Náttúrufræðingurinn - 1933, Blaðsíða 6

68
NA.TTORUFR.
með straumnum, og eru hvorki meiri né minni en allur þorri
manna, sem skipa sæti við hlið þeirra í þjóðfélaginu, og loks eru
margir, sem frekast mega teljast til löngu liðinna tíma, þá hefir
dagað uppi andlega og menntalega séð. Mikill er mismunurinn á
einstaklingunum í sama þjóðfélaginu, en miklu meiri er munurinn
á ýmsum þjóðum í heiminum, og er langt frá því, að miðaldirnar,
hvað þá heldur 20. öldin hafi náð mörgum þeirra. Ein sú þjóð, sem
cinna lengst mun standa að baki öllum þorra annara þjóða, mun
óefað vera Ástralíubúar. Náttúran hefir skamtað þeim hrjóstr-
ugt land, og umgirt þá úthafi á alla vegi. Örlögin hafa gert þá að
menningarlegum steingervingi. Þeir urðu að láta hverjum degi
nægja sín þjáning, taka við því, sem landið þeirra rétti þeim sjálf-
krafa, þeir lifa á veiðum eins og rándýrin. Nokkrar fjölskyldur
búa saman í smáum þorpum, en á milli þorpanna eru ógna vega-
lengdir, einmitt til þess, að engan skorti land til veiðifanga.
Þegar nóttin breiðir hinn kalda og myrka faðm sinn yfir
hið víðáttumikla landflæmi, safnast fjölskyldurnar saman við eld-
inn, og kynda þá óspart, til þess að hræða alla þá anda og allar þær
vondu vættir, sem alls staðar eru á sveimi í myrkrinu. Þegar skíða-
logar, og reykjarmökkurinn liðast um lim trjánna, skríða svert-
ingjarnir inn í holu þá, eða hreysi, sem þeir hafa að híbýli. Húsa-
kynnin eru léleg, sums staðar gjótur eða hellar, annars staðar
eru nokkrar greinar lifandi trjáa bundnar samar, þannig að úr
laufi þeirra myndast „þak yfir höfuðið '. Sumir stinga nokkrum
röftum niður í jörðina, binda enda þeirra saman að ofan, og þekja
að utan með trjáberki og laufi, svo að úr verður hreysi, er helzt lík-
ist hvítasykurstoppi. í hreysum og holum leitar fjölskyldan sér
slcýlis fyrir óveðri og á nóttunni, þar liggur hún á óhreinni jörð-
inni, maður kona og börn í einni hrúgu, enga feldi hafa þau sér til
hlífðar, hvorki undir né á. Þarna hnipra þau sig saman og sofa
svefni hinna réttlátu, þangað til dagurinn hefir rekið nóttina á
braut.
Loks hefir birtan rekið vofurnar á flótta, en bálið hefir hald-
ið þeim í fjarlægð á meðan á nóttunni stóð. Frummaðurinn vakn-
ar nú hvíldur og ósmeikur, nú er bjart, nú getur hann notið augn-
anna og þarf ekkert að óttast. Það eina, sem nauðsyn er á, er að
seðja hungrið, en það er hægra sagt en gert, því vistir verða
hvorki sóttar í búr né skemmu. En skógurinn, sem umlykur hreys-
ið á alla vegu, stendur honum opinn, þangað verður hann að
sækja björg sína, og sem betur fer eru þar engin grimm rándýr,
ekkert er að óttast nema ef vera skyldi nokkrar eiturslöngur.