Djúpavogi líkt
og Bruman, en tekur um hin nærtækari mið fram,
að þau séu innan hinnar nýju línu, og um miðið
„Bót“, sem er suður úr Papey, farast honum þann-
ig orð:
„Þar er oft fiskað á vorin og á sumrin sér í lagi
með dragnót. Það góða við þetta mið er, að það
lokast algerlega með hinni nýju línu. Þarna hafa
oft erlendir dragnótabátar verið að veiðum á und-
anförnum árum. Þarna aflast mest skarkoli og
steinbítur“.
Austurland.
Um miðin fyrir Austfjörðum hafa þeir ritað
mér Hjalti Gunnarsson á Reyðarfirði, Karl Jónas-
son á Eskifirði og Óskar Hólm á Seyðisfirði. Tek
ég sumt úr skýrslum þeirra í þeirri röð, sem ég
hef talið mennina. Hjalti segir: „Frá Reyöarfiröi
er lítið stundaður sjór á djúpmiðum, en opnir bátar
róa almikið í fjörðinn með kolanet og línu og
væntum við góðs af hínni nýju friðun í því sam-
bandi.
Bátar hér af Austfjörðum stunda allmikið veið-
ar á svæðinu milli Hvalbaks og lands.
Urðu okkur það mikil vonbrigði, að hin nýja
lína skyldi ekki ná út yfir Hvalbak".
Karl segir: „Bezt hyggja menn til friðunar
grunnmiða fyrir dragnótaveiði.
Vaölavík sunnan Gerpis var áður fiskisælt pláss
og var nokkuð stunduð útgerð úr víkinni og þangað
sóttu smábátar frá Eskifirði og bæjum við Reyðar-
fjörð. Meðan veitt var í dragnót á Vaðlavík, mátti
heita að fiskur stanzaði þar aldrei, enda lagðist
niður útgerð úr Vaðlavík og bátar héðan hættu að
veiða þar á færi og línu.
Víða um Eskifjörð og Reyðai’fjörð voru ágæt
skarkolamið allt frá Vattarnesi og inn í fjarðar-
botn. Nokkrir menn hafa að undanförnu haft tekj-
ur af því að veiða skarkola í net á fjörðunum.
Vona menn að sú veiði aukist bráðlega, þegar kola-
miðin ná sér eftir eyðingu dragnótarinnar.
Undanfarin ár hefur verið fágætara að þorskur
og ýsa gengju í Reyðarfjörð. Fisktregðu síðari ára
kenna menn dragnótinni. Fyrrum voru mjög góð
lúðumið á Akurhryggjum. Annað lúðumið var inn
og norður úr Seley „á fossum“, sem kallað var.
Þriðja lúðumiðið var innan Seleyjar og hið fjórða
í svonefndri Bakskoru út af Vattarnesi. Öll þessi
mið eru innan landhelgislínunnar.
Utan landhelgislínunnar eru fiskimið út af
Reyðarfirði svo langt sem landgrunnið nær“.
Óskar segir: „Frá Seyöisf jaröardjúpi og norður
um Gletting liggur Glettinganesflak út frá landinu,
víðátttumikið og fiskisælt, og hefur um mörg und-
291