Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1990, Qupperneq 40

HVAÐAN ÞAU KOMA
Einu verða þessir
menn að átta sig
á, að enginn nær
árangri, efbeitter
offorsi, hvorki með
stóryrðum,
kjaftshöggum eða
ódrengilegum
málflutningi.
40 VÍKINGUR
flestir, sem fylgst hafa meö
þessum leiðindamálum. Hafa
þeir þá helst kennt Siglinga-
málastofnun ríkisins um slæ-
legan framgang þessa máls.
Skulu þær deilur ekki rifjaðar
upp hér og engin afstaða tekin
til þess ágreinings.
Þetta sleppibúnaðarmál sýn-
ir manni og sannar, hvað ör-
yggismál sjómanna snertir, að
orðtakið kapp er best með for-
sjá á best við, þegar upp verður
staðið. Sleppibúnaðarmálið er í
raun dæmi um aðgerðir, sem
ætlaðar voru til aukins öryggis
sjómanna, en var hrint strax í
framkvæmd í fljótræði og af
mikilli bjartsýni, aðgerðir sem
byggðust fyrst og fremst á til-
finningalegum forsendum, án
nægilegrar faglegrar úttektar
og tilrauna. Afleiðingarnar hafa
verið þær, að tilætlaður árang-
ur hefur ekki náðst, eins og
stefnt var að í upphafi. Þaö sem
verst er, er það, að sjómenn
bera almennt ekki traust til
sleppibúnaðar, hvort heldur
það er Sigmundsbúnaður, Ols-
enbúnaður eða einhver annar
búnaður, eins og komið hefur í
Ijós. Getur það varla orðið nöt-
urlegra, þegar menn geta ekki
treyst þeim öryggisbúnaði,
sem um borð í skipunum er.
Flýttu þér hægt segir mál-
tækið. í grein áhugamannanna
segir aftur á móti m.a.: „Sjó-
menn geta alls ekki beðið eftir
mönnum, sem stöðugt f lækjast
fyrir og tefja öryggismál þeirra,
eins og átakanlega hefur kom-
ið fram í sleppibúnaðarmálinu.
Það er sorgarsagan." Af þess-
um ummælum þeirra er Ijóst,
að þeir eru annarrar skoðunar í
þessum efnum en ég. Væri
annars fróðlegt að fá upplýst
hverjir það eru sem flækjast
stöðugt fyrir þessum áhuga-
mönnum og eyðileggja þar
með góð mál. Vil ég þó leyfa
mér að fullyrða hér, að öryggis-
mál sjómanna eru ekki einka-
mál Vestmannaeyinga, en lát-
um það liggja á milli hluta.
Baráttuaðferðir
Enginn dregur í efa áhuga
þeirra manna og stórhug, sem
standa að þessum áhuga-
mannahópi um öryggismál sjó-
manna í Vestmannaeyjum og
jafnframt góðan ásetning
þeirra að vinna þessum málum
framgang. Það er á hinn bóginn
ekki sama hvernig að þessum
málum er staðið. Getur það
varla orðið þessum mönnum,
hvað þá öryggismálunum sjálf-
um til framdráttar, að þeir fái
flesta upp á móti sér með ákafa
sínum.
Einu verða þessir menn að
átta sig á, að enginn nær ár-
angri, ef beitt er offorsi, hvorki
með stóryrðum, kjaftshöggum
eðaódrengilegum málflutningi.
Má í þessu sambandi nefna
sem dæmi, að Siglingamála-
ráð, sem allir viðkomandi hags-
munaaðilar eiga sæti í, sá sér-
staka ástæðu til þess að lýsa
yfir vanþóknun sinni á efni síð-
ustu blaðagreinar helsta tals-
manns áhugahópsins, sem
birtist í Morgunblaðinu þann
29. júní 1989, en í bókum Sigl-
ingamálaráðs segir m.a.:
„Standi greinarhöfundur í
þeirri trú, að hann geti unnið að
framgangi öryggismála sjó-
manna með gífuryrðum og
persónulegum svívirðingum, er
það misskilningur.
Siglingamálaráð telur ekki
ástæðu til að svara fullyrðing-
um sem fram koma í nefndri
grein, enda ekki svaraverðar,
eins og þær eru settar fram.“
Það er eitt að tala opinskátt
um hlutina, jafnvel þótt menn
taki stórt upp í sig. Menn verða
samt að reyna að gæta hófs í
málflutningi sínum, því það
skaðar fyrst og fremst málstað-
inn, öryggismál sjómanna,
sem allir þeir, sem nálægt
þessum málum koma, eiga þó
sammerkt að vilja efla og betr-
umbæta sem mest má verða.
Ég held að engan skorti viljann
til þess, þótt baráttuaðferðirnar
séu misjafnar.
Lokaorð
Mín lokaorð eru þessi: Við
allir, sem tengdumst þessu
sleppibúnaðarmáli, eigum hver
og einn þátt í því, hver á sinn
hátt, hvernig þetta góða mál
þróaðist til hins verri vegar. Er
ég tilbúinn að axla ábyrgðina á
minurn þætti í þessu sleppibún-
aðarmáli.
Hættum að líta stöðugt um
öxl og velta okkur sífellt upp úr
fortíðinni með tilheyrandi leið-
indum. Það sem er liðið er liðið
og ekki verður aftur snúið með
það. Stendurekkiokkurnærað
hugsa heldur um sjómennina,
sem búnaðurinn var nú einu
sinni ætlaður til lífsbjargar?
Þeir hljóta að eiga það inni hjá
okkur öllum, sem þóst höfum
verið að berjast fyrst og fremst
fyrir hagsmunum þeirra í þess-
um efnum.
Aðalatriðið er það, að sjó-
menn verða að geta treyst full-
komlega á allan öryggisbúnað,
sem um borð í skipunum er á
hverjum tíma, þegar og ef á
reynir. Það þarf að Ijúka þessu
sleppibúnaðarmáli með því að
skapa traust manna á þessum
búnaði, sem ekki er fyrir hendi í
dag. Til þess að svo megi
verða þarf að hanna prófunar-
aðferð, þannig að hægt verði
að meta og staðreyna, hvort
viðkomandi sleppibúnaður
uppfyllir þær kröfur um virkni
og öryggi, sem gerðar eru.
Prófa þarf bæði frumgerðina
og þann búnað, sem þegar er í
notkun. Hefur verið unnið að
því að undanförnu að hanna
slíkar prófunaraðferðir og er
það mál langt komið.