Andvari - 01.01.1906, Qupperneq 13

7
. Frá Arnljóti Ólafssini.
sjáli's og hugarþel, hjartanlag hans sjálfs og vilja-
stefna. Jeg þarf að leiða þig‘ — segir dísin — ,inn í
hugarlieim, inn í andans ríki, og það segi jeg þjer
með sannindum, að andans ríki ér mildu viðlendara,
fjölskrúðugra og fagrara en veröldin*. Nú leiddi menta-
giðjan unglinginn inn í andaríkið og síndi honum
listaverk íþróttanna. Þótti honum þá lítil mannraun
að gera stein að hrauði, er hann sá, að steinn var
gerður að manni, að fegri, stærri og svipgöfgari manni,
enn liann hafði nokkru sinni áður augum litið. Málm-
menn sá hann og litmenn, eintóma goðkunniga menn,
svo sem hann hafði hugsað sjer Æsi, hina ódauð-
legu guði á Gimli. Nú gekk liann að tilvísun giðj-
unnar, í musteri sönglistarinnar. Heirði hann þarinn-
dælan samsöng hljóðfæra og englaradda. Hljómöld-
ur raddanna streimdu inn í hjarta lians, filtu það og
íiltu húsið; hann sá í sjón, hversu hann sjálfur liftist,
frá sjer numinn af fögnuði og lilheiðslu upp eftir
himinstiga raddanna. Þaðan leiddi mentagiðjan hann
upp á skáldafjallið — það er fjalla hæst í hugarlieimi.
Nú ldíddi hann á kviður og drápur fornskáldanna,
liinna norrænu og suðrænu hetjuskálda. Lil'ði liann
ósjálfrátt með köppum þeirra og afreksmönnum og
fann, hversu hreisti og manndáð, frækni og l'rægð,
dáðrekki og drengskapur, huggöfgi og lijartapriði þeirra
rann öílugt og óðlluga um allar æðar, sinar og taugar,
liug sinn og hjarla, svo hann rjeð sjer eigi og vildi
l>egar vinna með þróttsterkri hönd og þorstirkvum
huga að framför sinni og als mannkinsins. Nú horfði
kann á snildarverk leikskáldanna. Sá hann nú menn,
siðu og liátlu frá öllum öldum og öllum löndum, sá
hann sjerhverja skapsmuni og vitsmuni, sjerhverja
lífsstefnu og lífsliegðun, æði geðshræringanna og ofur-
liugans, hamremi reiðinnar og liatursins, sem og eld-
tjör ástarinnar, mjúkblíðu manngæskunnar, hugró still-