Náttúrufræðingurinn - 1947, Qupperneq 10

2
NÁTTÚRUFRÆBINGURINN
skólann í Kaupmannahöfn. Lauk hann lieimspekiprófi vorið 1909
og hélt síðan áfrarn námi til ársins 1911, en þá varð hann að hætta
vegna heilsubrests og fjárskorts. Fluttist hann þá hingað til Reykja-
víkur og innritaðist í læknadeild Háskólans. Las hann síðan lækn-
isfræði til ársins 1915, en hvarf þá frá því námi, enda mun liann
lítt hafa fest yndi við það.
Frá því er hann kom heim, var hann löngum á Náttúrugripa-
safninu og gerðist handgenginn mjög forstöðumanni þess, Bjarna
Sænrundssyni. Árið 1916 kvæntist hann Vilborgu Þorkelsdóttur.
Sama haust réðst hann kennari við Gagnfræðaskólann á Akureyri
í forföllum Stefáns Stefánssonar skólameistara og var þar vetrarlangt.
Síðan hvarf hann aftur hingað suður og átti hér heima eftir það til
dauðadags. Var hann lengst af aðstoðarmaður dr. Bjarna Sæmunds-
sonar við Náttúrugripasafnið, en fékk þó engin laun fyrir það fram-
an af. Jafnframt hafði hann á hendi kennslu, vann unr skeið við
dagblaðið Vísi, var prófdómari við ýmsa skóla hér mörg ár, en á
sumrum var liann oft fylgdarmaður erlendra ferðamanna, einkum
náttúrufræðinga, er hingað sóttu. Árið 1941 lét Magnús af starfi
sínu við Náttúrugripasafnið. Síðan réðst hann starfsmaður hjá er-
lenda setuliðinu hér og hafði með höndum leiðbeiningar um þau
mál, er vörðuðu náttúru landsins. Er það kunnugt þeinr, er til
þekktu, að í því vandasama starfi gætti hann jafnan hagsmuna ís-
lendinga, en ávann sér þó traust hinna erlendu yfirboðara sinna
með þekkingu sinni og lipurð. Eftir það, að setuliðið hvarf burt úr
landinu, réðst Magnús til Veðurstofunnar og annaðist þar bóka-
vörzlu. Var hann þar staddur fimmtudaginn 9. janúar, en þá um
liádegisbil fékk hann heilablóðfall það, er dró hann til dauða að
kvöldi þess sama dags.
Fjárhagur Magnúsar var oftast þröngur og kjörin erfið á ýrnsa
lund. Árið 1930 missti hann konu sína frá 5 börnum þeirra ungum,
en þá og jafnan átti Irann rnikið athvarf á hinu rnerka heimili móður
sinnar og systkina á Skólavörðustíg 25. Nú, er börnin voru uppkom-
in, dvaldist hann hjá þeim. Virtist þá sem löngum áhyggjum væri
af lionum létt og fram undan væri ánægjulegt ævikvöld, er hann
mætti rækja hugðarefni sín, eftir því senr kraftarnir leyfðu. En þess
varð lronum ekki auðið.
Magnús Björnsson var nraður hlédrægur og lrélt þekkingu sinni
lítt á loft. Þó var hún nrikil og stóð víða fótum. Hann var nrála-
nraður ágætur, las nrargt og nrundi vel. Mesta stund lagði hann