Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1975, Síða 25

þegar við á bv. Narfa vorum með
bilaðan loran og kortalausir á
Georgesbanka um 120 mílur A
af New York, en við höfðum ekki
gert ráð fyrir í upphafi veiði-
ferðar að fara svona langt vest-
ur, bauð hann okkur bæði loran
og lorankort að láni. En sem bet-
ur fór komst loraninn í lag, en
kortið þáðum við.
1963 hafði Loftur verið lengi
heima vegna veikinda. I desem-
bermánuði kom hann um borð í
bv. Narfa til að leysa skipstjór-
ann þar af í jólafríi og fiskuðum
við þá fyrir sunnan Nýfundna-
land og við Nova Scotia. Síðan fór
hann aftur til Englands og var
fiskiskipstjóri á Fairtry-verk-
smiðjuskipunum þar til í marz-
mánuði 1965 að hann tekur við
skipstjórn á bv. Narfa og er skip-
stjóri þar til í maímánuði 1966,
að hann fer í frí. Veiktist hann
þá hastarlega í fríinu og átti
lengi í þeim veikindum. Eftir það
átti hann ekki afturkvæmt á sjó-
inn. Loftur hafði ódrepandi
áhuga á togaraútgerð á íslandi
og ótaldar eru þær greinar, sem
hann skrifaði í blöðin um þau
mál, svo og um öryggisbúnað
skipa. Hann vann mikið að fé-
lagsmálum eftir að hann kom í
land og var formaður Skipstjóra-
og stýrimannafélagsins Öldunnar
síðustu árin, átti sæti í skuttog-
aranefnd og varafulltrúi Sjálf-
stæðisflokksins í borgarstjórn á
yfirstandandi kjörtímabili.
14. október 1944 kvæntist
Loftur eftirlifandi konu sinni,
Margréti Guðmundsdóttur hjúkr-
unarkonu, en foreldrar hennar
eru sæmdarhjónin Guðmundur
Ámason, lengi starfsmaður
Kaupfélags fsfirðinga, og Una
Magnúsdóttir. Margrét hefur
unnið að hjúkrunarstörfum í
fjölda ára og bjó manni sínum
fagurt heimili að Kvisthaga 18 í
Reykjavík. — Börn þeirra eru
Snorri, loftskeytamaður og flug-
maður, f. 30. nóv. 1945, og Edda,
f. 29. júlí 1947.
Góður drengur og mikilhæfur
skipstjóri er nú horfinn af sjón-
arsviðinu. Ég sendi öllum að-
standendum mínar innilegustu
samúðarkveðjur, og ekki sízt
öldruðum föður, sem nú hefur
mátt sjá á bak tveimur sonum
sínum á sama árinu, en bróðir
Lofts, Kristján, yfirloftskeyta-
maður hjá Landhelgisgæzlunni,
lézt á sl. sumri. Við fráfall þeirra
bræðra, hefur hin fámenna, ís-
lenzka sjómannastétt orðið
tveimur miklum hæfileikamönn-
um fátækari.
Blessuð sé minning þeirra.
Ólafur K. Björnsson
loftskeytamaður.
Björn Jónsson
Fæddur 31. maí 1904. Dáinn 10. jan. 1975.
Þeir, sem eiga því láni að fagna
að verða „garnlir", komast ekki
hjá því að verða að sjá á eftir
mörgum samferðamönnum sín-
um bak við hið dulúðga tjald,
sem skilur jarðneska vegferð frá
hinu óljósa tilverustigi, sem okk-
ur hefur öllum verið heitið og
flestir munu hafa einhverja en
mismunandi mikla trú á. Hitt er
staðreynd, að við, sem hrærumst
hér á jörðu, eigum ekkert jafn-
víst og að hverfa héðan þegar
kallið kemur, þá vonandi „til
frekari starfa Guðs um geim“
samkvæmt okkar bamatrú.
I þessum efnum erum við öll á
sama báti, þar sem ekkert tillit
virðist vera tekið til aldurs og
engin biðraðamenning nútímans
í heiðri höfð.
Björn Jónsson, sem ég minnist
hér á, var sonur Jóns Jónssonar
sjómanns, sem er ákaflega hæ-
versk og fáorð lýsing á vel þekkt-
um og atorkusömum borgara.
Jón var bróðir Bjöms Jónssonar
skipstjóra, þekkts aflamanns og
ljúfmennis, sem kenndur var við
Ánanaust og lv. Sigríði. Jón var
lengi í skipsrúmi hjá bróður sín-
um og mun hafa átt sinn þátt í
góðri afkomu þeirra útgerðar-
fyrirtækja sem hann var hjá
vegna dugnaðar og ósérhlífni.
Móðir Björns var Þórdís Sigur-
laug frá Gröf í Mosfellssveit.
VÍKINGUR
145