Samvinnan - 01.06.1956, Blaðsíða 22

alla tíð hafa verið grun þinn, að ein-
hver launmorðingi hafi drepið Mc
Pherson, til að komast yfir uppdrátt
af gullsvæði. Hversvegna léztu þá
handtaka Shannon systkinin og draga
þau fyrir dóm?“
„Þeim til öryggis, herra,“ svaraði
Davíð. „Þú vissir, að flestir álitu
vitnisburð þeirra ósannan. Andstað-
an gegn þeim var að magnast, unz þar
var komið, að mér fannst, að ég vrði
að gera eitthvað. Það eru alltaf til
menn, sem vilja blanda sér í málin og
taka lögin í sínar hendur. Eg varð
að halda vörð um Shannon húsið
hverja nótt í heila viku. Mér virtist,
að opinber handtaka, yfirheyrsla og
sýknun væri eina leiðin til að koma
í veg fyrir annað verra.“
„En hversvegna sagðirðu ekki
Esther frá þessu?“
„Hún hafði nógar áhyggjur fyrir
yfirheyrsluna, enda þótt ég léti hana
ekki vita, að tvisvar kom ég í veg
fyrir, að flokkur manna réðist á þau
systkini að næturlagi. Nú, eftir yfir-
heyrsluna, var hún svo bitur, að hún
hlustaði ekki á mig.“
Haley horfði fram fyrir sig hugsi.
Að lokum sagði hann: „Ég held ég
fari og tali við Esther, Kirke. Þessi
saga léttir þungu fargi af henni og
Páli bróður hennar. Ég ætla að segja
henni allt, sem þú hefur sagt mér.
Ég held, að þú sért ekki nógu dug-
legur að skara eld að þinni eigin köku.
Eg er viss um, að hana langar til að
sjá þig og þakka þér. Ef þú verður
kyrr hérna, sendi ég hana til þín.“
Davíð mótmælti ákaft. „í guðanna
bænum — ekki núna, herra. Sjáðu,
hvernig ég lít út. Ég þarf að raka mig
og hafa fataskipti.“
„Nei, það er dálítið annað, sem þú
veizt ekki um konur,“ sagði Haley.
„Hún hefur ekki áhuga fyrir að sjá
þig fægðan og skafinn. Þú brauzt með
harðræði yfir tvö þúsund mílna hættu-
svæði vegna hennar, og þessvegna ertu
svona og þessvegna ætti hún að sjá
þig núna.“
Davíð horfði á lögregluforingjann
út um gluggann, þar sem hann gekk
yfir að húsinu hinum megin við flutn-
ingavagnana. Hann hafði ekki augun
af dyrunum, þótt hann annars væri
útkeyrður og svefnlaus. Honum virt-
ust þessar mínútur aldrei taka enda.
Honum fannst óvissan óþolandi, en
þegar hann að lokum sá Esther koma
út, gekk hann út á móti henni.
Langt í vestri var sólin að hníga
bak við hrikalega fjallgarða og kvöld-
nepjan var köld. Skuggana af hæstu
tindunum bar upp á himininn.
Þegar hann mætti Esther á stígn-
um bak við lögregluskálann, snar-
stoppaði hún og leit á hann. Hún sá
og skildi öll merki, sem þessi hættu-
lega för hafði markað og það hennar
vegna. Hún tók í hönd hans og sagði:
,,Viltu fyrirgefa mér, Davíð?“
Hann vissi varla, hvað hann átti að
segja og leit vandræðalega niður á
mölina.
„Þetta var — næsta erfitt fyrir alla,
sem hlut áttu að máli, en nú er það
liðið,“ tókst honum loks að stynja
upp. Síðustu geislar sólarinnar glóðu
á hári hennar. Hann tók undir hönd
hennar og sagði: „Við skulum ganga
spölkorn. Það er svo margt, sem ég
þarf að segja þér, Esther. Margt, sem
áður var ekki hægt að segja, en nú
get ég sagt það, — ef þú vilt hlusta.“
ENDIR.
