Spegillinn - 07.12.1945, Blaðsíða 11

XX. 22.-24. SPEGILLINN
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiciiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiliiiiiliiliiliiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiir iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniii 111111111111111111 iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin iii n ii iiiiiiiiiiinHnniiiiinim
KRISTÍN. Guð fyrirgefi þér að segja þetta, Þorbjörn.
Áttu ekkert af þínum eigin börnum? Og þetta segirðu svo
sjálfur sýslumaðurinn heyrir.
SÝSLUM. Hvað er þetta, Þorbjörn. Eru þau ekki sex og
öll uppkomin. Hvernig getur þér allt í einu dottið þessi óskön
í hug?
KRISTÍN. Ó, sei, sei, nei, sýslumaður, þetta er svo sem
ekki ný bóla hjá honum Þorbirni. Þessi grilla hefur verið í
honum öll árin frá því er ég var ófrísk í fyrsta sinn, að hon-
um Jóni mínum, og alla tíð síðan í hvert sinn, sem ég hef
gengið með börnin. Eftir að þau fæddust bráði alltaf af hon-
um í bili, en svo byrjaði allt á nýjan leik, þegar ég var orðin
ófrísk aftur.
ÞORBJ. Heldurðu ekki að það hafi verið von að mér dytti
þetta í hug?
KRISTÍN. Aumt er að verða að hlusta á, hvað þú lætur út
úr þér, Þorbjörn. Von — segir þú. Sagði ég ekki svo sem
líka við þig oftar en einusinni og oftar en tvisvar, að þú
skyldir bara halda þér frá mér í eitt ár eða svo, og þá myndir
þú komast að raun um bölvaða vitleysuna í þér. Manstu ekki
þetta, Þorbjörn?
ÞORBJ. Víst man ég það. En þú meintir bara aldeilis ekk-
ert með því.
KRISTÍN. Því helvítis lýgur þú. Ég meinti það víst!
SÝSLUM. Jæja, jæja, hjónin góð. Sleppum þessu. En er
alveg víst að þið viljið skilja. Vilt þú endilega skilja, Þor-
björn, eftir öll þessi ár?
ÞORBJ. Það vil ég úr því hún segir að ég eigi börnin.
KRISTÍN. Þú ert meiri ódámurinn, Þorbjörn. Á ég að fara
að ljúga skömmum upp á sjálfa mig!
SÝSLUM. En þú, Kristín, vilt þú gefa eftir skilnaðinn?
KRISTÍN. Ætli mér standi ekki á sama úr þessu, ef okk-
ur getur komið saman um skiptinguna á þessum litlu reitum,
sem við eigum. Ég get svo sem alltaf farið til hans Jóns míns.
Hann hefur, blessaður, margboðið mér það, ef hann Þor-
björn gerði alvöru úr þessu með skilnaðinn.
ÞORBJ. Já, ég er nú svolítið búinn að undirbúa skipting-
una, sýslumaður, og við Kristín erum líka búin að koma okk-
ur saman um mestöll skiptin. Hérna er listi yfir eigurnar og
svo það, sem við skuldum. Gjörið svo vel að taka við honum.
Við höfum haft Sigurð hreppstjóra með okkur við matið á
eignunum og erum sammála um flest, hvað skuli koma í hvors
hlut. Það stendur skrifað á blaðinu.
SÝSLUM. Ekki er þá samkomulagið slæmt á fjármála-
sviðinu, hjónin góð, eins og oft er samt lakast, þegar svona
stendur á.
KRISTÍN. Ó, ég held að okkur hafi komið furðanlega vel
saman í hjónabandinu öll þessi ár og verið á sama máli um
flesta hluti, nema þetta um blessuð börnin.
SÝSLUM. Ekki verður því neitað, að það skiptir líka
nokkru máli.
ÞORBJ. Það hef ég líka alltaf sagt, sýslumaður góður. En
hún Kristín hefur nú löngum verið á annarri skoðun.
KRISTÍN. Já, mín skoðun hefur alla tíð verið sú, að þú
hafir verið bölvaður asni í þessu, þó þú sért nógu skynsamur
í öðru, Þorbjörn.
