Náttúrufræðingurinn - 1933, Blaðsíða 11

NÁTTÚRUER.
73
&ð þetta væri „vonda blóðið“ úr sjúklingnum, sem hann hefði
dregið út með ólinni“. Þessu trúði sjúklingurinn og fjöldinn, og
varð til þess að manninum batnaði kvefið eða hvað það nú var.
Stundum fer það svo, þrátt fyrir allar aðgerðir hins fjölkunna,
að sjúklingurinn deyr, en þá er um að gera að finna sökudólg-
inn, þann, sem með fjölkyngi olli dauðanum. Fyrst og fremst er
að leita einhverra tákna um það, í hvaða átt hans sé að leita, en
til merkis má t. d. hafa orm, sem skríður út frá líkinu, froðu, sem
leitar út í annað munnvikið, eða hvað annað, sem vera skal, ef
það að eins leiðir hugann að einhverri stefnu. Þegar stefnan er
fundin, fylgja ættingjar þess dauða henni, og drepa fyrsta mann-
inn, sem þeir rekast á, því enginn vafi leikur á því, að hann er
sökudólgurinn.
Þegar hefndinni er fullnægt, þarf að veita líkinu nábjarg-
ir. Það er þá ýmist brennt, grafið, eða sett upp á eins konar pall,
en eigi er öllu þar með lokið, því að sálinni þarf einnig að hlynna
að. Að vísu býr hún framvegis í hól, steini eða tré, en skeð getur
þó, að hún leiti líksins, og því eru lögð við það matföng, svo ekki
þurfi sálin þaðan fastandi að fara. Ennfremur verða vopn að
fylgja líkinu, t. d. bummerang, því með sál vopnanna getur sál
þess dauða veitt sálir dauðra dýra.
Eftir nokkra dvöl á jörðinni, komast sálirnar í himnaríki,
því þaðan er við og við kastað niður reipum, en eftir þeim verða svo
sálirnar að klifra, til þess að öðlast eilífan samastað, langt frá
jörðinni. Þessi reipi eru stjörnuhröpin. í himnaríki er allt af nóg
af vatni, og nóg af kengúru, sem sálirnar geta veitt. Þar eru einn-
ig tvær, miklar slöngur, sem líkjast geltinum Sæhrímni í því, að
þær eru sílifandi, hversu mikið sem af þeim er skorið til neyzlu.
Það gefur að skilja, að mjög mikið af háttum frumbyggja
Ástralíu hefir tekið miklum breytingum, eftir að Bretar settust
þar að, og gerðu landið að sinni eign. Áður voru svertingjarnir
dreifðir um allt landið, eins og þeir reyndar eru ennþá, og mynd-
uðu enga samfellda heild. Þeim var skift í smá-stofna, og hafði
hver stofn sitt landflæmi til veiðifanga. Eignarréttur flokkanna
yfir héruðunum var svo mikill, að sækja varð um leyfi til þess
að ganga á annarra jörð. í hverri sveit manna voru allir jafnir, þar
var alls ekki að ræða um neina þjóðfélagsskipun, og verkaskifting
var heldur engin, nema hvað það náði, sem að ofan er getið, um
starfsmun karla og kvenna, og misréttið í hjónabandinu. Þetta
var reglan, en út frá henni gat þó brugðið. Ef stríð bar að hönd-
um, féll foringjahlutverk í skaut þess, sem mestur var og vitrast-