Spegillinn - 07.12.1945, Qupperneq 19

XX. 22.—24. SPEGILLINN
........................................
iSg
kuattispyrniimerin
keppRÍleiðangur 1 >seSi.
ji'ðurlanda og Bret-
á n. k. sumri, o
líkur til að clanskt...
hingað tii keppni, ]
Dagur í desember
Jón Pétur sat í mjúka hægindastólnum sínuni og var í
þungum þönkum. Þetta var í desember, nokkru fyrir jól, og
dagur að kvöldi kominn. Á borðinu var ljós á litlum lampa,
en ekki annarsstaðar í stofunni, svo frekar skuggsýnt var
inni. En Jón Pétur var ekkert að vinna þessa stundina, hann
bara sat og hugsaði um liðinn tíma yfirleitt, en þó alveg sér-
staklega um daginn, sem var að líða og hafði verið svo ein-
kennilegur happadagur. Jón Pétur var því alls ekki í góðu
skapi, og þó vissi hann ekki, hvað í vændum var áður en
dagurinn væri allur.
Víst hafði margt gengið að óskum undanfarin ár og jafn-
vel betur en vonir stóðu til. En Jón Pétur var ekkert undr-
andi yfir því, hann þakkaði allt dugnaði sínum og verzlunar-
viti. Álit hans á þessum eiginleikum sínum hafði jafnvel
vaxið örar en velgengnin. Hann mundi svo langt, að hann
hafði verið á heljarþröminni með heildverzlunina sína, en þá
kom stríðið og breytti öllu honum í hag Ekki áleit Jón Pétur
samt að stríðið hefði beinlínis brotizt út vegna dugnaðar
hans og hagsýni, en hann kunni að færa sér það til tekna, —
það gátu allir séð.
Og svo kom þessi einkennilegi dagur. Konan hans, hún frú
Geirmunda, var stundum með svo skrítnar grillur og ídeur,
sem hann kunni ekki við og reyndi á allan hátt að venja hana
af, en náttúran var náminu ríkari og honum varð litið ágengt.
Hann var hissa á veikleika sjálfs sín, eins og hann birtist
þegar Geirmunda kom til hans.
— Það fer að styttast til jólanna, Jón minn Pétur, sagði
hún. — Ég þarf að kaupa býsna margt, sem líklega væri bezt
að gera í dag. Þú kemur með mér, góði minn, því mér leið-
ist svo að fara ein.
Jóni Pétri þótti það að vísu sjálfsagt að hjálpa konu sinni
við innkaupin, en vildi þó gjarna finna einhver ráð til að
komast hjá því. Hann var óvanur að ganga í búðir og kaupa.
— Ég verð bráðlega tilbúinn og skal ná í bílinn, sagði hann.
— Bílinn. Eigum við að fara í bíl? sagði Geirmunda.
— Mér hefur dottið í hug að við værum dálítið alþýðleg,
svona fyrir jólin, og færum gangandi. Ég var að lesa um það
í amerísku blaði, að mörg heldri hjón hafi þann sið þar
vestra Qg séu þá oft teknar myndir af þeim fyrir blöðin.
Hver veit nema hægt sé að innleiða þann sið hér.
— Geturðu ekki.haft þá dönsku með þér? spurði Jón Pétur
og þóttist eygja ráð til að sleppa. Hann brosti með sjálfum
sér þegar honum datt „sú danska“ í hug, því þar var ein
sönnunin fyrir klókindum hans. Villan hans Jóns Péturs var
stór og rúmgóð og einhversstaðar í henni var snotur íbúð,
sem hann hafði lengi lumað á, eða þangað til dönsk hjón
komu, sem ætluðu að dvelja hér uppi meðan núverandi ástancl
héldist ytra. Jón Pétur útvegaði manninum atvinnu og leigði
honum íbúðina, en fyrir greiðviknina fékk hann góða píu,
sem mikil þörf var fyrir á heimilinu.
Konan hans, hún frú Geirmunda, var stundum dálítið þrá,
og hann varð að fara út með henni gangandi, eins og háttur
211