Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1975, Qupperneq 29

„Vestmannaeyja" Þór, sem flutti þá félaga tll lands, eins og skýrt er frá í
greininni.
Gunnar Nagnússon:
í
Ife6 hlunnbrögóum
í verrid
Veturinn 1931 var ég ráðinn á
botnvörpunginn „Ólaf“ frá Reykja-
vík. Veturinn áður 1930 var ég þar
háseti, og hlaut oft blautan bjór
þann vetur, því Ólafur var sérstak-
lega vont sjóskip, og blautur, sem
svo var nefnt. Eftir áramótin 1931
var farið að hugsa um að komast
í verið. Úr Mýrdal fóru margir til
vers, sumir til Vestmannaeyja, og
suður með sjó en aðrir á línuveiðar
og togara frá Reykjavlk og Hafnar-
firði.
En að komast til vers austan úr
Skaftafellssýslu var ávallt nokkuð
erfitt og ýmsum annmörkum háð.
Landleiðin torsótt og erfið, því þá
var margt óbrúað af ám og vötnum
VÍKINGUR
á þeirri leið. Var þá oftast farið af
stað á hestum, og voru menn reiddir
áleiðis þar til hægt var að notfæra
sér hinar nýju samgöngur, sem þá
voru að breiðast um byggðirnar,
bifreiðarnar. En þá voru snjóalög oft
til trafala og engin ruðningstæki
komin til sögunnar, svo að oftast
urðu menn að ganga einhvern hluta
leiðarinnar og bera föggur sínar,
venjulega var ekki reitt lengra en að
Ægisíðu, eða Garðsauka í Hvol-
hrepp.
Svo var það sjóleiðin, hana var
stundum hægt að notfæra sér, ef
það mikla lægð gerði á sjó að hægt
væri að skjótast út í bát frá Vest-
mannaeynum eða varðskip, sem
stundum voru hjálpleg í því að sækja
vermenn austur í Mýrdal.
Þennan vetur, strax eftir áramót-
in, fóru menn að tala sig saman um
verferð og sýndist mörgum, að reyn-
andi væri að komast sjóleiðina til
Vestmannaeyja og svo þaðan með
skipi til Reykjavíkur, þeir sem þang-
að ætluðu.
Varðskipið ,,Þór“ var þá nýkeypt-
ur og var við Eyjar við gæslu og
björgunarstörf. Var það ákveðið
meðal okkar vermanna að tryggja
okkur að fá varðskipið austur að
Dyrhólaey ef útskot gerði.
Höfðum við samband við Gísla
Sveinsson sýslumann um að útvega
okkur loforð fyrir Þór hjá Stjórn-
arráði íslands.
Varð sýslumaður fúslega við þess-
um tilmælum okkar vermanna og
fékk leyfi fyrir skipinu.
Var nú beðið eftir hentugu veðri
og sjó, sem enginn vissi fyrir fram
um hvernig myndi verða, því veður
eru oft óstöðug um þetta leyti árs,
og brimasamt við ströndina.
En í kringum 20. janúar gekk
vindur úr suðvestri, til austurs og er
þá oft svo að slær á sjó og kalla
Mýrdælingar að sjórinn skelli sér
út.
Var nú ákveðið að reyna hversu
til tækist. Þór sent skeyti um að vera
kominn austur að Dyrhólaey næsta
morgun.
Guðbrandur á Loftsölum átti
Svaninn sinn í hrófi frammi á
kambnum við Dyrhólahöfn, og var
það ákveðið að Guðbrandur sæi um
að flytja vermennina út í Þór.
Stóð þetta allt heima. Um morg-
uninn lágu leiðir margra til Dyr-
hólahafnar því margir vildu nota sér
ferðina.
Þór var kominn og Svanurinn al-
mannaður hjá Guðbrandi, en sjór
stórvondur en sæmilega lagagóður
og var Guðbrandur hinn öruggasti
að koma mannskapnum um borð í
Þór.
Ekki man ég nú hversu við vorum
margir sem út. vorum fluttir, en ég
415