Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1979, Síða 29

ættu að gjöra svo vel að stíga um
borð og svo framvegis . . . Guð
minn góður, ég er orðin alltof sein.
Hún kyssti mömmu góðan bless—
koss, kinkaði til hans kollinum,
rann að passahliðinu, veifaði, tal-
aði aðeins við tollþjóninn og svo
var hún horfin, ljóst hár hennar
hvarf síðast.
Helvítis, ég gleymdi að heilsa
Jaroslav, hugsaði hann gramur við
sjálfan sig, en til hvers ætti hann
að heilsa Jaroslav. Ekki færi hún
að bera honum kveðju hans.
Ég er eiginlega að flýta mér,
sagði móðirin upp úr þunnu
hljóði. Kemur þú samferða?
spurði hún svo, en hann vissi að
hún kærði sig jafnlítið og hann, að
þau fylgdust að tilbaka.
Nei, ég ætla að hinkra við,
svaraði hann. Ég ætla að fara upp
og fylgjast með þegar þotan hefur
sig á loft, mér finnst það alltaf jafn
spennandi að sjá þessa þungu
skrokka hefjast á flug, ég á alltaf
eiginlega von á því að þeir geti
það ekki, mér finnst það svo ótrú-
legt, laug hann.
Já, finnst þér ekki, samsinnti
hún og vissi vel að hann meinti
ekkert með þessu rausi sínu en var
fegin að hann skyldi taka svona af
skarið og forða þeim frá að verða
samferða. Hún kvaddi og fór,
skundaði eins og.
Þá flýtti hann sér út á svalirnar á
annarri hæðinni. Farþegarnir
voru að lalla um borð í vélina,
löng halarófa kápu- og frakka-
klæddra manna, hópur Engra að
fara Ekkert til Einskis, honum var
sama, en hann sá hana ekki með
það sama. Kannski var hún þegar
komin í sætið sitt, gluggasæti,
annað hafði hún aldrei tekið í mál.
Nei, þarna var hún, gekk upp
við digran mann, ekki alveg við
hlið hans heldur aðeins frá hon-
um, kannski svo ekki væri um að
villast að alls engin skyldleiki væri
þarna á milli. Sem hún vildi segja
hún tilheyrði engum nema sjálfri
sér. Og kannski ögn honum Jaro-
slav sem beið hennar.
Þá hvarf hún honum bak við
þotuna og hann ætti varla eftir að
sjá hana meir. Hann varð hvumsa
yfir þeirri tilhugsun, hún gæti allt
eins verið dauð, en þá gæti hann
syrgt, en svona brottför, jafngildi
dauðans, var ekki tilefni til há-
stemmdrar sorgar. Eiginlega var
þetta honum léttir, fannst honum,
en var hræddur við að viðurkenna
slíka tilfinningu innra með sér.
Hún var komin um borð, hún
var þá örugglega farin, hann gæti
haft sig á braut. Hann kraup til að
binda skóþvenginn, reimin er
laus, þetta voru hennar síðustu
orð. Én þau lokaorð! Hann hló
hæðnislega með sjálfum sér þar til
það rann upp fyrir honum að
héðan í frá myndi hann aldrei
hnýta svo slaufu á reimarnar að
henni skyti upp í kollinn um leið:
Bölvuð sé hún, muldraði hann,
reisti sig upp og hélt sína leið.
Utgeröarmenn
Vélstjórar
Önmimst allar
raflagnir og viógeröir
I skipum
og verksmiöjum
Símar:
13309 og 19477
EYFJÖRÐ
sf.
Umboðs- og
heildverzlun
Gránufélagsgötu 48,
Akureyri
VIÐ SELJUM VEIÐARFÆRIN
HÖFUM ALLT TIL TOGVEIÐA, HANDFÆRAVEIÐA, LÍNU-
VEIÐA OG NETAVEIÐA
Hafið samband við sölumann okkar í síma (96)-25222 og 22275
VfKINGUR
29