Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1979, Síða 28

Þau námu staðar við enda
gangsins, lengra ætluðu þau ekki i
hili. Þau höfðu nægan tíma enda
líklega með þeim fyrstu á staðinn.
Það var ekki margt fólk að sjá.
Þau stóðu þarna hreyfingarlaus
örskamma stund. Hann sá ofan í
Ijóshærðan hnakka hennar, hárið
var nýsnyrt, það hafði hún látið
gera í gær. Tekið slitið úr hárinu,
hún hafði ekki haft tíma til þess
fyrr en í gær, það hafði hún sagt.
Tíma til! Hún hafði haft ná-
28
kvæmlega tvö ár til þess, eða
uppundir það. En ekki gert það
fyrr en í gær. Aftur fann hann fyrir
þessum óþægindum í brjóstinu,
eins og tifandi sprengju, og þó.
Sem einhver ofvöxtur í brjóstinu,
eitthvað sem ekki borgaði sig að
hugsa um.
Móðirin fór að lesa upp nafna-
runu á sjónvarpsskermi sem stóð
fyrir ofan þau. Hann leit þangað,
þarna stóðu brottfarartímar vél-
anna tölvuskýrum stöfum. Hún
las upphátt, las öll nöfnin frá
byrjun og hann fann flugið henn-
ar löngu áður en móðirin. Moskau
8:30 flug 666. Hann leit á úrið,
varla nema hálftími til stefnu,
tíminn var ekki eins rúmur og
hann hafði í fyrstunni haldið.
Moskau 8:30, Flug 66, las hún
upphátt. Það er það, sagði hún.
Dóttirin leit við, forðaðist að sjá
framan í hann. Þetta er vélin mín,
sagði dóttirin. Hún virtist hálffeg-
in þegar hún leit á úrið. Kannski
ætti ég að kveðja ykkur núna, við
erum á síðasta snúningi. Hún
spurði móður sína með augunum,
en hann sá ekki hverju hún svar-
aði. En nú skildi hann hvers vegna
salurinn var þetta mannfár, þau
höfðu ekki verið með þeim fyrstu
heldur þeim síðustu.
Já, það er best að þú kveðjir
núna, tók móðirin undir með
dóttur sinni og einhvern veginn
tókst henni að koma saman í
nokkur orð sem hún flýtti sér að
hvísla, öllu því flóði af ráðlegg-
ingum sem flotið hafði úr munni
hennar síðasta hálfa mánuðinn.
Þær tóku til að faðmast, ekki af
hlýju heldur skyldurækni. Hann
vildi ekki heyra hvað fór þeim á
milli og kveðjukossana vildi hann
ekki sjá og beygði höfuð sitt niður
á við og tók eftir að reimin á
vinstra skónum var laus og lá
máttleysislega út á gráýróttan
gólfdúk flughafnargólfsins.
Svo kom að þessu vandræða-
lega augnabliki sem hann hafði
kviðið, eða beðið með eftirvænt-
ingu, hvort heldur var. Núna
kæmi kveðjukossinn hans. En hún
tók aðeins í hönd honum og þegar
hann hallaði sér fram sneri hún
fimlega við honum andlitinu svo
varir hans þrýstust við kinnar
hennar. Það var allt og sumt en
það var ekki sama.
Þú þarft að reima skóinn þinn,
sagði hún. Bjalla glumdi og rób-
ótröddin sagði á þremur tungu-
málum að farþegar í Flug 666
VÍKINGUR