Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1975, Page 11

KJÖTPOTTURINN TÓMUR.
Fyrir liáliri öld var bragur þessi kveðinn og sunginn í henni gömlu góðu
ííeykjavík. Miklar bröytingar hafa orðið síðan. Og þó .

Ég skrapp um daginn
skemmtiför til Spánar;
þið skiljið, það eru’ ekki
neinir bjánar,
sem fara slíkar ferðir yfir pollinn,
— en fjárútlátin við þessar
skemmtanir— eru versti skollinn.
Heim kom ég svo aftur æði þunnur;
ausinn var til þurðar sérhver
brunnur,
mig fýsti því að flýta mér að vita,
— hvað framorðið væri í kjötpotti
landsins, ef vera kynni að ég
gæti fengið mér þar —
ofurlítinn bita.
Kappar fimm við kjötpottinn
þá voru,
en klökkir allir burtu þaðan fóru,
því þar var ekki agnar ögn
að finna,
— sem ætilegt mætti kallast,
svo að pottvörðurinn gat ekki
VÍKINGUR
einu sinni látið bita —
til beztu vina sinna.
Stuttur, hnellinn stóð þar einn
í þanka.
og studdi sig við lán úr
íslands banka,
hann ætlaöi svona rétt að reyna
að vita,
— hvað reikna mætti ferðakost-
naðinn á þing milli Hafnar-
fjarðar og Reykjavíkur, því ef
hann gæti ekkert fengið —
myndi’ ’hann heima sitja.
Hinn síðasti var feykilega fattur
og fremur svona af gömlum
manni brattur,
sem verzlunarólagið ætlaði þó
að drepa
—og af því sagðist hann nú eigin-
lega vera kominn, ef vera kynni
að hann gæti að minnsta kosti
fengið eitthvað til að lepja.
Pétur gamli bóndi var í borg-
inni til að fá meðöl fyrir konu
sína.
Hann brá sér inn á matsölu-
stað til að borða. Þegar matur-
inn var kominn á borðið, sagði
þjónninn: „Ef þér óskið einhvers
þá skuluð þér bara þrýsta á
hnappinn hérna.“
Pétur hugsaði sig vel um og
þrýsti svo hátíðlega á hnappinn
um leið og hann sagði:
„Ég óska mér að kellingin mín
verði frísk án tafar, svo að ég
sleppi við að kaupa meðulin.“
★
★
Skattyfirvöld í bæ einum fengu
eitt sinn bréf frá einum skatt-
þegn:
„Kæri skattstjóri! Mér hefir
varla komið dúr á auga eftir að
ég sveik yður á skattframtalinu
mínu. Þess vegna sendi ég yður
hér með 1000 krónur. Ef ekkert
lagast með svefninn hjá mér,
mun ég senda yður meira.“
★
Mér hefir alltaf fundist skyn-
samlegra að gefa þeim hungruðu
mat, en að reisa dýra minnis-
varða yfir þá dauðu.
Alfred Nobel.
131