Samvinnan - 01.11.1961, Blaðsíða 22

núna eins og fyrst eftir aS
hún kom, þótt hann sé hreyk-
inn af acS fólk skuli senda
honum svona hugvitssamlegt
leikfang. ÞaS sýnir acS það
les hugvekjurnar hans og hef-
ur gagn af þeim.
Pabbi og James og Reggie
og María biðja öll kærlega
acS heilsa. Vertu svo blessuS
og sæl, elsku frænka mín. Ég
vona acS Cecil frændi sé betri
af gigtinni. Þín ætícS elskandi
frænka,
Jane Percy.
P.S.
SegcSu mér eitthvað um
slaufurnar. Jennings segir aS
þser séu hæstmócSins núna.
Arthur lávarður var svo
sorgmæddur og óhamingju-
samur eftir lesturinn, aS her-
togaynjan fór aS skellihlæja.
„Elsku Arthur minn,“
hrópaSi hún, ,,ég mun aldrei
framar lesa þór bréf frá ungri
stúlku. En hvacS finnst þér
um klukkuna? Er þetta ekki
bráSfyndiS uppátæki? Ég
gæti vel hugsað mér acS eign-
ast eina slíka.“
,,Mér finnst þetta ósköp
fáfengilegt, “ sagði hann og
brosti dapurlega. Hann
kyssti móSur sína og fór síS-
an til herbergja sinna.
Þegar þangaS kom fleygSi
hann sér á legubekkinn og
augu hans fylltust tárum.
Hann hafSi gert allt, sem f
hans valdi stóS til aS fremja
morS en báSar tilraunir hans
höfSu mistekizt án þess aS
hann gæti á nokkurn hátt
kennt sjálfum sér um. Hann
hafSi reynt aS gera skyldu
sína en engu var líkara en aS
örlaganornirnar ætluSu aS
bregSast honum. Honum
ægSi tilgangslevsi góSra á-
forma. Ef til vill væri réttast
aS slíta ráSahagnum nú þeg-
ar. Sybil mundi þjást, en
gætu þjáningar bugaS svo
fagra og göfuga veru? HvaS
yrSi um hann sjálfan skipti
engu máli. Einhvers staSar
hlaut aS geysa styrjöld, þar
sem maSur gat látiS lífiS, á-
vallt mátti finna málefni til
aS fórna sér fyrir. Þar eS líf-
iS veitti honum enga gleSi,
var hann heldur ekki hrædd-
ur viS dauSann. Hann ætl-
aSi aS gefa sig örlögunum á
vald. Hann mundi ekki grípa
þar fram í.
Um hálf sjöleytiS klædd-
ist hann og fór í klúbbinn.
Surbiton var þar ásamt
nokkrum öSrum ungum
mönnum og hann komst ekki
hjá því aS snæSa meS þeim.
Honum leiddist innantómt
mas þeirra og léleg fyndni
og þegar kaffiS var boriS inn
fann hann upp einhverja af-
sökun til aS sleppa frá þeim.
Þegar hann gekk út úr
klúbbnum, rétti dyravörSur-
inn honum bréf. ÞaS var frá
Herr Winckelkopf, sem baS
hann um aS líta inn næsta
kvöld og skoSa regnhlíf, sem
sprakk, þegar hún var opn-
uS. Þar var nýjasta uppfinn-
ingin og var nýkomin frá
Genf. Hann reif bréfiS í tætl-
ur. Hann var fastráSinn í aS
gera ekki fleiri tilraunir. Hann
ráfaSi niSur aS Thamesár-
bökkum og sat klukkustund-
um saman viS fljótiS. Mán-
inn gægSist gegnum makka
af rauSgulum skýjum eins og
Ijós á grugguSu fljótinu og
barst burt meS straumnum.
EimreiSarljósin breyttust úr
grænu í rautt, þegar lestirn-
ar æddu yfir brúna meS há-
vaSagný. Klukkan í West-
minsterturni sló tólf og þaS
var sem nóttin skylfi undan
þungum slögum hinnar
hljómmiklu klukku. Brautar-
ljósin slokknuSu og einmana
götuljós glóSi eins og rúbín-
steinn á risastóru siglutré.
Gnýr stórborgarinnar hljóSn-
aSi.
Um tvöleytiS reis hann á
fætur og gekk áleiSis til
Blackfriars. En hve allt virt-
ist óraunverulegt, eins og
undarlegur draumur. ÞaS var
eins og húsin handan árinnar
yxu út úr dimmunni og ver-
öldin hefSi veriS endursköp-
uS í silfri og skuggum. Vold-
ugt hvolfþak St. Páls dóm-
kirkjunnar gnæfSi yfir
myrkvaSa borgina.
Þegar hann nálgaSist nál
Kleópötru, sá hann mann
halla sér yfir handriSiS, og
er hann kom nær, leit maS-
urinn upp og gasljósiS féll á
andlit hans.
Þetta var hr. Podgers, lófa-
lesarinn. Enginn gat villzt á
feitu, skvapmiklu andlitinu,
gullspangargleraugunum og
veiklulegu brosinu um nautna-
legan munninn.
Arthur lávarSur stanzaSi
snögglega. Hann var lostinn
stórkostlegri hugmynd og
hann læddist gætilega nær.
Hann þreif eldsnöggt um fæt-
ur hr. Podgers og varpaSi
honum í ána. Fjcrst heyrSust
formælingar, síSan skvamp
og allt var kyrrt. Hann leit
óttasleginn niSur í vatniS,
en ekkert sást af lófalesaran-
um nema hár hattur, sem
snerist í tunglskinsmerlaSri
hringiSu. Rétt á eftir sökk
hann líka og engin ummerki
voru lengur sjáanleg eftir hr.
Podgers. Eitt andartak sýnd-
ist honum fórnarlamb sitt, af-
myndaS af fitu, fálma eftir
tröppunum viS brúarsporS-
inn og hræSilegur ótti viS aS
sér hefSi enn á ný mistekizt,
greip hann heljartökum. En
þá kom máninn undan skýi
og hann sá, aS þetta voru
bara missýnir. Loksins hafSi
honum tekizt aS uppfvlla
kvaSir forsiónarinnar. Hann
varp öndinni léttar og nafn
Sybil kom fram yfir varir
hans.
,,HafiS þér misst eitthvaS
í ána, herra? “ var skyndilega
sagt fyrir aftan hann.
Hann snerist á hæli og sá
lögregluþjón meS Ijósker í
hendi.
Afbrot Arthurs lávarðar
Eftir Oscar Wilde
22 SAMVINNAN