Samvinnan - 01.01.1956, Síða 20

Hvernig er ort í skólum landsins?
Ljóðið um lífið, mig
og stúlkuna
Eia, litla Eia,
með augun fagurblá,
opinn sálarskjá.
Má ég, kæra meyja,
má ég í þau sjá.
Fyrir liðlega ári birti Samvinnan undir þessari sömu fyrirsögn sýn-
ishorn af ljóðagerð nemenda í Menntaskólanum í Reykjavík og voru
ljóðin tekin úr skólablaði þeirra. Nú vill Samvinnan gefa lesendum sín-
um fleiri slík sýnishorn og birtir hér nokkur ljóð eftir nemendur í
Menntaskóla Akureyrar. Það þótti tíðindum sæta um Ijóðin eftir
Reykjavíkurpiltana, að þeir reyndust ekki allir vera af sauðahúsi
atómskálda. Nú kann það að vekja athygli, að í allmiklum kveðskap
Akureyrarpilta finnst enginn, sem vrkir í hinum nýja stíl!
Lífið allt er leikur,
lífsins braut er slétt.
Lundin er svo létt.
Ástin þorið eykur,
andinn þrífur sprett.
Komdu, vinan kæra,
komdu, ég þrái þig.
Komdu og kysstu mig.
Teygum lífið tæra
um tæpan ævistig.
Busi.
Kvöldstemming
Hvítir eru vængir,
vorkvöldið rautt.
Allt er lifandi,
ekkert dautt.
Flugþungar álftir fagna í nótt,
fákar hneggja í móa.
Á hrafnaþingi er hrafnagnótt,
hulmjúkt kvakar lóa.
Hraun ....
Endalaus breiða.
Gamburmosi á stein.
Fugl á hverri grein,
söngvar er seiða,
tæla og deyða,
tæla og deyða ....
Knútur Bruun.
Vor
Vorið kæra, er komstu um sæinn,
og kyntir frelsisins dýra bál,
þú komst með lífstrú og ljós í bæinn
og leystir viðjar af hverri sál.
Ösla í þanginu þorpsins krakka
þegar vorar er létt að sjá,
meðan Tumi og Tóti á Bakka
taka í nefið og kankast á.
Yfir sænum er seltuangan.
— I sjávarþorpinu önn á ný.
Gömlu húsin þau hýrna á vangann.
— Hefja vængir sín blik við ský.
Öldur syngja á sundum bláum,
seiða draumhugans ferðaþrá.
Uppi í dalnum er dögg á stráum.
— Dengir bóndinn og fer að slá.
Yfir byggðum og brúnum fjalla
brennur himinsins fagra ljós.
Fossar glaðir í gljúfrum kalla.
— Glampar leika um bláan ós.
Daga ljósa í leynd að baugum
leika drengur og fögur snót
— og með himin og haf í augum
hlaupa brosandi vori mót.
Vaknar lækjanna ljósi kraftur.
— Lífið allt fær að nýju þrótt.
Lætur dimman í draumi aftur
dökku augun og sofnar fljótt.
Fagnar heimur, og hendur snauðar
hefja starfið, og lífið á
ótal vonir, og varir rauðar
vilja teyga og svölun fá.
Guðm. Arnjinns.
Dimmihellir
Djúpt inní Dimmahelli
drýpur svartleitt blóð.
Gýgurin kveður sinn galdur,
gríma bragstöpul hlóð.
Sagt er, að sveinn hafi gengið
sogandi munnanum að.
Falt lét hann fjöregg síns hjarta
og feigðinni helgaði það.
Gýgurin gráðugum höndum
ginnti hann inn til sín.
Hvíslaði hásri röddu:
„Hingað, elskan mín.“
Síðan á svartmyrkum kvöldum
syngur í heiðunum kvein.
Dísin í dalbotni grætur,
drjúpir þar höfðinu ein.
Gakktu aldrei í gljúfrin
í geigvæna sporaslóð,
því djúpt inní Dimmahelli
drýpur svartleitt blóð.
Heimir Steinsson.
Haustvísa
Örðug bylur hríðin hörð,
hörð hún dylur mönnum svörð.
Svörðinn hylur jökuljörð,
jörðu mylur frostagjörð.
Halldór Blöndal.
16