Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.2006, Síða 26

kjötið. Það er nú einu sinni þannig.
Strákarnir voru góðir og glaðlegir og ég
hélt að þeir væru bara eitthvað að gant-
ast. En svo spurðu þeir grafalvarlegir,
hvort ég vildi ekki gefa þeim uppskrift
að þessum glæsilega rétti. Ég gat ekki
neitað þeim um það, sagði sem satt var,
að ég steikti þetta fyrst á pönnu, hefði
það svo í ofni í tuttugu mínútur og léti
það síðan brjóta sig í kortér, áður en ég
skæri það niður og bæri það fram, því að
þá væri það orðið mjúkt og ljúffengt.
Þegar ég hafði lokið þessum lýsingum,
spurðu þeir mig, hvort þeir mættu ekki
taka mynd af mér með kjötlærið í hönd-
unum. Ég svaraði, að það væri svo sem
velkomið, mín vegna, fór og sótti kjöt-
læri í frystikistuna og sýndi þeim.
Myndatakan tók hátt i þrjá klukkutíma,
en úti var þrjátíu stiga hiti, og lærið var
tekið að þiðna óþægilega mikið, þegar ég
kom með það inn aftur!
Ég hafði staðið í þeirri trú, allan tím-
ann, að hér væri einungis um að ræða
gamansemi ungra og uppátektasamra
manna, en nokkrum dögum síðar koma
þeir aftur til okkar og eru með splunku-
nýja bók í höndunum. Þeir voru þá bún-
ir að safna 143mur uppskriftum, frá
hundrað fjörutíu og þrem skipum sem
þeir höfðu heimsótt í þessum tilgangi.
Þar á meðal var skipið „mitt” og mynd af
sjálfum mér með kjötlærið góða. Þessu
næst var hringt til mín og ég spurður,
hvort ég samþykkti að mynd af mér væri
látin framan á bókina. Ekki gat ég sett
mig upp á móti því, en sagði að þeir
skyldu ráða. Næst er svo frá því að
segja, að úlgáfan lét gera stærðar
flettiskilti á sjómannaheimilinu í Rotter-
dam, þar sem ég tróna, með kjötlærið í
höndunum. - og þá fyrst fór bókin að
seljast! Það fannst mér bráðfyndið!
Ég hélt nú að þessu máli væri lokið, og
ég myndi aldrei heyra neitt frá þessum
mönnum framar. En svo gerist það, þegar
við vorum staddir úti Rotterdam, ennþá
einu sinni, að þeir koma til mfn og spyrja
hvort þeir megi ekki taka kvikmynd af
mér þar sem ég sé að vinna um borð í
skipinu. Þeir höfðu þá víst verið búnir að
hringja hingað heim í þessu skyni, en ekki
náð til mín, sem varla var von, þar sem ég
var oftast úti á sjó. Ég svaraði þessari
beiðni þeirra á þá leið, að mín vegna væri
það velkomið, en auðvitað þyrftu þeir að
fá leyfi skipstjórans til slíks. Svo var það
nokkru síðar, þegar ég var kominn á
Goðafoss og skipið var í slipp í Dan-
mörku, að þeir sóttu okkur heim, hvorki
meira né minna en sex manns, tveir
myndatökumenn og svo einhverjir hjálp-
armenn þeirra, og verkið stóð yfir í þrjá
daga. Þama var sem sé gerð kvikmynd
með sams konar efni og er í bókinni, -
reyndar upp úr henni. í myndinni, eru
fimm menn, svo að hér er að hluta til um
tvö eintök af sama efni að ræða, annars
vegar bók og hins vegar bíómynd.
- Þú ert búinn að segja að þið hafið
talað mikið saman, en varla hafa þeir
sprokað á íslenzku úti í Rotterdam,
blessaðir. Þú hlýtur að vera magnaður
þýzkumaður, fyrst samtal ykkar gekk
svona greitt.
- Nei, ég er ekki mikill málamaður.
Ég notaði aðeins enskuna, og svo voru
það ungu mennirnir, skipsfélagar mínir,
sem áttu að baki langa skólagöngu, - þeir
björguðu því sem upp á vantaði. í
myndinni tala ég eingöngu íslenzku, en
spyrillinn talar við mig á þýzku. Nú, ég
hafði þetta bara eins og ráðherrann okk-
ar að austan, hann Vilhjálmur Hjálmars-
son, alltaf talaði hann á íslenzku, við
hvern sem í hlut átti, svo ég var þar í
harla góðum félagsskap, og ekki leiðum
að líkjast.
