Samvinnan - 01.02.1956, Qupperneq 4

Eftir Jón H. Þorbergsson, Laxamýri

Landið, með gróðurmold þess, vatnskrafti og öörum hlunnindum, er dýrmcetasta eign þjóöarinnar.
Jafnvel þótt öll þjóðin verði að
standa sem einn maður í hagsmuna-
málum, sjálfstæðis- og taenningarmál-
um, skiptist fólkið þó í hópa, sam-
kvæmt verkefnum eða atvinnuskipt-
ingu. A framleiðslu og atorku byggist
velmegun þjóðarinnar, sem gerir það
kleyft að halda uppi framtaks- og
menningarmálum með þjóðinni.
Atvinnuskiptingin er í höfuðdrátt-
um: Landbúnaður, sjávarútvegur,
iðnaður og verzlun. öll störf þessara
atvinnuhátta, sem einfaldlega eru
nauðsynleg, miða til uppbyggingar og
hagsbóta fyrir þjóðina í heild.
Allar þessar atvinnustéttir hafa með
sér samtök og félagsskap til þess að
heiðra og upplýsa störf og starfsað-
ferðir og stefna þeim til meiri frama. í
sambandi við samtökin eru svo haldn-
ir uppáhaldsdagar eða frídagar og
hefur löggjöfin löghelgað suma þessa
daga, eins og 1. maí og fyrsta mánu-
dag í ágúst. Landbúnaðarfólk þarf að
eignast slíkan löghelgaðan dag og ber
margt þar til: í fyrsta lagi, landið með
gróðurmold þess, vatnskrafti og öðr-
um hlunnindum, er dýrmætasta eign
þjóðarinnar. í öðru lagi, þekking og
skilningur á verðmætum og dýrmæti
landsins gæða er á lágu stigi og eng-
inn hjá fjölda fólks í landinu. I þriðja
lagi, landbúnaðarfólk vinnur að og
uppsker fjölbreyttustu og dýrmætustu
þarfaföng í landinu, og í fjórða lagi,
landbúnaðarfólkið sjálft hefur yfirleitt
landsins gæði ekki í þeim hávegum,
sem vera ber.
Allir atvinnuhættir hafa sitt viðhorf
og sína sérstöðu. En hjá fólki landbún-
aðarins er viðhorfið raunar ákveðnast
og margþættast. Akveðnast fyrir nútíð
og framtíð af því starfið er fyrst og
fremst hagnýting þeirrar orku, sem í
gróðurmoldinni býr. Það er ræktun
landsins, sem enn er raunar á byrjun-
arstigi, þar sem langmestur hluti hins
ræktanlega lands bíður enn óhreyfður,
nytjalítill og nytjalaus.
Landbúnaðurinn er undirstaða fyr-
ir búsetu þjóðarinnar í landinu.
„Bóndi er bústólpi, bú er landsstólpi“,
segir gamalt máltæki og er það ekki
gengið úr gildi. Engri þjóð væri hér
lífvænt, til að bera uppi öll menning-
armál í landinu, ef hér væri aðeins
sjávarútvegur, iðnaður og verzlun.
Þeir atvinnuvegir gætu ekki blómg-
ast, ef þeir hefðu engan aðgang að hin-
um lífvænlegu afurðum, sem hin gró-
andi jörð gefur og landbúnaðurinn
framleiðir. Öll landsins böm eiga
raunar jafnan aðgang að vatnsork-
unni, sem veitir dásamlega aðstöðu.
Hér norður við norðurheimskauts-
baug má afla suðrænna aldina.
Við eigum öll að leggja okkar metn-
að í það að vera landsins böm. Sann-
arlega em það landsins böm, sem
yrkja jörðina. Landbúnaðarfólk er
bundið við gróðurmoldina við landið,
þar sem þjóðin hefur gmnnstöðu sína
til framfæris og búnaðar. Jörðin, land-
ið, færist ekki úr stað og orka gróður-
moldarinnar er óþrjótandi. Þessi
landsins böm em nú á þessum okkar
tíma allt of fá, vegna ræktunarstarfs-
ins og vegna hentugri verkaskiptingu
hjá þjóðinni. Frá síðustu aldamótum
hefur hlutfallstala landbúnaðarfólks
með þjóðinni lækkað úr 71 í rúm 20%.
En þessi hlutfallstala ætti að vera
50% til þess að bægja frá of mikilli
þenslu í öfgakenndum og ónytsömum
starfsháttum, sem mjög fara í vöxt á
síðustu tímum. Og því fleiri, sem binda
störf sín við orkuna óþrjótandi, þess
4