Upphaf Skálholts-
stóls
(Framh. af bls. 17).
ið „vænn maður að áliti og vinsæll við
alþýðu og alla ævi réttlátur og ráð-
vandur, gjöfull og góðgjarn, en aldrei
auðugur.“
Upphaf biskupsdóms á Islandi er
farsællegt. Fyrsti biskupinn er há-
menntaður maður á kirkjulega alþjóð-
arvísu og ágætur Islendingur. Hann
er ósérplæginn áhugamaður um vöxt
og viðgang kristninnar og atkvæða-
samur menntafrömuður. Sízt hefur
hann fyrir metorða sakir tekizt á
hendur vanda hirðisstarfsins — það
hefur raunar enginn góður biskup
gert, hinir munu oftast nokkuð auð-
þekktir. Starfið var allt annað en eft-
irsóknarvert, þegar. Isleifur tók við
því. Enda ber sögum saman um það,
að hann hafi haft „nauð mikla á
marga vegu í sínum biskupsdómi“.
Kristnin var ung og lítt rótgróin, bisk-
up fátækur alltaf, „fönglítil en aðsókn
mikil og var af því honum erfitt bú-
ið“, landsmenn lögðu honum lítið eða
ekkert til uppeldis sér og til uppbótar
á þeim kostnaði, sem hann hlaut að
hafa vegna starfs síns. Dómkirkjan
hafði engar tekjur, biskup hefur orð-
ið að kosta viðhald hennar og þjón-
ustu af eigin efnum.
En þótt ísleifi yrði minna ágengt til
siðbóta en hann vildi og væri mæðu-
samt í biskupsdómi mun hann með
vissu verða talinn einn atkvæðamesti
lánsmaður þjóðarinnar. Ávöxturinn af
lífsstarfi hans kom ekki í ljós fyrri en
eftir hans dag, en hann lagði öruggan
grunn að áliti og sæmd þess embættis,
sem kirkjan átti mest undir og þjóðin
þá um leið. Því ollu trúarheilindi hans
og mannkostir. Hann bjó hið bezta í
haginn fyrir son sinn og eftirmann á
Skálholtsstóli, mikilmennið Gissur, og
þá ágætu menn aðra, er síðan tóku við.
En Guðbrandur Vigfússon segir rétti-
lega í formála sínum fyrir Biskupa-
sögum: „I tíð sjö hinna fyrstu biskupa
í Skálholti hefur Island efalaust lifað
sína fegurstu daga. Aldrei hefur slíkur
friður verið í landi sem þá og um
sjálfa biskupana mátti með sönnu
segja það, sem Gissur Hallsson sagði
í líkræðu sinni yfir Þorláki biskupi, að
„sá þótti hverjum beztur, sem kunn-
astur var“.“
Þegar íslenzka þjóðin heldur á þessu
ári hátíðlegt níu alda afmæli íslenzks
biskupsdóms, minnist hún upphafsins
að hinu lánsamlegasta grózkuskeiði í
sögu sinni. Brautryðjandinn, fyrsti
biskupinn, er hógvær maður, traust-
ur og heill í trú sinni og bæn og hinn
mesti nytjamaður. Hafa fáir hlotið
eftirminnilegri vitnisburð en þann,
sem Jón biskup Ogmundsson, hmn
vitrasti maður og helgur talinn, gaf
honum, en honum varð það á munni
jafnan, þá er hann var staddur hjá
því, er menn ræddu sín á millum um
þá menn, er bezt þættu að sér vera:
„Svo var ísleifur, fóstri minn“. En er
menn spurðu: „Hver gat nú hans?“,
svaraði Jón biskup: „Þá kemur mér
hann í hug, er ég heyri góðs marins
getið, hann reynda eg svo að öllum
hlutum“.
22