Náttúrufræðingurinn - 1977, Qupperneq 9

um í rigningu, en þá skriðu þær upp
úr sandinum. Um leið og hætti að
rigna grófu þær sig í sandinn á nýjan
leik. Lirfurnar nærðust á ungum
greinum elftinga (Equisetum sp.),
sem uxu á kafi í sandinum. Minna
bar á því, að þær ætu þá hluta elft-
inganna, sem uxu upp úr sandinum.
Sníkjuvespan Opion luteus L. var
mjög áberandi á þessu svæði, og einu
sinni sást hún verpa eggi sínu i sand-
yglulirfu. Sníkjuvespur hafa þann
háttinn á, að þær verpa eggjunr sín-
um í lirfur annarra skordýra. Sunrar
tegundir verpa jreim i fullorðin skor-
dýr, t. d. í blaðlýs. Lirfur sníkjuvesp-
anna nærast síðan á fórnardýrunum,
sem verða að þola hægfara dauðdaga
á meðan vespulirfurnar vaxa upp.
Opion luteus L. lifir á lirfum margra
fiðrildategunda (Petersen, 1956).
Sandyglan er smávaxin yglutegund,
hefur um 30 mm vænghaf. Tvær aðrar
íslenskar tegundir eru oft af svipaðri
stærð, jarðygla (Diarsia rnendica
Falri'.) og grasygla (Cerapteryx grarn-
]. mynd. Sandyglur.
(Photedes stigmatica
Ev.), kvendýr ofar
en karldýr neðar,
fundnar á Skeiðarár-
sandi 1. júlí 1976. -
Photedes stigmalica
Ev., female ahove
and male below, col-
leclecl al Skeiðarár-
sandur July Ist 1976.
Ljósm.
Erling Olafsson.
119