Náttúrufræðingurinn - 1975, Qupperneq 59

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
183
Niðurlag
Hér að framan hefur verið rakið, hvernig háplöntugróður nemur
land á botni vatns, sem hefur verið ræst fram. Fyrst koma til skjal-
anna lágvaxnar tegundir, mýrasauðlaukur, naflagras, lindasef og
mýrasef, síðan hrafnafífa og klófífa og loks língresi og fleiri gras-
tegundir, en starir sjást varla. Gróður verður þó óvíða samfelldur
af sjálfsdáðum, en með fosfóráburði rná ná samfelldri gróðurbreiðu,
sem hindrar uppblástur vatnsbotnsins, og enn fremur var árangurs-
ríkt að sá Engmo-vallarfoxgrasi með alhliða áburðargjöf. Auk þess
er í greininni skýrt frá aldursgreiningu á birkilurki og athugunum
á jarðvegssniði.
Þótt tilgangur þessa greinarkorns sé að skýra frá áðurgreindum
athugunum, þykir hlýða að benda á að nokkur sjónarsviptir er að
vatninu. Það var til prýði og í því var nokkur silungur, en hvort
tveggja hefur orðið að þoka fyrir framkvæmdum. Læt ég það verða
tilefni til að minna á, að það er brýnt rannsóknarefni að kanna
áhrif framræsluframkvæmda yfirleitt á náttúru landsins, t. d. fugla-
líf. Menn skulu áminntir um að athuga sinn gang áður en þeir ræsa
fram stöðuvötn eða tjarnir. M. a. getur verið þörf á að taka tillit
til vatnsréttinda annarra.
Ýmsir starfsmenn Bændaskólans á Hvanneyri hafa unnið áð at-
hugunum þeim, sem hér hefur verið greint frá og skulu þeim færð-
ar alúðarþakkir. Sérstaklega vil ég nefna Guðmund Jónsson, skóla-
stjóra, sem veitti starfsaðstöðu, og Magnús Óskarsson, tilrauna-
stjóra, sem var aðalhvatamaður verksins. En alveg sérstaklega ber
að þakka Dr. I. Y. Ashwell, sem lét gera aldursgreiningu á birki-
lurki, eins og getið er hér að framan.