Samvinnan - 01.01.1956, Blaðsíða 23

Davíð leit út um gluggann. „Mér
er sæmst að þegja um það, því að í
rauninni get ég ekki gefið neina skyn-
samlega skýringu.“
„Ætlarðu ekki austur?“
„Ég hef orðið að hætta við það.“
Haley leit hvasst á hann.
„Ertu viss um, að þú getir ekki
trúað mér fyrir áformum þínum? Við
tölum saman sem vinir í trúnaði. Þú
veizt vel, hve mikið liggur við, ef
menn koma ekki á réttum tíma.“
Davíð kinkaði kolli.
„Mér er það auðvitað ljóst, en
verð að taka því.“
Haley sló fingrunum í borðið og
var hugsi. „Við höfum einhver úr-
ræði. Ef þú kemur ekki aftur á rétt-
um tíma, segist ég hafa sent þig í
leynilega eftirlitsferð til Okanagan.“
Davíð hristi höfuðið.
„Það er drengilega sagt og þér líkt,
en ég vil engan veginn, að þú takir á
þig óþægindi mín vegna.“
„Láttu mig um það. En það er ann-
*ð, sem ég vil biðja þig um í staðinn.
Reyndu að fá einhvern botn í morð-
mál McPhersons, áður en vetur geng-
ur í garð. Yfirmenn mínir láta mig
aldrei í friði vegna þessa morðs, og ég
hef látið þig um þetta hingað til, enda
treyst þér bezt.“
„Það lítur ekki út fyrir, að ég sé
maður til þess.“
Haley ræskti sig hálfvandræðalega.
„Hm — hér-i-Kirke, segðu mér í ein-
lægni. Heldur þú, að Esther Shannon
og bróðir hennar séu nokkuð við þetta
mál riðin? Ég veit, að-i-að þú — hér
— þekkir þau systkin betur en við
hinir, og því veizt þú manna mest um
þetta.“
Davíð skipti litum og þagði við um
stund. Síðan sagði hann: „Þau Esther
og Páll hafa verið yfirheyrð og sýkn-
uð vegna ónógra sannana.“
„Ég geri ekkert úr því réttarhaldi.
Þú ert kunnugastur þessu máli, og ég
vil heyra þitt álit. Eru þau systkin
sek eða ekki sek um morð McPher-
sons?“
„Það er alvörumál að kveða upp
dóm yfir fólki, nema hann sé grund-
vallaður á öruggri vissu.“
„Ójá,“ greip Haley fram í. „Við
lögreglumenn höfum nú okkar skoð-
anir, hvað sem sönnunum líður. Var
það ekki grunur, sem leiddi til þess,
að þú lézt athuga þau systkinin?“
„Það var engan veginn grunur,
heldur líkur, sem urðu þess valdandi,
að þau voru tekin fyrir.“
„Hvers vegna fórstu þá að eins og
þú gerðir? Hví léztu draga þau fyrir
dóm í svo alvarlegu máli, þar sem
þyngsta hegning lá við? Að vísu voru
smávægilegar líkur fyrir hendi, en þó
hefði ég aldrei gengið svo langt, og er
ég þó minni vinur þeirra en þú.“
Kirke hlustaði þolinmóður. Síðan
dómurinn var upp kveðinn, hafði ef-
inn oft hvarflað að honum sjálfum.
En þó komst hann jafnan að þeirri
niðurstöðu, að hann hefði gert rétt,
hversu harkalegar sem aðgerðir hans
kunnu að virðast.
