Samvinnan - 01.07.1958, Blaðsíða 27

Undir dómnum
(Framh. af bls. 10)
— Hann sefur; við skulum ekki ónáða
hann.
— Hvað er hann gamall?
— A fyrsta ári.
— Hvar er mamma hans?
— Mamma hans?
— Já, á hún ekki heima hjá ykkur?
— Nei . . . hún dó, þegar hún átti
hann.
— Megum við alls ekki sjá hann? Bara
ósköp pínulítið?
— Verið þið nú ekki að þessu, krakk-
ar mínir.
Hann greikkar sporið. En krakkamir
hvíslast á að baki honum: Sá er góður
— heldur að svæfillinn sé lifandi krakki!
Brýna róminn og hrópa á eftir honum:
Vitlausi maðurinn! Att engan krakka —
þessvegna megum við ekki sjá hann! Ha,
ha!
— Svona, stubbur minn, segir hann:
pabbi góður við kútakút, og kútagóður
góður við pabba. Þá er allt í lagi.
— Nú förum við út að sjó, litli ljúfur,
segir hann; burt frá mönnunum. Sjórinn
— ja, það er nú meiri lækurinn. Og ein-
hverntíma förum við upp í sveit, og
kútakútur fær að skoða kálfana . . . og
sóleyjarnar. Og hver veit nema við för-
um austur á Þórsmörk þegar við verðum
stórir.
Ha ha! bergmálar í stóra húsinu.
Hann var samvizkusamur og vinsæll
starfsmaður. OIlu samverkafólki hans var
hlýtt til hans; hann sat jafnvel um skeið
í stjóm starfsmannafélagsins í bankan-
um. Hann var einstaklega geðfelldur
maður.
Á morgnana tók hann móti gestum í
biðstofu bankastjóra: sat við skrifborð
undir glugganum með stóran prótókoll
útbreiddan fyrir framan sig, lét menn
skrifa nöfn sín í hann, vísaði þeim inn til
bankastjórans í réttri röð. Að tveimur
árum liðnum þekkti hann velflesta út-
gerðar- og kaupsýslumenn þjóðarinnar
með nafni; og eftir að hann eignaðist
drenginn tók hann að gerast skrafhrevf-
inn við þá, þegar fátt var um manninn
á biðstofunni — hann varð málkunnug-
ur mektarmönnum í öllum landshlutum.
— Komið þér sælir, Jón Jónsson.
Hérna er bókin, gjörið svo vel. Þá er nú
að slá sér lán til að efla atvinnuvegina.
— Ja, ef þið bankamennirnir bjargið
ekki málunum — þá hver? svarar Jón
Jónsson og skrifar nafnið sitt.
— O, við erum á hvínandi kúpunni
Fáið yður sæti, veskú. Nokkuð títt að
vestan?
— Allt ósjúkt og mannheilt, það ég
man.
— Og allt í góðu gengi hjá íshússtjór-
anum persónulega?
— Þakka yður fyrir.
— Vel á minnzt: hver er kona yðar
. . . með leyfi?
— Hún heitir nú Sigurfljóð Eilífsdótt-
ir — haldið þér ég þurfi að bíða lengi?
— Bara einn á undan yður — eigið
þér mörg börn?
— Fimm — hvaða bankastjóri er ann-
ars við í dag?
— Hallgeir — og náttúrlega uppkom-
in?
— Nokkuð svo . . . og þér eruð líka
kvæntur, sé ég?
— Var kvæntur, já. Konan mín dó af
barnsförum.
— Sorglegt. En barnið?
— Lifir. Myndardrengur.
— Hvað er hann gamall?
— Bráðum ársgamall . . . Næsti,
veskú.
Þannig ræddust þeir við, bankamað-
urinn og athafnamenn þjóðarinnar, þeg-
ar tóm var til. Hann var kumpánlegur
maður og leyfði þeim að halda, að þeir
hefðu undirtökin í viðræðunum.
