Samvinnan - 01.10.1957, Page 33

Maðurinn virtist ekkert undrandi yfir gestakomunni. Hann leit upp sem snöggvast, en hélt svo
áfram iðju sinni.
benda til þess, að heiminum væri illa
stjórnað. Oll Neapelborg er eins og
uppistaða i vefstól, hugsaði hann, og
menrt og konur eins og skyttur sem
skotið er fram og aftur, og vefarinn á
annríkt í nótt. En þetta mannhaf er
mér óviðkomandi, ég verð að hafa hug-
ann vandlega við það sem ég þarf að
gera.
I þessu bar hann að þvergötu, sem
ekki var eins breið og gatan sem hann
var í og hann sneri þangað, og þaðan
inn í götu, sem var enn mjórri. Það má
vera, hugsaði hann, að mér hafi verið
gefin holl ráð i þetta skipti.
Angelo hafði gengið lengi þegar hann
kom að stíg sem var svo þröngur, að
liann gat aðeins greint liandarbreidd af
himninum milli húsarúðanna. Stígurinn
var ósléttur undir fæti og illa lýstur og
hann varð að þreifa sig áfram meðfram
húsaveggjunum til að hrasa ekki. Hon-
um var svölun að því að koma við fast
efni með höndunum, en allt í einu hvarf
það undan lófa hans. Þar voru dyr og
dvmar stóðu opnar. Eg er heppinn í
kvöld. hugsaði hann, að hafa fundið
svona þröngan gang. Hann hélt hægt
inn ganginn unz hann kom að lítilli
lnirð. Undan hurðinni lagði daufa birtu.
Angelo lagði höndina á handfangið,
dró andann léttilega — einu sinni —
tvisvar —
Dyrnar opnuðust hægt og hann stóð
andspænis manni, sem sat við lítið borð
og taldi silfurpeninga. Hann var stór og
herðabreiður með úfið, rautt liár og
stórar hendur.
Maðurinn virtist ekkert undrandi
yfir gestakomunni. Hann leit upp'sem
snöggvast og hélt svo áfram iðju sinni.
En gestinum fannst stundin geigvæn-
leg.
Maðurinn við borðið var ófrýnilegur
og ekkert góðlegt við hann. Samt voru
einskonar vingjarnlegheit fólgin í því
að hann skyldi láta dvr sínar standa ó-
læstar svo að hver sem var gat gengið
inn meðan hann sat og taldi peninga
sína. En hvað á ég að segja við hann?
hugsaði Angelo.
Eftir stutta stund sagði hann: „Ég
get ekki sofið“.
Rauðhærði maðurinn beið andartak
og leit svo upp. „Ég sef aldrei“, sagði
hann með miklum sjálfsþótta. Síðan
tók hann aftur að telja silfur sitt. Hann
raðaði myntinni varlega, fyrst tveim
og tveim peningum saman þar til þeir
voru uppgengnir. ruglaði þeim aftur
með hinum stóru höndum sínum, raðaði
þeini síðan á ný, fimrn og fimrn saman,
ruglaði þeim enn, setti síðan sex pen-
inga í hverja hrúgu, síðan tíu. þá
fimmtán og loks þrjá. Þegar hann hafði
sópað þeim saman enn einu sinni lét
hann hendurnar hvíla á silfrinu, hallaði
sér aftur á bak í stólnum og endurtók
með fyrirlitningu „Ég sef aldrei!“
„Aðeins heimskingjar og slæpingjar
sofa“, bætti hann við. „Fiskimenn.
bændur og iðnaðarmenn heimta sinn
hrotutíma hvað sem á gengur. Eðlis-
þungi þeirra hrópar á svefn, jafnvel á
mikilvægustu stundum lífsins. Svefn-
höfginn sígur á augu þeirra. Guðleg
angist sveitir blóði steinsnar frá þeim,
en þeir geta ekki haldið sér vakandi
eina stund, og þytur englavængja getur
ekki vakið þá. Þessir lifandi dauðu
munu aldrei vita hvað gerðist eða hvað
var sagt meðan þeir hnýptu gapandi í
svefni. Ég einn veit það, — því að ég
sef aldrei.“
Allt í einu sneri hann sér að gesti
sínum. „Hann sagði það sjálfur. Og með
hvílíkri vandlætingu hefði hann ekki
sagt það ef hjarta hans hefði ekki verið
heltekið af sorg. En orð hans voru sem
stuna, líkt og þegar báran brotnar við
ströndina í síðasta sinni á dómsdegi.
Hann sagði það sjálfur: Gátuð þér ekki
vakað með mér eina stund.“ í heila
mínútu starði ókunni maðurinn í augu
Angelos og það var alger þögn.
„Enginn", sagði hann síðan hægt.
„enginn gæti í alvöru trúað því, að ég
hefði sofið — þetta fimmtudagskvöld í
garðinum“.
----o-----
Það var unaðslegur vordagur.
Möndlutrén stóðu í fullum blóma.
daufrjóð og kórallituð, og breiddu úr
sér niður eftir hallanum framan við
stóru hvítu villuna. Frá hjallanum uppi
við húsið var víðsýnt um héraðið og
þaðan gaf að líta margbreytni í línum
og litum. fjarlæg, himinblá fjöll og grá-
grænan olíuvið í hlíðum hinna nálæg-
ari hæða; rykgráan veginn sem snákaði
sig um dalinn fyrir neðan, frjálsar líð-
andi fylkingar hvítra skýja og lárétta
dimmbláa rönd hafsins úti við sjón-
deildarhring. I svala kvöldsins var
þetta allt eins fagurlega samstillt og
engill stæði við öxl áhorfandans og
framleiddi þessa töframynd með tón-
um flautu sinnar.
Angelo Santasilia, hinn frægi lista-
maður, sem átti villuna. sat á hjallan-
um og mótaði leir. Hinn langi vinnu-
dagur hans var á enda, en börnin hans
þrjú, — tveir fagurlimaðir sveinar og
lítil stúlka með hörund eins gegnsætt
og möndlublóm og stór, djúp augu —
höfðu ekki fengizt til að hátta fyrr en
hann hafði lofað þeim því, að hann
skyldi hafa sitt reiðmannslíkanið handa
hverju þeirra tilbúið þegar þau kæmu á
fætur. Ekkert þeirra mátti bera af öðru
að fegurð og engin tvö vera eins, og öll
þannig, að börnin gætu þekkt hvert
sinn reiðskjóta við fyrstu sýn. Við-
fangsefnið hafði gripið huga listamanns-
ins, svo að hann hvorki sá né heyrði
nokkuð annað. Skammt frá honum sat
Lucrezia með hárautt sjal um herðar
sér og brosti að alvörusvipnum á
manni sínum. Næturgali söng í fjar-
lægum runni og að andartaki liðnu
svaraði annar næturgali söngnum,
skammt frá þeim.
SAMVINNAN 33