Samvinnan - 01.02.1956, Síða 15

A'iíf""
P'if/ if
lúm
/ Stíkm^n v
VOO^HItfC
Hún leit upp, þegar hún heyrði fótatakið, og þau horfðust i augu i fyrsta sinn eftir réttarhöldin.
skýringar eru óþarfar. Það talar allt
sínu máli. Engin orð bæta fyrir það,
sem þá var á okkur lagt, og ég óska
þess, að þér minnizt ekki á þetta mál
við mig.“
„Skilurðu það ekki, Esther, að ég
gerði þetta nauðugur, að ég varð að
gera þetta, af því að líkurnar voru fyr-
ir hendi?“
Esther hnykkti til höfðinu. „Auð-
vitað lítið þér þannig á málið. Af því
að líkurnar bentu hingað og þér átt-
uð hægt með að átta yður á þeim, þar
sem þér höfðuð verið heimilisvinur
hér um langan tíma, fannst yður allt
annað einskis vert, og mikill sigur að
finna morðingjann. Þér þekktuð okk-
ur ekki betur en svo, að engin ástæða
var til að hika. Það var sjálfsagt að
ákæra okkur fyrir morð og draga okk-
ur fyrir dómarann.“
Davíð reyndi enn að skýra málið:
„Eru ekki opinber réttarhöld og sýkna
betri en sektardómur almennings? Þú
veizt, að margir grunuðu ykkur.“
„Og þér líka,“ greip Esther fram í,
og rödd hennar var heit af reiði. „Ann-
ars hefðuð þér haft hugrekki til þess
að láta orðróminn eins og vind um
eyrun þjóta. En nú getið þér farið að
skemmta yður. Það er öruggt, að við
verðum framvegis grunuð um morð
eins og hingað til.“
Davíð stóð fölur og vonlaus undir
orðum hennar. Hann fann, að engu
varð til vegar komið þessa stundina.
„Hvort sem þú trúir mér eða skilur
mig, Esther, er það þó sannleikur, að
ég gerði hið eina, sem ég áleit ykkur
fyrri beztu —.“
Hún hlustaði ekki á hann, heldur
fór inn og skellti aftur hurðinni.
Davíð horfði á dyrnar um stund og
reikaði svo niður malborinn stíginn.
Þar mætti hann Páli Shannon, sem
var að koma frá læknum. Indíánar og
kynblendingar í nágrenninu vor-
kenndu Páli, af því að hann var brjóst-
veikur, en meðaumkun þeirra var
blandin spotti, því að þeim þótti það
háðulegt af ungum manni að geta ekki
plægt rein eða höggvið trjárenglu.
En Davíð þekkti Pál betur og vissi
vel, að hann hefði aldrei orðið bóndi
eða skógarhöggsmaður, þótt heilbrigð-
ur væri. Páll var draumlyndur og
hneigður fyrir skáldskap. Davíð var
kunnugt um, að hann þráði það eitt
að ástunda þau hugðarefni sín eftir
því, sem heilsan leyfði, en ástæður
allar voru honum tiltakanlega erfiðar.
Systirin hafði verið honum einstak-
lega góð, en hún gat ekki að því gert,
að hann var einangraður í fásinninu
og fór á mis við framhaldsmenntun
nema það, sem hann hafði úr bókum.
Davíð varð litið á moldugar buxur
pilstins. „Nú hefur þú verið að grafa
við lækinn, Páll minn. Það máttu ekki
gera, því að það er allt of erfitt fyrir
þig. Þú manst líka, að okkur kom
saman um, að þú fengir peninga hjá
mér eftir þörfum fyrst um sinn.“
„Ég hélt það gerði mér ekkert, þótt
ég gaufaði við lækinn dálitla stund,“
anzaði drengurinn, lágum, hvíslandi
rómi. Svo fékk hann ákafa hóstahviðu
og studdist upp við trjábol. — „En
Hklega hefur þú rétt fyrir þér.“
Davíð lagði hönd sína á granna öxl
Páls. Hann dáðist að þrautseigju og
hugrekki drengsins. „Páll,“ sagði
hann, þegar hóstahviðan var liðin hjá.
„Ég er að fara í ferðalag og verð burtu
í nokkrar vikur. Þú verður að fara
varlega með þig á meðan, svo að þú
ofbjóðir ekki heilsu þinni.“ Hann
þagnaði og tók nokkra gullpeninga
upp úr vasa sínum. „Þetta er betra
en ekkert í svipinn, en láttu systur
þína ekki vita um það fyrir alla muni,
því að hún misskilur algerlega afskipti
mín af málinu. Ég vona, að þú gerir
það ekki.“
„Ég veit, að þú varst að reyna að
hjálpa okkur,“ sagði Páll. „Það var
eins og að ganga gegnum eyðiskóg í
niðamyrkri og sjá aldrei fylgdarmann-
inn, heldur vita af honum og vita, að
hann reyndi að bægja öllum hættum
frá.“
Hann leit á gullið í lófa sér og hristi
höfuðið. „Ég get ekki tekið við þessu,
15