Samvinnan - 01.06.1956, Blaðsíða 21

„Hvað með Daoust — ertu búinn
að ganga frá honum?“
Indíáninn kinkaði kolli. „Barði
hann í hausinn með tjaldsúlu. Þurfti
ekki meira. Batt hann eins og sauð-
kind.“
Itai?Po beygði sig yfir Mecklin og
batt hendur hans.
„Agætt,“ sagði Davíð, sprengmóð-
ur eftir átökin. „Nokkuð séð eftir af
Greever?“
„Hann kemur ekki aftur,“ rumdi í
Itai-Po. Hann heldur áfram að hlaupa.
Viltu, að ég reki slóðina hans?“
Davíð hristi höfuðið. „Nei! Okkar
hlutur er góður. Látum hann fara.“
Davíð visssi, að á þessum reginöræf-
um hafði Greever litla möguleika til
að komast lífs af, matarlaus, byssu-
laus, bátslaus og án nokkurrar mann-
legrar samfylgdar. Hann sagði: „Við
höfum hér tvö vitni og nú eigum við
það verk fyrir höndum að fara með
fangana til baka yfir Klettafjöllin.“
Haustkaldur, þungbúinn septem-
berdagur hefur runnið sitt skeið og
sólin er komin vestarlega. Snjáðum
Indíánabát er róið niður Bjarnarána
og upp í vík eina. Davíð, Itai-Po og
fangarnir stíga upp úr bátnum og
þramma upp stíginn til bækistöðva
Fjallalögreglunnar.
Þeir voru allir ferðlúnir og þreyttir
eftir langa og hvíldarlausa ferð yfir
Klettafjöllin. Tvo síðustu sólarhringa
höfðu þeir farið tvö hundruð og þrjá-
tíu kílómetra án hvíldar.
Þeir heyrðu undrunaróp, um leið og
þeir gengu fram hjá hesthúsi lög-
reglustöðvarinnar og Dusty Goff
þaut út með hrossakamb og bursta
í hendi.
„Drottinn minn dýri,“ sagði hann
með öndina í hálsinum. „Hvar í ó-
sköpunum hefur þú verið? Og hvaða
labbakúta ertu með þarna, ríg-
bundna?“
„Farðu með þá í fangageymsluna
og læstu vandlega, Dusty,“ sagði
Davíð. „Sjáðu um, að þeir fái eitt-
hvað að borða og að þeir geti sofið.
Itai-Po svarar spurningum þínum.
Ég þarf að gefa Haley lögreglufor-
ingja skýrslu.“
Á leiðinni til lögregluforingjans
kom honum í hug autt og yfirgefið
hús þeirra Shannon systkina. Hann
hafði farið þar framhjá á leiðinni frá
ÍK
I næsta hefti Samvinnunnar
hefst ný framhaldssaga, RAN-
IÐ í BLESUKOTI, eftir Jón
Björnsson. Sagan gerist á 18. öld
og er samin eftir réttarskjölum
og annálum. Atburðarásin er
mjög hröð og spennandi og oll
úrslit mjög óráðin, þar til alveg
síðast. A þeim tímum lá dauða-
refsing við smávægilegustu laga-
brotum. Að sjálfsögðu eru svo
ástamál með til bragðbcetis.
Jón Björnsson, rilhöfundur.
Bjarnaránni. Hvar skyldu þau Esther
og Páll vera? Ef Páll væri þá lifandi,
hann var svo veikur ágústdaginn
minnisstæða, þegar hann var hér
síðast.
Davíð bankaði á skrifstofuhurðina
og gekk inn. Haley lögregluforingi
leit á hann sem þrumu lostinn —
fötin óhrein og rifin, andlitið fúl-
skeggjað og önnur sýnileg merki um
langa og erfiða för á öræfum.
„Það veit guð, að ég er feginn að
sjá þig,“ sagði Haley og andvarpaði.
„Ekki veit ég enn, hvar þú hefur ver-
ið, en gott þykir mér, að það ert þú,
sem kannt frá tíðindum að segja.
Seztu niður og segðu mér fréttirnar.
Var þetta sá ógnar eltingarleikur, sem
þú óttaðist að það yrði?“
,,Ég hafði heppnina með mér og
gerði eins og ég gat,“ sagði Davíð.
„Ég réði Mc Phersons morðgátuna og
kom með tvo af illdæðismönnunum.“
I fáum orðum sagði hann lögreglu-
foringjanum sögu þeirra félaga, af
ferðinni upp árnar, yfir Klettafjöllin
og alla leið yfir í Draugadal. Hann
sagði honum frá grunsemdum sínum
í upphafi og samtali þeirra við gull-
grafarann Sockeye Sullivan. Hann
sagði honum frá námunni og morð-
ingjunum þremur, sem þar voru að
verki, grómlausir um, að armur fjalla-
lögreglunnar næði vestur á þau reg-
inöræfi.
„Þetta er allt og sumt, herra,“ sagði
Davíð að lokum. „Eins og stendur er
náman í umsjá Sullivans. Ef við get-
um haft upp á ættingjum Mc Pher-
sons, fær Sullivan fjórðung gullsins og
þeir hitt. Að öðrum kosti fær Sulli-
van námuna. Gullið, sem Mc Pher-
son skildi eftir hjá Shannon systkin-
unum, er þeirra eign, lögum sam-
kvæmt. Hann sagði, að þau skyldu
eiga það, ef svo vildi til, að hann kæmi
ekki aftur. Það er óhætt að afhenda
þeim það núna, þar sem vitnisburð-
ur þeirra hefur verið sannaður.“
Haley lögregluforingi dró andann
djúpt. „Þetta er alveg furðuleg saga,
Kirke. Ég held, að annar eins leið-
angur hafi aldrei verið farinn á veg-
um kanadisku fjallalögreglunnar. Ég
þarf að senda skýrslu til aðalskrif-
stofunnar undir eins.“ Haley varð
þögull andartak og horfði niður á
borðið. „Hvað gullið hans Mc Pher-
sons snertir, þá þarf ekki að senda
það langt. Páll kom hingað, fárveik-
ur, rétt eftir að þú fórst og ég lét
hann hafa vistarveru hér, þar sem
doktor Whittier gat séð um hann.
Hann virðist heldur vera að rétta við,
en þó er óvíst, hvað úr því verður.“
Davíð tók viðbragð. ,,Er Esther
þá — er hún hér?“
„Já. Við lagfærðum eitt herbergið
handa þeim.“ Hann horfði hugsandi
á Davíð drykklanga stund. „Ég held
ég skilji samhengið í þessu öllu sam-
an, nema að einu leyti. Þú segir það
21