Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1975, Síða 5

Bekkur í vélskólanum, þar sem við sáum poll á gólfinu.
fara út meðal lýðsins til þess að
kenna sparsemi og það hvernig
menn spara fé með tvöföldu gleri.
Þeii hafa á reiðum höndum í skólan-
um, að tvöfalt gler og Danfos rofar
á ofna myndi lækka hitakostnaðinn
um 1/3 til helming og fjárfestingin
myndi skila sér aftur á 2—3 árum.
Það segir okkur að búið sé að eyða
í umframhita, sem jafngilti því að
skipta um gler í húsinu og setja tvö-
falt tíu sinnum. Samt hefur ekkert
verið gert. að er því ekki að undra
þótt nemendur í hitastillingu séu oft
dálítið daufir í dálkinn í tímum í
Sjómannaskólanum.
Auk þeirra beinu óþæginda sem
því er samfara, að þurfa að standa
í vatnsaustri inni i kennslustofunum,
og þurfa að hlusta daglangt á dap-
urlegt flautið og súginn í vindinum,
því að þetta stóra hús er orðið að
vindhörpu með árunum og vælir
ámátlega í stormi, þá tapa fræðin
vissri virðingu líka. Því veldur ekki
aðeins sá tvískinnungur, sem í því
er fólginn að kenna öðrum það sem
maður gerir ekki sjálfur, einsog þetta
með hitastillinguna. Á dapurlegu
loftinu húkir heimavistin niður
dröbbuð með vondum húsgögnum
og slaga. Enginn fiskibátur er svona
illa búinn í stakk og nemendur
hlaupa burt í vistlegri staði eins oft
og þeir geta og loka augunum á
kvöldin með hrolli þess manns, er
sofnar út af uppi á heiði. Hinn þurri
friður heimilanna er ekki til hér og
rakastigið er þar sem sálin byrjar
að finna til. Við þessar aðstæður
verður yndi vísinda minna og trúin
á lífsstarfið lætur undan.
Nemendur eru líka verr settir en
aðrir. Hér er engin sundlaug til
sundkennslu og sundiðkunar, og á
maður þó von á að sjómenn kunni
að þurfa að grípa til sundsins sér
til bjargar. Ekkert leikfimihús sem
svarað getur íþróttaáhuga þessarar
stæltu æsku, sem húsið situr. Þeir fá
aðeins að skreppa í leikfimihöll
kennaraskólans sem þarna er á næstu
grösum, en það verður þó oft að
vera um helgar, þegar kennarar og
kennaranemar eiga fri. Þarna er því
öfugur skrúfgangur líka á hlutunum.
Næst gluggunum er húsið sjálft að
utan. Múrpússning er víða sprung-
in og það eru sumir veggir líka.
Steinrennur eru byrjaðar að falla til
jarðar, stór skörð eru víða.
Ef húsið er litið í fjarlægð er það
reisulegt og vel búið. Annað mál er
það þegar upp að því sjálfu er kom-
ið, því þá blasa sprungurnar við svo
einna helst virðist útlit fyrir að það
hafi sloppið nauðlega úr stríði.
Steypan er lin og veðrin eru hörð,
því „legsteinninn springur og letur
hans máist í vindinum" eins og
skáldið sagði.
Jafnvel hafnarmannvirki slyppu
ekki ósködduð við 30 ára veðraham
uppi á Vatnsholti hugsar maður með
sér og minnist þess, þegar við bárum
Þessi mynd er ekki vel tekin, en samt má greina skemmdir á sólbekkjum og
gluggum, sem eru nánast sagt morknir af vatnsaga þriggja áratuga.
VÍKINGUR
391