Haley hélt áfram:
„Þó að þau Shannon-systkin væru
sýknuð, hangir enn yfir þeim dimm-
ur skuggi ákærunnar. Við þurfum því
að finna morðingjann sem fyrst, til
þess að létta af þeim farginu. Ég veit,
að þú munt ganga þar bezt fram,
enda stendur það þér næst. — Verð-
ur hægt að ná til þín nokkurs staðar,
meðan þú ert í leyfinu?“
Davíð brosti. „Satt að segja veit
ég varla, hvert ég fer eða hvað ég að-
hefst, og því er réttast að segja sem
minnst.“
„Jæja, drengur minn. Er nokkuð
hægt að gera fyrir þig? Viltu meiri
peninga eða eitthvað annað, sem ég
get í té látið?“
„Ég þakka góð boð, en bið þess
eins, að þú hafir auga með þeim
Shannon systkinum. Páll er heilsu-
laus, og Esther engan veginn til þess
fallin að sjá um sig sjálf í þessu villi-
mannalandi.“
„Ég skal líta til þeirra,“ svaraði
Haley og rétti fram hönd sína. „Gæf-
an fylgi þér, drengur minn, hvert sem
leiðir þínar liggja.“
Davíð þrýsti hönd hans og gekk til
dyra.
Uti fyrir stóð Itai-Po og beið hans.
„Er fleytan til taks?“ spurði Davíð.
Rauðskinninn benti niður að bakka
Bjarnarárinnar, þangað sem ljóslitað-
ur barkarbátur flaut. „Þegsi bátur er
beztur og léttastur þeirra, sem völ er
á.“
„Þá er að taka til farangur.“
Indíáninn klappaði á lítínn pinkil,
sem hékk við belti hans og virtist ekki
vera annað en saman brotin ábreiða.
„Hanamir fljúga ekki langt, þótt fag-
urt hafi þeir stélið,“ sagði sá rauði.
„Bezt að bera sem minnst, ef langt
skal halda.“
Davíð brosti. „Hlustaðu á mig,
Itai-Po. Þú kemur á bátnum niður að
Shannon húsinu með það lítið, sem
við höfum meðferðis. Ég fer þangað
ríðandi og kem niður að ánni til þín
í rökkrinu.“
Itai-Po kinkaði kolli og gekk til
kænunnar, en Davíð fór til herbergja
sinna. Þar klæddi hann sig úr ein-
kennisbúningi lögreglunnar og fór í
borgaraleg ferðaföt. Síðan tók hann
eitthvað af fötum, gönguskó, litla
fiskistöng, marghleypu og skotfæri.
Allt þetta vafði hann innan í tvær
hiýjar ábreiður. Að Iokum snaraði
hann Enfield riffli á öxl sér.
Dusty Goff stóð í dyrunum og
horfði á vin sinn tygja sig. „Það lít-
ur helzt út fyrir, að þú ætlir að leggj-
ast út í KIettafjöllum,“ varð honum
að orði.
„Hver veit?“ umlaði Davíð.
„Ætlarðu ef til vill í brúðkaups-
ferð? Einu sinni hefði mér dottið það
í hug, en þú hefur ekki verið tíður
gestur hjá ungfrú Shannon upp á síð-
kastið.“
Davíð bograði yfir böggul sinn
nokkuð rauður í andliti, en sagði ekki
neitt. Að endingu tók hann gamlan
hatt og slitinn, óhreinan jakka út úr
skáp sínum og tróð inn í ábreiðurnar.
„Ekki er þetta brúðkaupsjakkinn,“
sagði Goff og hló við. „Annars er
aldrei að vita, á hverju er von frá
ykkur, þessum dulu drengjum.“
Davíð sneri sér hvatlega að hon-
um, eins og hann ætlaði að segja eitt-
hvað í reiði, en hann stillti sig og
mælti hæglátlega: „Viltu leggja á hest
fyrir mig, Dusty? Ég ætla að ríða
nokkrar mílur. Síðan sleppi ég hest-
inum og bind upp tauminn. Þú ert vís
til að gefa honum auga, þegar hann
kemur heim í kvöld.“
„Sjálfsagt. En þú veizt, að það er
ógæfumerki, að hestur komi heim
með mannlausan söðul. Indíánamir
segja, að þá komi riddarinn aldrei
aftur.“
„Óvíst, að það sé verst. Allt skeik-
ar að sköpuðu,“ sagði Kirke og yppti
öxlum.
Framhald.
19