Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1977, Qupperneq 43

I
New York.
Það var tekið að rökkva og
portin voru djúp og svolgruðu í sig
myrkrið, græðgislega. Hann flýtti
sér eftir götunni, eftir fólkinu, sem
hvarf í stórum flokkum niður um
göt á gangstéttinni niður í neðan-
jarðarbrautina.
Þessi jörð undir fótum hans var
öll sundur grafin. Neðanjarðar-
lestir þutu um slagaða ganga, hol-
ræsin, sem flutu full af skolpi og
smokkum, og símaleiðslur og raf-
línur mynduðu þéttofið net. Hon-
um fannst hann ganga á holdi
risavaxins sjúklings með bilað
æðakerfi.
Þetta var New York, eitruð, rík
og full af sorpi.
Hann sá rafsuðuglampana frá
Brooklyn Shipyard skella einsog
löðrunga á himninum og á þykk-
um búk á stóru herskipi er þarna
stóð á þurru. Á skiltunum við
hliðin voru aðvörunarorð, þar
sem menn voru beðnir um að fara
gætilega. Þeir óttuðust vinnuslys.
Já það varð að fara varlega, líka
við að smíða flugvélaskip. Þau
máttu ekki limlesta fólk upp á sitt
eindæmi. Byssurnar máttu ekki
skjóta sjálfar.
Leið hans lá framhjá stóru
kvikmyndahúsi, þar var enginn á
ferli. Bíóin voru ekki lengur sótt,
nema seint á kvöldin og þá komu
þangað ung pör til þess að kyssast.
Allt kvöldið sugu þau hvort ann-
að, því kvikmyndin skipti ekki
máli.
Hann hataði þessa borg. Allt
var ljótt og þrúgandi.
Samt var heiminum stjórnað
hér, miklum hluta hans að
minnsta kosti og hann flýtti sér
niður tröppurnar í neðanjarðar-
brautina. Mesta ösin var liðin hjá.
Samt var lestin full og menn
þögðu. Þeir voru sveittir og
þreyttir eftir daginn og dauf glóð-
in í augum þeirra minnti hann
aðeins á vonleysið.
VÍKINGUR
í vinnuna og heim aftur, dag
eftir dag, ár eftir ár og þeir fundu
að ekkert hafði breyst, þeir höfðu
aðeins sokkið dýpra.
Hann virti fyrir sér fólkið. Það
hlaut að vera að minnsta kosti
hundrað manns í þessum vagni.
Hundrað volgar sögur um mis-
heppnaða ævi og lestin æddi um
þarma og vélindu hinnar sótugu
borgar.
Hann virti fyrir sér ítalina,
Negrana, Pólakkana og Kínverj-
ana, sem flust höfðu hingað i
sorgina. Þeir höfðu flestir flosnað
upp heima og höfðu lagt á hafið
með vonina eina í farangrinum.
Oft minntu þeir hann á fugla,
sem höfðu gefist upp á fluginu og
hímdu á skeri, því þeir náðu aldrei
þangað, sem vorið var að vakna og
baða sig í morgundögginni. Það
setti að honum hroll og hann fann
að hann var orðinn svangur.
Hann fann ósjálfrátt til skyld-
leika við þetta fólk. Það átti þó
aðeins það sameiginlegt, að það
hafði ekki komist áfram, en það
var í rauninni eina markmiðið.
Komast áfram í heiminum.
í raun og veru var það þó allt
fánýtt. Ekki hafði gamli ítalinn
komist áfram. Samt hafði hann
losað fegurstu skip þjóðanna og
lestað þau aftur margsinnis, því
hann vann við höfnina. Nú var
konan dáin og þá hafði hann
fengið sér íbúð við kirkjugarðinn
til þess að geta mætt augum
hennar á kvöldin, áður en hann
slökkti á sjónvarpinu og lagðist til
svefns og hann hafði fengið sér
starf á ferjunni við að selja kaffi.
Ekki hafði systir gamla ítalans
heldur komist áfram, þótt hún
hafi verið fengin til þess að elda
mat ofan í þrjá biskupa, sem
héldu fund. Já og líka marga
presta.
Þetta land var ekki lengur það
sama. Ekki það sama og þegar
hann gekk blautur í fæturna dag
eftir dag í leit að vinnu. Ekki sama
land og þegar mamma ítalans rak
strákahópinn úr bælunum til þess
að þurrka spaghetti til vikunnar á
rúmunum. Hún hafði breitt göm-
ul dagblöð á rúmin og þar þurrk-
aði hún hvítt deigið allan daginn
og þeir emjuðu í sólinni.
Þá höfðu menn átt von. Nú var
engin von lengur, því landið gat
ekki meir, og hann gekk hljóðlega
upp tröppurnar á Manhattan til
þess að ná í ferjuna, sem kom eftir
hálftíma.
II
Honum varð tíðhugsað um
bátinn.
Hann var söðulbakaður og
gaflinn minnti hann á rúmgafl á
331