Samvinnan - 01.04.1947, Qupperneq 28

(Framhald).
21. KAFLI
„Ég fer þá út og tek dótið mitt saman," sagði hún í und-
arlega hljómlausum málrómi.
Hún gekk til dyranna með drenginn í fanginu. Þar nam
hún staðar og sneri sér við.
„Eg skil, að það gæti litið svo út, sem eg liefði tekið þessa
hluti, og þú ert sjálfsagt viss um það. Eg óska þess eins, að
það komi einhvern tíma í ljós, að eg hef ekki gert það. Og
áður en eg fer, vildi eg mega þakka fyrir þennan tíma, sem
eg hef verið ltér, og fyrir það, hve góð þi'x hefur verið við
drenginn.“
„Lætur þú Blomshjónin fá hann í leiðinni?" spurði
Kari hálfórólega. — Enda þótt hún vildi ekki kannast við
það, Iiafði hún slæma samvizku vegna barnsins.
„Eg skal áreiðanlega sjá fyrir barninu," sagði Aníta án
þess að svara spurningunni beinlínis. „Þakka ykkur fvrir
og verið þið sæl.“
Hún leit til piltanna, kinkaði kolli og reyndi að brosa of-
urlítið.
„Bíddu við! Fáðu þér að borða, áður en þxi ferð,“ sagði
Kari. „Enginn skal geta sagt það. . . .“
„Þökk fyrir, eg hef ekki lyst á að borða núna,“ greip An-
íta fram í. „Það ættir jafnvel þú að geta skilið."
Úti á hlaðinu mætti hún Agnesi og kvaddi hana. Agnes
vissi varla sitt rjxikandi ráð.
„Það verður varla sagt um þig, að þú sért sérlega brjóst-
góð, Kari,“ sagði hún umsvifalaust, þegar hxin konx inn í
eldhúsið.
Að loknum moigxinverði fór Kari út í skemmu til að
borga Anítu þetta lítilræði, sem henni bar í kaup. En hún
var ekki í skemmunni. Koffortið var læst og allt smávegis,
sem Aníta hafði haft uppi við, var horfið.
„Hxin kemur sjálfsagt fljótlega,“ sagði Kari. En Aníta lét
ekki sjá sig.
Gengið eftir loforði
Einar á Mýri hamaðist við vinnu sína og varð emskis var
fyrr en hann heyrði sagt að baki sér: „Einar!“
Þar stóð Aníta móð og másandi, eins og hún hefði korni^
i harðaspretti.
„Hver ósköpin ganga nxi á?“ spurði hann og lagði verk'
færin frá sér.
Aníta dró djúpt andann til að ná valdi yfir röddinni.
„Þú lofaðir. . . . að hjálpa mér....“ fékk lxxin stuni^
upp. „Nú....“
„Já. reyndu að vera róleg og segðu mér, hvað er á seyð'-
Seztu hérna og láttu mig fá drenginn. Svona þá, hvað er
að?“
„Viltu taka drenginn og þetta bréf“ — hún dró lokað um-
slag xir barmi sér — „og fara ofan að Elfargörðum. Eg hef
skrifað þeim og beðið þau að sjá xxm drenginn í bráðina-
„Já, en því ferðu ekki sjálf með hann og hvers vegna. - • •
„Þú lolaðir að spyrja mig ekki,“ greip Aníta fram í. ,-En
— þú veizt, að Blomshjónin.... Kari vill endilega, að þau
fái drenginn. Nxi koi x þau“ — skrökvaði hxin — „og þá
eg ekki liafa drenginn heima. Eg ætla að halda mig úti 1
skógi, svo að þau nái ekki heldur í mig.“
„Barnaskapur!“ sagði Einar brosandi. „Enginn getlU
tekið drenginn frá þér.“
„Það veiztu ekki.“
Hún lagði svo kynlega áherzlu á orðin, að það runnU
tvær grímur á Einar.
„Þxi heldur það í raun og veru?“ spurði hann.
„Þxi lofaðir. . . .“
„Já, vissulega! F.n það er hægra sagt er gert að hafa stjorn
á tungu sinni. Ef þú óskar þess eindregið, skal eg fara mfú
drenginn að Elfargörðum, enda þótt. ..."
„Þykir þér þá ekki leiðinlegt að gera það?“
„Nei, því Jrá það?“
„Jú, að koma með smábarn í fanginu."