Samvinnan - 01.07.1958, Blaðsíða 10

í vorblíðunni, eins og ekkert hefði í skor-
izt — austur á Grímsstaðaholt, út á Val-
húsahæð. Hann var mesti ökupabbinn í
öllum Skjólunum.
— Þetta heitir nú Ægissíða, sagði hann
við kútakút í fræðsluskyni. Og þessi bær
þarna heitir Nes við Seltjörn. Þar hefði
nú hún mamma fcngið töflurnar okkar,
ef við hefðum verið uppi á átjándu öld.
Sumarið varð hlýtt og gott. Það gaf
sannarlega að aka litlum stúfi í þessari
blessaðri blíðu.
Þau eru stödd inná Þórsmörk. Konan
ætlai- að vera þar með manninn sinn í
sumarleyfinu hans — kannski bráir af
honum við skaut náttúrunnar. Fyrsta
morguninn segir hann upp úr eins manns
hljóði:
— Við hefðum átt að taka kútakút
með okkur. Ekki hlaupast svona frá
snáðanum, eins og hann væri ekki til.
— Við skulum ganga hérna inn á
Mörkina á eftir, væni minn, segir kon-
an. Það er svo fallegt að sjá inn til Goða-
landsins.
— Við hefðum átt að taka hann með
okkur, segir hann.
Hún fer að steikja egg á pönnu fyrir
tjalddyrum. Það gnestur hátt í þeim í
kyrrðinni. Hann leggst í grasið, spennir
greipar undir hnakkanum og horfir á
konu sína matselda í óbyggðinni.
— Það væri sko óþarfi að sækja vagn-
inn, segir hann. Eg gæti vel haldið á
kútakút, ef við færum eitthvað hérna í
kring.
— Steikja eggið báðumegin fyrir þig
eins og venjulega? segir konan.
— Hann er svo léttur ennþá, þessi
litli labbakjabbi, segir maðurinn.
Þau sneru heirn í miðju sumarleyfinu.
Haustið leggst snemma að eftir þetta
einstæða sumar, og gengur inn í hjörtun
eins og fyrri daginn. En kona banka-
mannsins eygir nýja von. Hún segir:
— Nú held ég sé ekki vert að aka litla-
kút lengur úti. Það fer að verða kalt;
hann gæti kvefazt.
— Við látum okkur nú ekki allt fyrir
brjósti brenna, feðgarnir, svarar banka-
maðurinn glaðlega. Við klæðum af okk-
ur kuldann — það verður verra með ó-
færðina . . .
Einn dag ákveður konan að reyna nýja
bardagaaðferð.
— Veiztu hvað krakkarnir hérna í
Skjólinu eru farnir að kalla mig? spyr
hún og ber þungan niðri. Ivonu vitlausa
mannsins!
— Þau eru lika stundum að uppnefna
mig, svarar hann, — þetta eru óartar-
ormar. Við látum það eins og vind um
eyru þjóta.
— Nei; ég læt það minnsta kosti ekki
eins og vind um eyru þjóta, góði minn,
segir konan og þykist ennþá æstari en
hún er. Þú hagar þér eins og vitlaus
maður; það er von þau segi það.
— Það er drengurinn, sem þú átt við?
— Já, það er drengurinn, sem ég á við
— rúmfötin, sem þú skemmtir þér við
að aka hér fram og aftur um göturnar
eins og þau væru lifandi fólk.
— Við skulum ekki vera með læti, vina
mín.
— Ég skal segja þér það í eitt skipti
fyrir öll: ef þú steinhættir ekki þessum
ökuferðum, frá og með þessurn degi. þá
erum við skilin að skiptum. Ég þoli þetta
ekki.
— Ertu að segja okkur að fara, feðg-
unum?
— Ég er búin að tærna vagninn, skaltu
vita!
— Okkur er þá víst ekki til setunnar
boðið, sagði hann — og gisti hjá frænda
sínum í Þingholtunum um nóttina. Svo
komu þeir feðgarnir einn daginn hingað
austur í hverfið og leigðu kjallaraun
hérna á móti.
Fyrsta sprettinn heimsótti þá stund-
um ókunn kona, ung og dapurleg. Hún
setti ljós tjöld fyrir gluggann hjá þeim.
Svo hætti hún að koma. Þetta voru kyrr-
látir feðgar og þægilegir nágrannar.
Hann fór í vinnuna með hálftíubílnum,
en vagninn stóð eftir undir seglbrigðinu.
Það var lipur vinnutími í bankanum: og
þegar maðurinn kom heim um fjögur-
leytið á daginn, fóru þeir feðgarnir út að
aka. Hann tók brigðið gætilega af vagn-
inum, braut það snyrtilega saman og
lagði það inn í ganginn. Svo laut hann
yfir vagninn og hagræddi öllu sem bezt:
hristi upp sæng og svæfil, slétti úr tepp-
inu, og spennti loks vagnhlífina upp.
— Svona, kútakútur, sagði hann við
son sinn: nú er okkur ekkeii; að vanbún-
aði.
Og kútakútur brosti við föður sínum.
Hann hlakkaði til ferðalagsins, blessaður
litli stúfurinn hans pabba síns.
Hann ók hægt og gætilega, skimaði í
allar áttir á gatnamótum, kunni fótum
sínum forráð. En hann hafði líka auga
með sól og vindi, að þau laumuðust ekki
inn í vagninn — og sneri honurn undan
þeim. Og þegar vindurinn stóð á sólina,
eða sólin skein upp í vindinn, þá sældist
hann eftir götum sem lægju þvert á þau
bæði.
— Sólin ekki blinda stubbinn minn,
sagði hann. Vindurinn ekki blása fram-
an í kútakút.
Þeir voru sjaldan skemur en klukku-
stund í ferðinni.
— Att þú krakkann í vagninum? kalla
börnin í götunni.
— Já, svarar hann eins og satt er.
— Er það strákur eða stelpa?
— Svolítill strákhnokki.
— Hvað heitir hann, ha?
— Hann heitir nú bara kútakútur.
— Megum við sjá hann?
(Framh. á bls. 27)
10 SAMVINNAN