- Það fer nú senn að líða að lokum
þessa spjalls okkar, Sveinn, en ég má
ekki sleppa þér úr augsýn án þess að
leggja fyrir þig eina samvizkuspurningu:
Það hefur löngum verið sagt um sjó-
menn, -með réttu eða röngu- að þeir séu
öðrum mönnum næmari á ýmis svoköll-
uð dulræn fyrirbæri. Að þeir séu draum-
spakir, jafnvel forspáir, og gott ef ekki
hjátrúarfullir. Ert þú eitthvað af þessu,
eða kannski þetta allt?
- Ja, nú þarf ég að vanda mig. Hvað ég
á að segja? Nei, ég er ekki þetta allt, því
er fljótsvarað. Ég held að ég sé hvorki
forspár né sérlega draumspakur. Hins
vegar neita ég því ekki, að ég hafi séð
mann, sem ég héit að ætti erindi við mig,
svo ég gekk á eftir honum dálítinn spöl,
en þá var hann allt í einu horfinn, svona
upp úr þurru, og það um hábjartan dag-
inn! En þetta gerðist ekki til sjós, heldur
í Skíðaskálanum. - Ég segi þér kannski
frá því einhverntíma seinna, ef við gef-
um okkur tíma til.
Ég ininnist þess aldrei að hafa heyrt
um þessa hluti talað á þeim skipum þar
sem ég starfaði, og aldrei vissi ég til þess
að neitt slíkt bæri fyrir skipsfélaga mína.
Aftur á móti man ég eftir því, að hafa
stundum fengið undarlega tilfinningu,
eins og eitthvað væri hjá mér sem ég
hvorki sá né heyrði né vissi hvað var.
Þú nefndir áðan hjátrú. Já, ég er svolítið
hjátrúarfullur! Ég vil helzt ekki hefja
framkvæmdir né heldur byrja á neinu
meiri háttar verki á mánudögum eða
miðvikudögum. En lengra held ég að
hjátrú min nái nú ekki!
En svo við víkjum aftur að þessu sem
þú nefndir um hugsanlegan næmleika
sjómanna gagnvart dularfullum fyrirbær-
um, þá hygg ég að slíkt eigi miklu frem-
ur við um fiskimenn heldur en þá sem
stunda ntillilandasiglingar, enda eru þeir
auðvitað í ennþá nánari snertingu við
náttúruna heldur en farmennirnir. Ég
man til dæmis vel eftir því, heiman úr
Vestmannaeyjum, að gætinn og glöggur
formaður fór ekki í róður að nrorgni
dags, þótt veður væri gott og sléttur sjór,
- aðeins vegna þess að hann hafði dreymt
illa um nóttina. En upp úr miðjum degi
var komið snarvitlaust veður. Hitt gat
líka gerzt, að róið væri á einhvern tiltek-
inn stað á miðunum, í dræmu fiskiríi, -
og einmitt þar undir reyndist vera óður
fiskur! Svona dæmi hygg ég að flestir
vanir sjómenn þekki, af sjálfs sín reynslu
eða annarra.
- Að síðustu, Sveinn: Ert þú ekki
stoltur og hreykinn af þeirri sæmd, sem
þér og starfi þínu hefur hlotnazt á er-
lendri grund, og sem við höfum verið að
ræða hér að framan?
- Ég held, að ég sé nú svo sem ekki
neitt montnari en gengur og gerist!
Hinu neita ég ekki, að mér þótli afar
vænt um þetta, en ekki fyrst og fremst
sjálfs mín vegna, heldur vegna þjóðar
minnar. Einkum gladdi það mig fá tæki-
færi til þess að auglýsa íslenzka lamba-
kjötið meðal erlendra þjóða. Ég er ekki
bóndi, en það er langt síðan ég skildi, að
íslenzkir bændur framleiða langbeztu og
hollustu matvæli í heiminum, og liggja
til þess ýmsar ástæður. Þar skipar lamba-
kjötið öndvegi. Engin önnur kjötfram-
leiðsla, neins staðar þar sem ég þekki til,
stendur framar þeirri íslenzku. Það væri
okkur íslendingum holll að muna.
En fegurst er hafið um heiða morgunstund,
erfhiminninn speglast blár í djúpum álum,
og árroöabliki bregður um vog og sund,
og báruijvaggá'?kvikar,affleygum sálum,
fen ströndin glóitvstuöluð oq mikilleit,
og storka"sinu Aikla örteoahafi.
Þá er eins og guö sé að'gefá oss fyrirheit
kog geislum himins'upp úr_djúpinu stafi.
10!
Meðjj
Sjómannadagskveðju!
26 - Sjómannablaðið Víkingur