Spegillinn - 07.12.1945, Blaðsíða 22

SPEGILLINN XX. 22.-24.
....i„„„„„„„„„„„„1„i„„„„l„i„i„im„i„m„imm„lllini„iuilim„imilllilllilliml„limillllllliili„„\iilili,i .......................................mmmmmmmmmii
;sái Ilokkuv.. sem út. á við er flokkur málefna-
leysisins, ojg'inn á við flokkúr sundiungarinnar, á að mæta
fyrir -dómstóíi kjósendanna, birtist hann með Morgun-
bláðið lafandi úi úr öðru munnvikinu en .Vísir út úr h'nu.
Kosnmgar fyrr og nú
Ég er alveg- í öngum mínum út af öllum þessum kosning-
um, og það eru fleiri. Ég hitti Sigurð um daginn og hann
sagði: Já, það var öðruvísi í mínu ungdæmi, þá þurfti mað-
ur ekki að vera að kjósa prest og þá var ekki verið að minna
mann á, hverjir væru í niðurjöfnunarnefnd, við allar kosii-
ingar. Nei, ó-nei. Þá kom presturinn eiginlega eftir resepti
frá kónginum, sagði Siggi.
Og með bæjarstjórnarkosningarnar var maður nú ekki í
miklum vandræðum. Fyrst var Halldór gamli sjálfkjörinn
bæjarstjórnarmeirihluti, og svo kom Tryggvi gamli banka-
stjóri. Hann tók í nefið og leit yfir lorgnetturnar á kjörstað
og svo kallaði hann: „Hvern kýst þú, Jón Jónsson?“ Nú —
Jón eða hver sem var var þá ekki í neinum vandræðum með
svarið, flestir þurftu að fara í bankann í þá daga og þá þóttu
nú allir þessir kjörseðlar óþarfir, kall minn. En það er svo
sem ekki eins og það séu neinir bankastjórar í boði núna,
ó-nei. Flestir voru þeir götustrákar í mínu ungdæmi, en aðrir
ekki komnir frá bleiunum. Já, það er meiri ódæma afturförin
á öllum sviðum, og alþingiskosningarnar, maður, það var nú
eitthvað annað en allt þetta umstang. Þá þurfti maður ekki
að kjósa nema einn, og venjulega sagði húsbóndinn manni
hvern kjósa skyldi, og ekki meir um það, eins og hann sagði
þessi hljóðvillti, sem stamaði í útvarpið og bunaði svo setn-
ingunum úr sér hér um árið. Bunu kölluðu þeir hann víst,
strákarnir. Og í lok skútualdarinnar kom hann Hannes, og
það var nú aldeilis maður, já, svoddan inndælismaður. Já, þá
var maður nú ekki í vafa um hvern kjósa skyldi, jafn ódæma
214
myndarlegúr og aíþýðlegur eins og hann var. Harin var méf
alítaf góður, ég talaði einusinni við hann — þá var hann orð-
inn ráðherra. Ég kom með reikning til hans og hann sagði
mér að koma aftur seinna, en svo var strákurinn hann Þórð-
ur sendur með hann, — hann var alltaf svo framhíeypiriri.
Já — slíkt ljúfmenni eins og hann Hannes var. Þá var mað-
ur nú ekki í vandræðum með að kjósa, og reyndi þá að leið-
beina köllunum. Þeir héldu alltaf að þeir ættu að kjósa
Tryggva gamla, af því hann var í Heimastjórninni eins og
Ilannes, þó að Tryggvi væri hreint ekki í kjöri. Seinna fékk
ég stundum aura fyrir þessar leiðbeiningar. Það var venju-
lega óvera. Maður var svo sem ekki með neinn Kreppulána-
sjóð upp á vasann, eins og þeir Bjarni og Jörundur hérna í
Jónasiskunni, en það var samt furða, hvað á vannst eftir að
maður fór að venjast.
— En hvernig gekk þetta allt meðan Jónas var og hét?
sagði ég, er Siggi tók sér loks málhvíld.
— 0, veit ekki hvað segja skal, sagði Siggi. — Maður vissi
aldrei hvar maður hafð’ann og svo var hann alltaf með þess-
ar ódæma hvíslingar. Einusinni dámaði mér ekki, maður.
Hann hafði sagt við mig á götu, að ég skyldi líta upp í ráðið
til hans, en ég lenti í ógáti inn til Eysteins. Þar var þá mað-
ur hjá honum og stóðu báðir á miðju gólfi. Eitthvað voru
þeir að tala um ,,konsessionir“ eða eitthvað þessháttar, en
verst þótti mér að ég var ekki klár á því við hvorn okkar
hann var að tala, því hann horfði á annan okkar, en snéri sér
að hinum, Samt varð mér brátt l.jóst, að ég ætti að fara út.