ÞORBJ. Ekki vantar stóryrðin, Kristín.
KRISTÍN. Sveiattan, ætli þú hafir aldrei tekið upp í þig,
Þorbjörn.
SÝSLUM. Ég sé að þú átt að hafa jörðina, Þorbjörn, og
allar skepnurnar, en taka að þér skuldirnar. Svo á Kristín að
fá átján þúsund og þrjú hundruð og tuttugu og fimm krónur
í peningum, sem á að borga á næstu sex árum með fimm
prósent vöxtum. Er ekki svo?
ÞORBJ. Það stemmir.
KRISTÍN. Svo mun eiga að vera.
SÝSLUM. Svo þá er aðeins eftir fatnaðurinn og innan-
stokksmunirnir. Getið þið ekki skipt þessu á milli ykkar,
svona með samkomulagi?
ÞORBJ. Jú, við erum nú búin að því nema stundaklukk-
una og myndina af henni Maríu mey með barnið.
KRISTlN. Ég kom með myndina af henni sankti Maríu
í búið og hef haft hana yfir rúminu mínu frá því ég var smá-
stelpa, svo mér finnst sjálfsagt að ég fái að halda henni.
ÞORBJ. Eins er um stundaklukkuna, að ég kom með hana
í búið. Ég fékk hana eftir hann föður minn sálaða. Mér finnst
að þetta tvennt eigi að jafnast.
KRISTÍN. Finnst þér, Þorbjörn, að ein smámynd og stór
klukka eigi að jafnast?
ÞORBJ. Ekki veit ég, hvort reyndist stærra, ef það væri
mælt. En það kemur minnst undir því, Kristín. Myndin er
bæði glansandi og í gylltum ramma og hefur sjálfsagt kostað
mikið fé, þegar hún var ný. Manni er sagt, að hann Kjarval
málari hafi fengið mörg þúsund krónur fyrir minni málverk
en þetta af henni sankti Maríu, og ekki líkt því eins falleg.
KRISTÍN. Ég hef líka heyrt um klukkur, sem hafa kostað
mörg, mörg þúsund krónur.
SÝSLUM. Jæja, ef þið getið ekki komið ykkur saman um
þetta, er þá ekki bezt að láta mig skera úr því?
KRISTÍN. Það vil ég, sýslumaður.
ÞORBJ. Ekki finnst mér rétt að setja mig þá upp á móti
því.
SÝSLUM. Þá úrskurða ég, að Kristín hafi myndina, en
þú, Þorbjörn, klukkuna og gefir 20 krónur á milli.
KRISTÍN. Þetta var réttlátur úrskurður.
ÞORBJ. Ég stend við það, sem ég hef sagt.
SÝSLUM. Þá mun þessu vera lokið, góðu hjón, og mér
óhætt að fara að bóka þetta og gefa síðan út skilnaðarbréfið.
ÞORBJ. Já — já — já — jú . . . víst er það . . . sama sem
. . . það er bara eiginlega eitt ósköp smávægilegt lítilræði
eftir, sem okkur Kristínu hefur ekki komið alveg saman um.
Bara eitt mjög óverulegt lítilræði. En það er víst samt rétt-
ast að við gerum út um það hér á kontórnum, sýslumaður.
SÝSLUM. Nú — hvað er þá það?
ÞORBJ. Það er um hann Snata.
KRISTÍN. Já, það er um hann Snata.
SÝSLUM. Snati? Er það kannske hundurinn ykkar?
ÞORBJ. Já, sýslumaður góður, það er hundurinn okkar.
Aldeilis forláta hundur. Metfé. Mér finnst satt að segja, að
hún Kristín hafi ekki mikið við hund að gera, eftir að hún
á enga skepnuna. Ég skil ekki hvað henni er fast í hendi með
hundskrattann.
KRISTÍN. Mér er rétt sama um, hvort þú skilur nokkuð í
því eða ekki neitt, Þorbjörn. Ég held fast við að hafa hund-
inn og annað kemur ekki til mála. Hreint ekki til nokkurra
203