Samvinnan - 01.06.1980, Qupperneq 35

Með þrautseigju og þolgæði
er jafnvel hægt að ná
sjálfu réttlætinu nauðugu á
sitt vald.
— Nú, gengur ekki rétt-
lætið jafnt yfir alla? sagði
hún.
— Ég var að ræða um
málið en ekki réttlætið,
sagði dómarinn. — En nú
verð ég að biðja um nánari
lýsingu á öllum aðdraganda
og málavöxtum.
Fallega stúlkan sagði nú
skýrt og skilmerkilega frá
því, hvernig hún hefði stað-
ið við línskápinn og verið að
raða skyrtum kammerherr-
ans i hillurnar, þegar hann
byrjaði að fitla við pilsfald
hennar, en þá hafði hún
snúið sér við og sagt: —
Jæja, er herrann þá tilbú-
inn?
— Hu-m, sagði dómarinn.
— Þetta varpar nokkru ljósi
yfir málið, þvi hvernig átti
maðurinn að skilja þetta
öðru vísi en sem samþykki
þitt og bendingu um að
hafa heldur hraðan á? Ha,
ha, ha.
En stúlkan tók það skýrt
fram, að hún hefði varið
sig af fremsta megni, grátið
og hljóðað, og þetta hefði
verið hrein og bein nauðgun.
— Já, þær gera þetta allt-
af þessar blessaðar dúfur til
þess að æsa okkur og örfa
enn meir, sagði dómarinn.
En stúlkan stóð á þvi fast-
ar en fótunum, að hann
hefði gripið utan um hana
algerlega gegn vilja hennar
og borið hana að rúminu.
Hún sagðist hafa barizt um
á hæl og hnakka og kallað
á hjálp, en þegar enginn
hefði komið henni til hjálp-
ar varð hún að lokum að
lúta í lægra haldi.
— O-jæja, o-jæja, sagði
dómarinn. — En hafðir þú
svo nokkra ánægju af þessu,
góða mín?
— Nei, síður en svo, svar-
aði hún. — Ég hafði aðeins
af þessu skömm og skaða,
sem aldrei verður bættur,
nema ég fái þessa þúsund
dúkata.
— Já, það er nú svo, en
ég get ekki tekið þetta mál
að mér, því að ég hef enga
trú á að nauðgun geti farið
fram nema með samþykki
beggja aðila.
— Ó, hjálpið mér, kæri
dómari, bað hún grátandi.
— Spyrjið þjónustustúlkuna
yðar og vitið hvað hún seg-
ir um þetta.
Nú var kallað á þjónustu-
stúlkuna, og hún fullyrti, að
um tvenns konar tilfelli
gæti verið að ræða. Annars
vegar þægilegt og geðfellt,
en hins vegar ógeðfellt og
óþægilegt, og þar sem stúlk-
an frá Portillon hefði hvorki
fengið peninga fyrir þetta
né haft ánægju af þessu,
ætti hún skýlausa kröfu á
því að fá annað hvort pen-
ingana eða ánægjuna. Þetta
var ákaflega skynsamleg á-
lyktun, en hún setti dóm-
arann í mikinn vanda og
ruglaði hann i kollinum.
— Jakobína, sagði hann.
— Ég hef ákveðið að ráða
þessu máli til lykta fyrir
kvöldverð. Sæktu nál og
spotta af rauða garninu,
sem ég nota til að binda
utan um skjalapakkana.
Jakobina sótti nál með
stóru og velsköpuðu auga og
einnig rauðan spotta af
sömu tegund og lögfræð-
ingarnir nota til þess að
binda utan um skjöl sín
með. Síðan tók hún sér
stöðu innan við dyrnar til
þess að fylgjast með, hvern-
ig þessu máli lyki, og fylgd-
ist með hinum dularfulla
undirbúningi þessarar mál-
færslu af engu minni áhuga
en fallega þvottastúlkan
sj álf.
— Hlustaðu nú vel á það,
sem ég ætla að segja þér,
sagði dómarinn. Þú sezt nú
hér á móti mér við borðið,
og ég held á nálinni og þú
sérð, að augað á henni er
meira en nægilega stórt til
þess að taka við þessum
rauða þráðarenda. Ef þú
getur þrætt nálina, sem ég
held á, lofa ég að taka að
mér mál þitt og hafa á
hendi milligöngu í þessu al-
varlega máli, útvega kom-
prómis og gera mitt til að
fá kammerherrann til að
borga þessa umræddu upp-
hæð.
— Hvað er komprómis?
sagði hún. — Ég vil nefni-
lega ekki ganga inn á neitt,
sem ég veit ekki hvað er.
— Það er lögfræðilegt orð,
sem táknar frjálst og góð-
fúslegt samkomulag.
— En þetta komprómis, á
það nokkuð skylt við þann
skilning, sem réttvísin legg-
ur i orðið trúlofun?
— Alveg rétt, ljósið mitt.
Þessi atburður hefur aukið
skilning þinn á lífinu. Það
er einmitt eitthvað í þá átt.
Jæja, fellstu svo á þetta?
— Já, sagði hún.
En þessi slungni dómari
lék sér nú að aumingja
stúlkunni eins og köttur að
mús. Þegar hún ætlaði að
stinga þráðarendanum, sem
hún hafði snúið vandlega
saman, i nálaraugað, vék
hann nálinni ofurlitið und-
an, svo stúlkan hitti aldrei
augað. Henni fór nú ekki að
verða um sel og áleit að
dómarinn væri að leika á
hana og ætlaði að losna við
að taka málið að sér. Hún
vætti þvi þráðinn og sneri
hann enn betur saman og
byrjaði síðan aftur. En
dómarinn vék nálinni allt-
af undan alveg eins og hin
liðugasta ungmeyja, og
stúlkan gat aldrei þrætt
nálina. Hvernig sem hún
reyndi, rak hún endann
alltaf fram hjá nálinni, og
nálaraugað varðveitti alltaf
meydóm sinn. Þjónustu-
stúlkan hló og sagði, að fal-
lega stúlkan frá Portillon
bæri betra skyn á að láta
nauðga sér en að nauðga
öðrum. Dómarinn hló líka,
en aumingja stúlkan grét
sina töpuðu dúkata.
— Ef þú heldur ekki nál-
inni kyrri, sagði hún bæði
sár og reið — heldur vikur
henni og snýrð undan, get
ég aldrei hitt þetta litla
nálarauga.
— Já, stúlka mín. Þannig
er það i raun og veru. Hefðir
35