Samvinnan - 01.01.1956, Qupperneq 22

Ný framkaldssaga:
GULUÐ í DRAUGADAL
Sörm saga ár fórum Kanadlsku fjallalög-
reglunnar um ástir, afbrot og gullleitarmenn
Það var á moihilegu kvöldi í ágúst.
Davíð Kirke undirforingi lá í há-
vöxnu grasinu á bak við skála kanad-
isku riddaralögreglunnar. Hann lá
méð aftur augun og virtist sofa, en
opnaði augun, þegar kallað var:
„Kirke undirforingi! Davíð Kirke!
Hvar í skollanum ertu, maður?“
„Hvað vill Dusty nú?“ tautaði
Davíð, um leið og hann stóð upp.
Hávaxinn og fríður sýnum reikaði
hann inn á ferhyrnt hlað, sem afmark-
að var á alla vegu af timburskálum
riddaralögreglunnar.
„Hvað viltu mér, Dusty?“ spurði
hann félaga sinn, sem þar var fyrir.
Meðan hann beið eftir Dusty,
hvíldu augu hans, sterk og grá, á
Klettafjöllunum, sem voru sveipuð
blárri móðu fjarlægðarinnar. Vestur
að þeim teygði sléttan sig hundrað
mílur, en þá tóku við skógivaxnar
hæðir, kenndar við Albertafylki. Allt
var kyrrt og rótt. Reykur frá hlóðum
blóðheitra Indíána brauzt á stöku
stað upp úr lognmóðunni og tevgði úr
sér í kapp við hvíta tinda Kletta-
fjallanna.
Dusty Goff snaraðist að Davíð
með fasi miklu.
„Sjálfur meistarinn Haley ætlar að
veita þér áheym, foringi góður. Farðu
inn til hans. Það kæmi mér ekki á ó-
vart, þótt hann ætlaði að tilkynna
þér orlof, drengur minn.“
„Þökk fyrir, Dusty.“
Goff hikaði við. „Hvert ertu að
hugsa um að fara í leyfinu? Ætlarðu
austur? — Það er langt síðan þú fórst
heim.“
Davíð hrökk upp úr hugsunum sín-
um. Félagi hans sagði satt. Það var
orðið býsna langt síðan hann fór heim
til borgarinnar langt í austri.Endalaus
ár hafði hann dvalið hér á barmi
auðnarinnar, vakað yfir Indíánum,
veiðimönnum og gullleitarmönnum. í
fyrra langaði hann heim til að sjá
foreldra sína í síðasta sinn, en nú var
það um seinan. Hann átti ekkert er-
indi austur.
Goff gekk til annars félaga þeirra,
og þeir héldu áfram leik sínum, sem
var með þeim háttum, að þeir fleygðu
næpum í loft upp og reyndu að hitta
þær með skammbyssuskoti, meðan
þær voru á lofti.
Davíð gaf félögum sínum engan
gaum, heldur horfði enn vestur til
fjallanna. Tindar Great Divide urðu
bláhvítir í skini hnígandi sólar, og
skuggar þeirra voru í kapphlaupi nið-
ur hlíðarnar og austur sléttuna móti
móður sinni, nóttinni.
Davíð hnykkti til höfðinu og stik-
aði áleiðis til skrifstofu Haleys. Við
dyr skálans sat miðaldra Indíáni á
hælum sér og reykti pípu. Það var
Itai-Po, sem er útlagt tunglskuggi.
Itai-Po hafði lengi verið í þjónustu
riddaralögreglunnar og var hinn þarf-
asti húsbændum sínum.
Þessi sonur skóga Alberta-fylkis bar
klæði ættar sinnar, og vopn hafði
hann ekki önnur en hníf í skeiðum og
lítinn boga, vafinn höggormaskinni.
A herðunum hafði hann sjal eitt mik-
ið, ofið úr ull af stórhyrningum. Sjal
þetta var gert af mikilli kunnáttu og
í það ofin ýmis merkileg vemdartákn
Indíána.
Itai-Po spratt á fætur, þegar Davíð
bar að. Undirforinginn tók til orða:
„Þú manst, hvað ég minntist á við
þig í gær, Itai-Po. Hver veit, nema
við leggjum upp í langa veiðiför.“
Kolsvört augu Indíánans ljómuðu.
Kyrrsetan var honum ein til ama á
þessum stað, og ekkert var honum
kærara en að fara á veiðar með
Davíð, — mannaveiðar.
Davíð hélt áfram: „Við fömm í
kvöld í hálfrökkri. — Tilbúinn?“
„Ég hef beðið,“ anzaði Iai-Po. —
„Hvert skal halda? Niður Peace Riv-
er eða Sikanni River? Erindið? Eftir-
litsferð? Ha! Veiðar?“
Davíð benti í norðvestur. „Þang-
að — langt. Veiðar. Bíddu mín hér
litla stund.“
Síðan knúði hann hurð lögreglu-
stjórans og gekk inn. Haley sat við
skrifborð, þakið skjölum af ýmsum
litum og gerðum. Hann seildist í tvö
umslög, þegar hann sá Davíð koma.
„Hér er leyfisskjalið þitt, Kirke,“
sagði Haley og rétti fram stærra um-
slagið. „Svo eru nokkrir kringlóttir í
hinu til að sólunda. Ég vona, að þú
skemmtir þér vel. Þú verðskuldar það
fyllilega.“
Davíð stakk skjalinu í brjóstvasa
sinn, en peningunum í beltispyngju.
„Þetta leyfi er aðeins mánuður,
herra, er ekki svo?“ spurði Davíð.
Haley lögreglustjóri leit undrandi
upp. „Aðeins mánuður,“ át hann eft-
ir. „Ég hef fengið ströng fyrirmæli
um, að enginn maður skuli fá meira
en tveggja vikna leyfi, svo að ég ó-
hlýðnast jrfirboðumm mínum með því
að lengja þitt leyfi, af því að mér
finnst þú eiga það skilið.“
„Ég er þér þakklátur fyrir, herra,“
mælti Davíð. „Mér ber að skammast
mín fyrir frekjuna, en því miður mun
ég ekki komast hingað aftur fyrir
fimmta september.“
„Hví ekki það?“
18