Samvinnan - 01.12.1952, Síða 35

Stúlkan í Svartaskógi
Framhaldssaga eftir Louis Bromfield
ar með augunum en munninum, og gaf þannig í skyn, að
þau ættu sér leyndarmál, sem enginn nema ekillinn hans
hefði minnstu hugmynd um.
Svo var það, að þau hittust — að því er virtist af hreinni
tilviljun, í sama fátækrahverfinu og áður. Það var að vísu
ekki af tilviljun, af því að hann hafði fengið mann til að
fylgjast með ferðurn hennar og komst þannig að raun um,
að hún heimsótti fátæka í þessu hverfi ávallt á sama tíma,
á fimmtudögum. Aftur heimsóttu þau hina fátæku sam-
an og aftur ók hann henni heim, eftir að dimmt var orð-
ið, og hún steig út úr vagni hans spölkorn frá heimili sínu.
En í þetta skipti reyndi hún ekki að telja neinum trú um,
að hún vildi ekki aka með honum.
I þetta skipti gætti hún þess, að kjóllinn festist ekki í
hurðinni, af því að endurminningin um það óhapp hafði
legið henni þungt á hjarta. Dag eftir dag hafði hún fund-
ið styrka arma hans halda sér, meðan ekillinn losaði kjól-
inn. Dag eftir dag hafði hún fundið ilminn af góðu tóbaki
og Kölnarvatni úr fötum hans. Dag eftir dag hafði hún
kvalizt af hugsunum, sem sómakonur á þeim tíma máttu
ekki láta sér til hugar koma.
í skáldsögum geri ég ráð fyrir, að Mikael Denning hefði
verið látinn ráðast á hana, og skilja hana síðan eftir snauða
og svívirta með barni — sem síðustu hefnd gegn föður
hennar. Nú var Denning ekki svo slæmur, enda þótt hann
væri ósvífinn í viðskiptum. Það bjó meira í honum, og
vakti annað fyrir honum. Hann átti nóg af peningum og
viðurkenning „fína fólksins“ hefur varla skipt miklu máli
fyrir hann eftir þetta. Það, sem hann þráði, var að eignast
erfingja, skilja eftir sig ætt, láta nafn sitt lifa áfrarn í borg-
inni.
Ég hygg, að tilviljun hafi ráðið því, að hann valdi Söru
frænku. Hann var að leita sér að hentugri konu, ekki svo
ungri, að það yrði hlegið að þeim, ekki svo gamalli, að
hún gæti ekki alið honum börn. Hún þurfti líka að vera
af góðu bergi brotin, svo að börnin hlytu kjölfestu, sem
hann hafði ekki hlotið, er hann var fátækur sveitadreng-
ur. Sara frænka uppfyllti öll þessi skilyrði, og það sem
meira var — hann varð ástfanginn af henni. Það var ekki
aðeins fegurð hennar og yndisþokki, sem heillaði hann.
Hann var viðkvæmur í eðli sínu, og það hafði djúp áhrif
á hann að sjá hana hjúkra fátækum börnum.
Áður en langur tími leið, uppgötvaði Denning, að í hópi
„fína fólksins“ hafði hann fundið dugmikla konu, sem
var verð þess að standa við hlið hans. Þegar hann varð
eldri, leit hann oft á hana, hló dátt og sagði við vini sína:
Sjáið þið Söru. Hún hélt að æfi sinni væri lokið, en hún
vissi ekki, að hún var rétt að byrja!
Kynning þeirra fór vaxandi, en þeim tókst að halda
henni algerlega leyndri. Það er merkilegt, hvernig þeim
tókst að halda slíkri leynd, eins og borgin þá var. Ef til
vill hefur það \ erið sökum þess, að þau hittust aðallega í
fátækrahverfunum og töluðust mest við í lokuðum vagn-
inum. Gamli ekillinn sagði lítið. Hann hafði verið í þjón-
ustu Dennings í tuttugu ár, og það hafði varla liðið svo
dagur, að ekki kæmi eitthvað fyrir, sem hann yarð að þegja
yfir. Svo var það dag einn, að Mikael sagði við Söru frænku:
Við skulum láta gefa okkur saman!
í fyrstu grét hún og maldraði í móinn, enda þótt hún
vissi, að kynning þeirra var frá upphafi ekki síður henn-
ar sök en hans. Hún hafði gengið um milli fátækra í svört-
um fötum eins og prestskona, en jafnframt því hafði hún
verið að daðra við karlmann og orðið ástfangin af hon-
um! Þegar hún hafði gert hæfilegt veður út af öllu Jressu,
lét hún undan og játaði bónorði hans. Þau ákváðu að
35