Samvinnan - 01.11.1961, Blaðsíða 16

Edda RíkharSsdóttir sést hér með seðilinn sem hlaut fyrstu verðlaun.
þau hlutu
Þá er fyrstu verðlaunasamkeppni Sam-
vinnunnar lokið. Mörg hundruð manns
svöruðu spumingunni: ÞEKKIR ÞÚ
SAMVINNUSKIPIN? O g meginhlutinn
var með rétt svör. Þeir sem ekki svöruðu
rétt, vöruðu sig flestir ekki á hversu lít-
ill munur er á Helgafelli og Amarfelli,
en ef vel er að gáð má sjá að á hinu
fyrrnefnda er borðstokkurinn bogadreg-
inn fremst á hvalbaknum, en á hinu síð-
arnefnda ekki.
Kaupendur blaðsins virðast hafa tekið
þessari nýbreytni mjög vel, ef dæma skal
eftir þátttöku, margir sendu bréf með
lausninni og þökkuðu keppnina. Sumum
gramdist að vísu, að þurfa að rífa síð-
una úr blaðinu og verður í framtíðinni
reynt að taka tillit til þess, eftir því sem
kostur er á.
Það þótti vel við eiga að bam einhvers
skipverja samvinnuskipanna drægi svör-
in þrjú úr bunkanum og varð dóttir
Ríkharðs, skipstjóra á Dísarfelli, fyrir
valinu. Hún heitir Edda og er sex ára. Sú
athöfn fór fram í skrifstofu borgarfó-
geta einn góðviðrisdag í byrjun október.
Og hverja skyldi Edda hafa gert örlítið
ríkari og vonandi líka hamingjusamari
þennan umrædda dag? — Jú, það er
skemmst frá að segja, að fyrstu verðlaun
hlaut KRISTJÁN KRÖYER, Unalæk,
Völlum, Suður-Múlasýslu. Önnur verðlaun
hlaut FRÍÐA G. BECK, Kollaleiru, Reyð-
arfirði, og þriðju verðlaun hlaut BÁRA
ELÍASDÓTTIR, Goðabraut 3, Dalvík.
Strax og Edda litla hafði dregið þessi
þrjú nöfn var hringt til sigurvegaranna
og þeim tilkynnt úrslitin. Fyrst var að
sjálfsögðu hringt í Kristján og honum
tilkynnt, að hann væri orðinn eigandi að
nítján þúsund króna kæliskáp. Hann
kvaðst fagna gripnum, sem kæmi til með
að Iétta störf konunnar að miklum mun.
Bað hann um að skápurinn yrði afhent-
ur vöruflutningamanni, sem hefði fastar
ferðir milli Egilsstaða og Reykjavíkur.
Var það svo gert, en hringt í Kristján
aftur, þegar hann var búinn að hafa
skápinn í vikutíma, og grennslast fyrir
um hvernig heimafólki og honum semdi.
Fer brot úr samtalinu hér á eftir:
— Þú ert búinn að fá skápinn, er það
ekki?
— Jú, jú, ég held nú það, og kann vel
við hann.
— En hvað segir konan?
— Og hún er voða ánægð, alveg him-
inlifandi.
— Þið hafið ekki átt svona grip áður?
— Nei, ó nei, þetta er algjör nýjung í
okkar búskap.
— Þið eruð búin að hlaða skápinn vist-
föngum að sjálfsögðu?
— Við erum að Iæra á hann svona
smám saman, jú, jú, sitthvað höfum við
sett í hann og fer því óðum fjölgandi,
eftir því sem þekkingin vex. Mér segir
hugur um að okkur þyki hann ómiss-
andi áður en yfir lýkur, þessi Frigedaire-
skápur.
Bára svaraði sjálf í símann, þegar
til hennar var hringt. Hún varð mjög
undrandi, átti semsagt alls ekki von á
þessu.
— Ég trúi þessu ekki, mig hefur ekk-
ert dreymt fyrir þessu. Ég hef aldrei átt
svona góða vél. Er hún í tösku?
— Já, og mjög handhæg í meðförum.
— Það kemur sér vel.
— Þú ætlar þá að eiga gripinn?
— Ábyggilega. Ég sauma allt sjálf svo
það veitir ekkert af því að eiga almenni-
lega vél.
— Eruð þið mörg í heimili?
V E R Ð L
— Við eigum fimm böm, það yngsta
tveggja ára og það elzta fimmtán ára.
Maðurinn minn er bílstjóri.
— Hvað heitir hann?
— Ámi Arngrímsson.
Samtalið varð talsvert lengra og síma-
daman var búin að tilkynna þriðja við-
talsbilið. Bára átti ekki nógu mörg orð
til að lýsa gleði sinni. Að lokum tók hún
af þeim er hringdi hátíðlegt loforð um
að þiggja hjá sér kaffi, ef ferð hans lægi
til Dalvíkur. Var það að sjálfsögðu vel
þegið. Hún sagði að lokum: Þú finnur
húsið okkar strax, það er næsta hús við
kaupfélagið.
Bróðir Báru, BJARKI ELIASSON, sótti
síðar vélina til blaðsins. Sagði hann þá
16 SAMVINNAN