Það varð bráðlega hljóðbært í bank-
anum, hvað komið hafði fyrir manninn.
Þau stungu saman nefjum og hvísluðust
á að baki; en það var öllum hlýtt til hans
— enginn þurfti að slengja neinu fram-
an í hann. 0, sögðu þau, það er annað
en gaman, þegar menn fara svona út úr
lífinu. Guð, ég þakka þér . . .
— Hvernig dafnar drengurinn þinn?
spurðu þau i bankanum.
— Ágætlega, takk fyrir.
— Hann er orðinn tveggja ára, er það
ekki?
— Nei nei, en hann er langt kominn
á fyrsta árið.
Og tíminn leið.
Þá er það einn dag á hausti, að þeir
feðgarnir fara út að aka. Það gengur á
með snörpum vindhviðum — þessum
sem veturinn sendir á undan sér að sópa
landið, svo hans hátign vaði ekki reyk
og ryk þegar hann kemur að taka völd-
in. Þeir leggja leið sína út á Laugarnes-
tanga, þar sem fjöllin blasa við í hverri
átt — og handan sundsins hampar Esja
litum sínum, fegurstum í feigðinni eins
og líf mannsins. Þeir nema staðar frammi
á kambinum. Það er eitthvað, sem vek-
ur forvitni föðurins; og hann gengur fá-
ein skref frá vagninum til að ganga úr
skugga um það. í sama bili kemur leift-
ursnögg vindhviða þjótandi, smýgur inn
undir vagninn, veltir honum yfir kamb-
inn og niður urðina og skilar honum af
sér í öldurótið. Faðirinn bregður við og
steypir sér umsvifalaust í sjóinn að
bjarga syni sínum. Ókunnir menn koma
aðvífandi og draga hann í land. Þeir
dæla upp úr honum sjónum og aka hon-
um síðan heim í kjallarann — allir þekkja
ruglaða bankamanninn. Seinna um
kvöldið kemur einn þeirra með vagninn
og leggur honum undir húshliðinni. Hann
má sannarlega muna fífil sinn fegri;
þetta er lík af vagni. —
Næst þegar bankamaðurinn kemur að
greiða húsaleiguna, segir frúin á hæð-
inni:
— Þið eruð hættir að aka út, feðgam-
ir, segir frúin.
— Sonur minn dmkknaði um daginn,
svarar leigjandinn; kom það ekki í blöð-
unum?
Og nú eru þeir farnir, bankamaðurinn
og barnavagninn — annar í garðinn,
hinn á hauginn. „Þannig fylgdust þeir
að . . . .“ Þeir voru þægilegir nágrannar;
og það er ekki gott að segja, hverskonar
fólk flytur nú í kjallarann.
Svart auga gluggans einblínir yfrum
götuna.
Brauð og andi
íFramh. af bls. 17)
hanni Sigurjónssyni eða Þorgils gjall-
anda. Síðasta fjárveitingin, 1000 kr., var
til fræðimannsins Konráðs Vilhjálms-
sonar, sem nú býr á Akureyri. Hann
hefur í hjáverkum sínum gert æviskrá
allra manna, sem lifað hafa í Þingeyjar-
sýslu á 19. öld. Þar munu vera 12—14
þúsund nöfn. Að líkindum flytzt þetta
stórmerka safn um síðir í skjalasafn
Þingeyinga á Húsavík.
Mér hefur þótt ástæða að vekja eftir-
tekt samvinnumanna um allt land á
þessu skemmtilega fundarhaldi. Vel var
hugsað um efnahaginn, en um leið var
þess minnzt, að maðurinn lifir ekki af
einu saman brauði. Hér hafa fundar-
menn með ráðdeild og skemmtilegri
dirfsku sinnt andlegum málum sýslunn-
ar þannig, að það mætti vera til fyrir-
myndar annars staðar í landinu.
Jónas Jónsson
frá Hriflu.
SAMVINNAN 27