Náttúrufræðingurinn - 1933, Blaðsíða 10

72
NÁTTÚRUFR.
unga aldri. Þeim er sýnd mikil ástúð af foreldrunum; þau eru
alin upp við fullt frelsi, en þó kennt allt það, sem til þess þarfr
að heyja sigursæla baráttu fyrir lífinu. Þessa kennslu annast
faðirinn á sonunum, en móðirin á dætrunum.
Þegar börnin fara að nálgast fullan þroska, verða þau að
sæta eins konar „fermingu“, en þó einkum drengirnir. Áður en
athöfn þessi er framkvæmd, eru þeir settir út í skóg, og látnir
svelta þar. Þegar hinn mikli dagur rennur upp, og athöfnin fer
í hönd, er konum meinaður aðgangur að fermingunni, karlmenn
standa á verði umhverfis staðinn, og sveifla spítu, sem bundin er
í tóg, í hring, með miklum krafti, til þess að halda konunum
burtu. Svo eru drengirnir settir inn í sannleika trúarbragðanna,
djúp sár eru skorin — til prýði — í hið unga hold þeirra, og
krónan á verkið er sett með því, að einn drengurinn er tekinn og
brotin úr honum ein af framtönnunum. Þetta verður með þeim
hætti, að gamall öldungur nálgast drenginn með prik í hendi,
drengurinn opnar munninn, og karlinn lætur annan endann á
prikinu nema við eina af framtönnum drengsins, og ber svo á
hinn endann, þangað til framtönnin hrekkur í sundur. Þá er
tönnin tekin og grafin inn í tré, en eftir það verður tréð örlagatré
drengsins, á meðan það vex vel, er hamingjusól drengsins á
lofti. —
Um trúarbrögð Ástralíu-svertingja vita menn í raun og veru
lítið, því þeim er það sammerkt flestum öðrum villtum þjóðum,
að láta hljótt um slíka hluti. Svo mikið er þó víst, að þeir halda
vofur eða anda vera á ferðinni svo að segja hvar sem er. Sálir
hinna framliðnu búa, að þeirra hyggju, í trjám, hæðum, steinum
og hólum; þegar vindurinn blæs í limi trjánna, eru andar á ferð-
inni. Á daginn halda andarnir kyrru fyrir, en á nóttunni fara
þeir á kreik, og því er bálið kynnt, til þess að þeim verði haldið
í hæfilegri fjarlægð. Vitanlega stafa sjúkdómar einnig af völd-
um vondra anda, en sú er bót í máli, að til eru í þjóðfélaginu
menn, sem hafa áhrif í andaheiminum, og geta því fengið góða
anda til þess að reka þá vondu úr líkama þess sjúka. Þessir á-
hrifamenn eru þrennt í senn, prestar, læknar og galdramenn.
Vitanlega eru áhrif þessara manna og læknakunnátta þeirra
eklcert annað en blekking, sern „sauðsvartur“ almúginn trúir á,
enda segir einn Ástralíu-farí svo frá aðferðum læi nisins: „Lækn-
irinn tók langa leðuról, lét sjúklinginn bíta í annan enda henn-
ar, en beit sjálfur í hinn. Síðan lét hann munnvatn, blandað
blóði, drjúpa úr munni sér út á ólina, og lét þau ummæli fylgja,